Z pewnością powaznym mankamentem praktyki zarządzania Unią Europejską jest iście bizantyjska organizacja biurokratyczna, która przygłusza unijne instytucje wybieralne.

Niemniej jednak należy też być szczerym i zauważyć jak wiele z tej biurokracji wynika z konieczności tworzenia połączeń pomiędzy strukturami Unii a ich narodowymi odpowiednikami. Magma tłumaczeń jest tego bodajże najlepszym przykładem.

Dlatego uważam, że pomimo błyskotliwości swoich uwag (wydaje mi się, że czytałem je w Economiście) pan prezydent Klaus nie potrafił jednak do tej pory wzbić się na odpowiedni poziom abstrakcji i odnosić się do zagadnienia możliwości stworzenia Federacji Europejskiej w oderwaniu od mankamentów dzisiejszej praktyki Europy narodów, bo narzekanie na Brukselskich urzędników stało się trywialne.

Po prostu – niech eurosceptycy spróbują wyjaśnić jak wyobrażają sobie świat za 50 lat i w jaki sposób kultura zachodnioeuropejska ma dalej odgrywać decydującą rolę w ustalaniu reguł, jakimi rządzi się świat, jeśli skala europejskich narodów stanie się znikoma wobec nowych potęg, które wyrastają na wschodzie.

Napoleanomi są dzisiaj raczej Ci, którzy widzą potrzebę integracji niż krety, które chcą się zakopać w swych “małych ojczyznach” i udawać, że świat zastygł i nic się nie zmienia i że Czechy będą sobie może taka drugą Szwajcarią, bo nie będą. Bardzo wątpię, że za 50 lat będzie jeszcze Szwajcaria, chociaż oni mogą akurat przetrwać, bo może się okazać, że na kontynencie potrzebny jest jeden kraj “neutralny” – jako wygodne miejsce rozwiązywania ewentualnych sporów. Tak więc Ci, którzy chętnie twierdzą, że przywódcy europejscy, którzy dążą do większej integracji to “mali kupcy” kłamią a sami powinni spojrzeć na siebie, bo mogą o sobie powiedzieć jedynie “tetryki bez wizji, którzy marzą jedynie, aby wszystko zostało po staremu” – ale nie zostanie.

Ponadto, pojawianie się wśród młodzieży europejskiej identyfikacji (obok narodowej) jest faktem. Będąc w USA lub w Azji podawanie do wiadomości, że jest się Węgrem może być wyłącznie przyczyną konfuzji interlekutora, który nigdy o takim kraju nie słyszał i pomyśli raczej że drogi gość jest głodny. W takich miejscach w zupełności wystarcza powiedzieć, że się jest z Europy – taka odpowiedź okazuje się całkowicie satysfakcjonująca. Powinno to dać eurosceptykom do myślenia.