mam parę pytań:

1. Na jakiej podstawie twierdzi Pan, że, cytuję “Tymczasem dziś żadnego znaczenia te sprawy już nie mają, poza tym jednym – politycznym, polegającym na dzieleniu narodu na lepszych i gorszych.”?

2. Czy lustracja kojarzy się Panu tylko z nielubianym PiS-em? Innymi słowy, czy Pana zdaniem używanie lustracji w bieżących rozgrywkach politycznych sprawia, że ze spokojem można uznać cały temat za “trefny”?

3. Co Pan sądzi o wpływie lustracyjnej bezkarności konfidentów na obywatelskie morale młodzieży?

Mam pytań więcej, ale zacznę od tych trzech.

Pozdrawiam.

z tym, że te sprawy nie mają dziś żadnego, poza politycznym, znaczenia. ludzie mają to gdzieś, są ważniejsze sprawy …

“już nikt nigdy przez tego pana życia pozbawiony nie będzie”

czy byłbyś tak uprzejmy i mówił za siebie?

Ewentualnie zawieś listę ludzi, którzy dali Ci upoważnienie do mówienia w ich imieniu. Ja nie dawałem, gdyby co.

Pozdrawiam

dla ludzi u mnie we wsi to że ktoś tam był agentem albo mądrale z IPN wyciągną mu że coś podpisał ma takie znaczenie jak zeszłoroczny śnieg. jestem więcej niż pewien że 99% na to poniżej pleców…

ciekawe dlaczego u nas nigdy nic nie można zbudować a tylko tłucze się pianę i wyciąga jakieś tematy zastępcze…

“już nikt nigdy przez tego pana życia pozbawiony nie będzie”

lustracja nie jest tematem zastępczym. To, że politycy starają się na niej grać, nie powinno być dla myślącego człowieka, który uważa siebie za odpowiedzialnego obywatela Polski, żadnym argumentem.

I jeszcze coś: jeśli coś-kogoś nie obchodzi, to nie zabiera w danej sprawie głosu. Jeśli jednak ktoś zabiera głos, a mówi to co Ty, to oznacza że jest przeciw, a nie że go to nie obchodzi. Więc nie ściemniaj, jeśli łaska.

nawet chciałem przeczytać te Twoje rozważania o lustracji, by przekonać się jak do bólu jesteś przewidywalny:).
Dotarłem niestety tylko do tego najlepszego przykładu ostentacyjnego sekowania kolaboranta przez niezłomnych patriotów II RP.:).
I tu wymiękłem.

Czyli mam rozumieć, że cała elita przedwojennej Polski była ostentacyjnie sekowana przez niezłomnych patriotów.
Wszak, w ogromnej większości- jak ty to elegancko ujmujesz- skażona była kolaboracją z zaborcami:).

Ty to masz poczucie humoru:).

Jeśli zaś chodzi konkretnie o B. Grąbczewskiego, to powiem tylko, że całą jego twórczość wydało przed wojną wydawnictwo Gebethner i Wolff.
A jako, że pan Bronisław dość słabo władał językiem ojczystym, to dzieła te redagował wkładając w to dużo pracy, zaprzyjaźniony z nim, znany warszawski endek:).

Ach, ci blogowi erudyci:)

Pozdrawiam serdecznie

Mam tę rzadką przyjemność posiadania na swojej półce wszystkich dzieł B.G. – w tym “Podróży po Azji Środkowej” w oryginalnym wydaniu Gebethnera i Wollfa :-)

Ciekawa jest ta Pańska historia o znanym warszawskim endeku, który pomagał mu redagować pisma – ja wiem jedynie o bliskiej współpracy Grąbczewskiego z Bolesławem Olszewiczem, ale nie mam pojęcia, czy o niego Panu chodzi, gdyż nie interesowałem się nim szczegónie i nawet nie wiem, czy był endekiem, chociaż na pewno był postacią znaną (chociaż dzisiaj nie ma nawet o nim artykułu w Wikipedii). Bardzo proszę mi powiedzieć kto jest tą tajemniczą postacią.

Nota bene – we wstępie do “Podróży” czytamy od wydawców dość sarkastyczne:

Rzeczpospolita nie zużytkowała wiedzy i doświadczenia Grąbczewskiego w żadnym kierunku. Otrzymał on wprawdzie skromną posadę w Państwowym Instytucie Meteoroligicznym, ale w roku bieżącym, przy zastosowaniu oszczędności w wydatkach skarbowych Grąbczewskiego “zredukowano”

Olszewicz, który zajął się biografią Grąbczewskiego również wspominał niechęć z jaką nasz podróżnik spotykał się w Polsce, gdzie nie umiano mu wybaczyć jego carskiej służby. Sympatia jednego – nawet najbardziej znanego warszawskiego endeka nie mogła tu wiele pomóc. Nie przyznano mu emerytury, nie ma stałego zatrudnienia…

Pozdrawiam nie uzurpując sobie nic a nic z miana erudyty, na które z pewnością jeszcze nie zasługuję.

Zawsze mnie zdumiewa naiwna wiara w anty-lustracyjne tezy propagandowe, podczas gdy listy TW i dowody na ich współpracę znajdują się w rękach obecnych służb naszych miłych sąsiadów, przez co dają możliwość grania pionami i większymi figurami zupełnie niezależnie od fizycznego wymarszu sowieckich wojsk.

Każdy nieujawniony TW może stać się narzędziem wrogiej nam polityki i wrogich służb. Nie ma znaczenia, że minęły dekady odkąd ostatni raz pił koniak z esbekiem.

To dlatego abp Wielgus musiał zostać zdemaskowany. I dlatego musiał zostać zdemaskowany Boni.

Zdemaskowanie Wolszczana natomiast jest świetną okazją, by z bliska obejrzeć upadek z wysokiego konia. To może być i powinno być pouczające.

Gadanie, że wybitny naukowiec może być bez szwanku dla swego naukowego autorytetu zwykłą szują w ludzkim wymiarze, jest ordynarnym splunięciem w twarz wszystkim innym ludziom Akademii, którzy wartości etyczne znają nie tylko z wykładów o etyce.

Zwracam wszystkim uwagę w temacie technicznych ograniczeń lustracji:

1) Udostępnienie teczek wszystkim na zasadach ogólnych jest bardzo trudne. Fizycznie nie da się zrobić, bo w przypadku dziesiątków jeśli nie setek tysięcy osób zrobienie kwerendy, skopiowanie akt i ich przekazanie zainteresowanym staje się zadaniem ponad siły każdej instytucji.

2) Opublikowanie wszystkiego w/g podobnego scenariusza w Internecie zajmie lata.

3) Zasada obecna powoduje, że pewna grupa w/g bliżej nieznanych kryteriów typuje nazwiska do kwerendy. Padają uzasadnione podejrzenia o nieczyste intencje “badaczy”.

Moim skromnym zdaniem, taka ścisła lustracja powinna dotyczyć wyłącznie osób pełniących lub ubiegających się o funkcje publiczne i państwowe na odpowiednio wysokim szczeblu. Bo nie chodzi przecież o lustrację kierowniczki biblioteki miejskiej w Pcimiu Dolnym.

Uważam ponadto, że w przypadku posad nieobieralnych, tak zgromadzona wiedza powinna być udostępniana jedynie przełożonym (np. do dwóch szczebli wyżej) a jedynie w przypadku stanowisk obieralnych – podawana do publicznej wiadomości, gdyż ludzie mają prawo wiedzieć, kogo wybierają.

W każdym innym przypadku będziemy tonąć w magmie, gdzie np. opozycja plotkuje, że coś tam jest w IPN na temat kogoś z rządu, lecz IPN sprawą oficjalnie się nie zajmuje i sprawa latami wisi w powietrzu i śmierdzi, podczas gdy teczki kogo innego są badane wszechstronnie, ponieważ jakiś pracownik IPNu szczególnie sobie tę osobę upodobał, tylko dlatego, że ten ktoś mu kilka lat wcześniej uwiódł narzeczoną.

otwarcie archiwów nie oznacza, że trzeba je koniecznie opublikować w Internecie – co jest zresztą fizycznie nierealne i też niepotrzebne.

Wystarczyłoby otwarcie “konwencjonalne” czyli bez ograniczeń dla “wybranych badaczy”. W celu odfiltrowania “czytaczy z nudów” wystarczyłoby wprowadzić jakieś płatne bilety wstępu.

Nie sądzę też, by przed Archiwum ustawiały się kolejki. Już sam fakt, że każdy chętny mógłby bez przeszkód wejść i poczytać byłby wystarczającym straszakiem w większości przypadków, dzięki regule “gorejącej czapki” i braku efektu “zakazanego owocu”, a obieralni i decydenci nieobieralni do którejś tam półki lustrowani z urzędu i już.

No i oczywiście bez straszenia nas “bombą obyczajową”.

Wrócę jeszcze do tej wagi w ręku Sprawiedliwości. Nie jestem dzieckiem (oj, nie) i wiem, że bezpieczeństwo państwa może czasami wymagać działań poza prawem i sprawiedliwością (oba koniecznie z małej litery). Jednak powinny to być sytuacje wyjątkowe. Jeśli się zdarzają – zwykle są wstydliwie przemilczane, a jeśli wypłyną na wierzch – powodują burzę, protesty itd., przynajmniej w demokratycznych państwach.

Wystarczy wspomnieć sobie choćby – z USA – komisję Mac Carthy’ego, aferę Iran – contras, dyskusję wokół Partrot Act itd., a z drugiej strony – uświadomić sobie, że wszystkie te niegodziwości i zbrodnie sowieckiej i PRL-owskiej bezpieki (z werbowaniem TW łącznie) też były usprawiedliwiane dokładnie tak samo: bezpieczeństwem państwa.

To wszystko nie jest takie oczywiste. Stary dylemat: czy lepiej jest wypuścić stu przestępców, niż powiesić jednego niewinnego? Czy właśnie odwrotnie, lepiej powiesić stu niewinnych, niż wypuścić jednego zbrodniarza czy wroga? Taki np. Lenin opowiadał się zdecydowanie za tym drugim rozwiązaniem, bo – jak mówił – trudno, nie można zrobić jajecznicy nie rozbijając jajek. Ale są tacy, którzy są innego zdania. Ja tam osobiście nie mam ochoty na tę jajecznicę.

Wierzę, że Twój argument o bezpieczeństwie państwa jest szczery. Ale czy naprawdę sądzisz, że prof. Wolszczan, Michał Boni albo i sam Lech Wałęsa rzeczywiście dzisiaj zagrożeniem dla bezpieczeństwa państwa? Czy naprawdę o to chodziło tym, którzy upublicznili ich sprawy?

Może jednak pozostać przy korzystaniu z tej staroświeckiej, analogowej wagi Sprawiedliwości.

i dobro człowieka, na dobrobyt tego kraju mają kolaboranci?
Milczenie jest pochwałą dla istnienia tego typu ludzi, którzy wciąż jeszcze znajdują się na publicznym świeczniku.
Jasne: ‘odpuszczenie grzechów’
Minimalizacja problemu. Twierdziłem i nadal twierdzę, ze obrońcy tych co się skurwili sami mają coś na sumieniu. Mam prawo tak myśleć? Mam bo to moje prawo, a na dodatek życie potwierdza istnienie zależności / współzależności
Zresztą media, te czyste nieskazitelne media…
Ech szkoda mówić

Pozdrawiam poniedziałkowo

historia o endeku to żart. Zanęta, którą łyknął Pan aż miło:).

Mimo, że redaktor o którym pisałem i którego nazwisko z łatwością Pan, mając przedwojenne wydania Grabczewskiego, znajdzie- rzeczywiście endekiem był:).
Ale to nie ma nic do rzeczy.

O fatalnej w tamtych czasach sytuacji życiowej Bronisława Grąbczewskiego ogólnie wiadomo. Ale nie ma to nic wspólnego z tak pięknie opisanym przez Pana sekowaniem kolaboranta przez prawdziwych Polaków.
Czuje się w obowiązku poinformować Pana, że to, czego nie można było wybaczyć Grąbczewskiemu, czyli pracy dla cara ,było udziałem, w początkach lat dwudziestych, 90% Warszawiaków:)
A cały polski establishment skalał się kolaboracją z zaborcami:).

Faktem jest, że Grąbczewski nie miał uprawnień emerytalnych i był fatalnej kondycji finansowej. Jak bardzo wiele osób wówczas.
Proszę zwrócić uwagę, że wszystko to działo się zaledwie kilka lat po odzyskaniu niepodległości, w biednym nie do końca odbudowanym i zacofanym gospodarczo kraju.

Z opowiadań wiem, jak potężna była środowiskowa solidarność z panem Grąbczewskim.
Samotnym i schorowanym człowiekiem.
Jak zapraszany był na posiłki, jak szukano mu pracy, jak wspierano finansowo i jakim nakładem pracy i zaangażowaniem przygotowywano jego dzieła do wydania.

Trudno to sobie Panu wyobrazić, ale zaangażowani w pomoc byli ludzie o najróżniejszych światopoglądach.
Że nie wykorzystano jego wiedzy, też fakt. Ale w tamtym okresie było wiele ważniejszych priorytetów.
Kto go więc tak sekował?

Mam nadzieję, że nie uważa Pan,że władza:). Ale jeśli tak, to proszę zerknąć do Wiki:), kto tę władzę wówczas sprawował:).
Jako ciekawostkę podam tylko, że pierwszą flagą jaka zawisła na Zamku Królewskim w Warszawie po odzyskaniu niepodległości, była flaga czerwona. Nie miała jeszcze na ten czas tak fatalnych konotacji:)

Tak więc odnoszę się tylko do przykładu, przez Pana podanego.
Rozumiem, żeby uwiarygodnić tekst o kolaboracji, sekowaniu i prawdziwych Polakach, potrzebny był „dobry przykład”.
Gratuluję lepszego nie mógł Pan wybrać. W pełni adekwatny do tekstu:).

Pozdrawiam

Ps.
Grzesiu, nie mnie potępiać czy wybaczać Pinochetowi, mnie nic złego nie uczynił, niech go osądzają Ci, którym wyrządził krzywdę:)

“Grzesiu, nie mnie potępiać czy wybaczać Pinochetowi, mnie nic złego nie uczynił, niech go osądzają Ci, którym wyrządził krzywdę:)”

No racja, ja nie mam powodu wybaczać cokolwiek Pinochetowi, co nie przeszkadza mi uważać że to zbrodniarza i mieć w pogardzie jego wyznawców.
Tak jak wyznawców Hitlera, Stalina, Bieruta, Mao, Pol Pota, Gomułki, Jaruzelskiego itd

pzdr

“wyznawcy Gomulki”

a to Ci się żart udał :) ... jaki guru tacy wyznawcy …

“już nikt nigdy przez tego pana życia pozbawiony nie będzie”

mnie tylko dziwi to że Wolszczan powiedział że zastanawia się nad wyjazdem z wolnej Poslki, szkoda że tak pryncypialny nie był w czasie PRL...

ale to on sobie niech sam rozstrzygnie

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}