Przymierzam się do napisania tekstu o problemach polskiej mniejszości na Litwie. Stąd wynika ten akcent lingwistyczny.

Indyk na winie w borówkowym sosie.

Kupujemy butelkę Sophii półwytrawnej. Pan yayco by mnie wyśmiał, ale dla ludzi o prostym smaku jest zaskakująco dobra. Dwa ostatnie kielonki, które nie zmieszczą się do marynaty, powinny wam znakomicie pasować do obiadu.

Nie wiem jak u was, biedne dzieci, które nie macie szczęścia mieszkać w najfajniejszym z Miast, ale ja mam warzywniak przy ulicy Gzymsików, gdzie można poplotkować i kupić różne wypasione słoiczki. Na przykład z borówkami.

Na koniec kupujemy indyka. Skupcie się, to łatwe. Idziecie do mięsnego i mówicie powoli i wyraźnie: poproszę indyczy udziec.

Reszta to już fantazja.

Trochę curry (Czajnik mnie skrzyczał przez telefon, ale co on wie?), moc bazylii, pieprz i sól. Gdybyście się nie domyślili, to macie natrzeć tym ptaszka. Następnie wciapać borówki i polać wszystko winem.

Albo ją zalał winem, lub innym jakimś płynem, nuci Czesław.

Wszystko idzie na parę godzin do lodówki. Oddalamy się pieprzyć bzdury na blogach.

Łapiemy faceta (panowie – dziewczynę), bo ktoś musi obrać ziemniaki. Jak obierze i postawi na gazie, to w nagrodę wysyłamy do sklepu, po sałatę, czosnek i musztardę.

Wyjmujemy indyka z lodówki i miski, dzielimy nożem na mniejsze kawałki. Obsmażamy starannie na patelni.

W misce po marynacie robimy sałatę. Sól, bazylia, olej lniany, musztarda, czosnek (nie cierpię kroić czosnku) i przede wszystkim sok z cytryny, dużo.

To make a prairie it takes a clover and one bee,—
One clover, and a bee,
And revery.
The revery alone will do
If bees are few.

Nie wiem, czemu mi się nagle Dickinson skojarzyła…

Obsmażone kawałki indyka wrzucamy do gara, dolewamy wina i włączamy gaz. Przykrywamy pokrywką, wychodzimy z kuchni, zapalamy szluga.

Po godzinie obiadek jest gotowy.

Smacznego życia życzę.