Znowu porąbało. Tym razem sejmowy klub SLD, który postanowił odrzucić weto prezydenta wobec pomostówek. Prywatnie się cieszę, bo od dwóch lat kibicuję pracom nad emeryturami pomostowymi, wszystkie argumenty już padły. Dziś mam tylko jedno pytanie: pod kogo zagrała lewica?

Wiem, słowo “lewica” jest nie na miejscu. Ogromną większość polskiej “lewicy” łączy stosunek do Jaruzelskiego, a nie do normalnie pojmowanych spraw społecznych. Podobnie z “prawicą” w odniesieniu do PiSu, bo wyznacznikiem przynależności do “prawicy” w Polsce jest werbalne popieranie lustracji, a nie sprawy podatkowe czy rozmiar interwencji państwa w gospodarkę. Wreszcie, jeśli PO jest “centroprawicą”, to z naciskiem na “centrum”, którego wyznacznikiem jest co? Oczywiście brak ostrego stosunku do Jaruzelskiego i lustracji.

To jednak nie znaczy, że cały elektorat patrzy tylko na to i daje się na te hasełka nabrać. Jeśli wśród wyborców SLD jest i PRLowski beton, i trochę ludzi myślących w kategorach socjaldemokracji – to pierwszych i większość drugich łączy sentyment do przywilejów socjalnych rodem z PRL. Bez względu na koszty.

Stając za Olejniczakiem i wykazując “konstruktywną” postawę wobec emerytur, SLD nie odbierze ani jednego wyborcy PiSowi. Platformie też, bo wszak ani tych, którzy są nastawieni w miarę liberalnie (ci wolą, hm, oryginał), ani – będących w ogromnej większości – tych, którzy w sondażach wskazują PO metodą selekcji negatywnej – bo czują przy tym najmniejszą odrazę.

Powiadam: chodzi o ludzi. OPZZ i FZZ obrażę się na parę tygodni, ale wrócą do SLD, bo przecież nie zwiążą się ani z SdPL, ani tym bardziej nikim innym. Ale to już nie są czasy, gdy stanowisko centrali związkowej miało znaczący głos w wyborach.

Dziwuję się. Jeśli ta decyzja przetrwa do jutra, będzie to historyczne wydarzonko w dziejach polskiego parlamentaryzmu.