jakoś nie wiem, co napisać w sumie.
Więc pomilczę.

Pozdrawiam.

wiele jest racji w tym, co Pan pisze.

Ale ja bym napisał,że są takie chwile, kiedy się traci, nie umięjętność nawet, ale chęć rozmowy. Człowiek w swym bezdusznym, choć naturalnym egoizmie uważa, że wyczerpał już wszystkie argumenty i że już nic więcej powiedzieć nie może. Więc przestaje mówić.

Mnie chodziło też o każdy poziom rozmowy, nie tylko publiczny.

Choć akurat z tymi donosicielami to się z Panem zgadzam. Pochwała świństwa nie mieści mi się w głowie. Zwłaszcza u kogoś, kto nie ma zahamowań, żeby obrażać ludzi o których nic nie wie.

Może nie rzucam wtedy słowami, ale skreślam. Raz, na zawsze. Albo raz, na długo.

Ale tu chodziło mi o coś trochę innego. Prywatność się ze mnie wylała.

Wywołana poczuciem bezradności, które rodzi się wtedy, gdy ja zaczynam rozumieć, że potrafię przez coś przejść, że jest to mniej ważne. Tyle tylko, że nie mam tego komu powiedzieć.

Pozostaje mieć nadzieję (to podłą dziwka jest) i czekać.

Pozdrawiam

nie wiem.

Mam wrażenie, że dla niektórych drzwi zawsze powinny być otwarte. Niezależnie od tego jak odbieramy to, co zrobili.

Ale to subiektywne jest. Bardzo

Pozdrawiam

ładnie Pan pisze i niegłupio. Łatwo mi się z Panem zgodzić.

Ale napisał Pan o czymś innym niż ja.

Pewnie niewyraźnie napisałem.

Dziękuję i pozdrawiam

odniosłem się do jednej części Pana wpisu – pierwsza część o słowie które nalezy dotrzymywać jak najbardziej się zgadzam.

Ale nie każde słowo nalezy dotrzymywać zwłaszcza “złego” słowa: nieodpowiedzialnego, nieprzemyślanego i wypowiedzianego w afekcie.. “w afekcie” to znaczy takiego jakie bez “afektu” na spokojnie nie powiedziałbym.

ma tez kilku znajomych którym jestem życzliwy ale do domu specjalnie zapraszać nie zamierzam. Nie to abym był niesprawiedliwy ale poprostu supełnie “inny świat”.

p.s.Pana tekst jest wielopłaszczyznowy a ja go do końca nie poskładałem. MOże kto inny poskłada… . :-)))
Jeszcze wpadnę.

Pozdrawiam!

************************
Tyle cudów i prezentów, jak wysławić Ciebie Boże… .

z przyjaźnią jest kłopot,

narażać na próby źle, nie narażać też źle bo w chwili próby może być ciężko wrócić do stanu przed

troche okołotematycznie, bo jak Pan sam napisał to osobisty post i każdy odczytuje podług swoich doświadczeń :)

ja np. mam dzwi otwarte, nawet niektórzy są bliscy zapukania, ba nawet pukają i przychodzą, tylko nie wiedzieć czemu gadają z innymi…

prosze wybaczyc zawiłosć jeżeli się pojawiła, ale chyba tez chciałem to napisac a okazja sie pojawiła,

egoizm pozytywny

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

no jakoś mnie tak z rana naszło.
Czasem tak jest.

Co i dobrze, bo smętek ze mnie wylazł i poszedł precz. Co mam nadzieję widać.

A z tym netem to jest trochę oszukaństwo. Moim zdaniem.

Dawniej to Pan szedłeś pod dom, kwiatów nakupołałeś, albo jeśli do kolegi, to pól litra zakręcane i zmiłowania prosiłeś, nie?
A teraz sobie siedzisz wygodnie i zmartwienia przez net leczysz. A to maila Pan posdeślesz, a to na komunikator zerkniesz, a to skypa zapuścisz, a to wewnętrną pocztą coś ogłosisz.

Ale to tylko pozorna latwość. Bo dawniej jak Pan zastawał drzwi zamknięte, to mówiłeś Pan, to poczekam, albo wieczorem przyjdę. A teraz? Czasem jest tak, że Pan widzi, że dla Pana jest zamknięte, choć kolega do którego Pan chciałeś przepraszam powiedzieć, obecny i generalnie zadowolony.

Niefajnie jest od tego, proszę Pana.

A co do sympatii internetowych ma Pan rację. Tyle że mi nie o takie szło. O normalnych ludzi, których czasem szukamy, a czasem oni nas. Czasem nawet w tym samym momencie. I nie znajdujemy się. Ni cholery

Czego Panu bynajmniej nie życzę, pozdrawiając

to ja mam tak notorycznie. Zwłaszcza,że jestem nieco nadęty i gburowaty.

I ludzie się obrażają nawet wtedy, gdy się staram być miły, albo niewinnie zażartować. Przekleństwo takie. Pochodne od wyrazu twarzy. Mojego. To jest brzydki wyraz zazwyczaj.

W Internecie ludzi nabieram, bo mnie nie widzą.

Jak przeczytałem to co Pani napisała, to wyszło mi, że ja częściej trzaskam drzwiami niż je zamykam. Natomiast zazwyczaj tkwię w uporze i jeśli ktoś mi drzwi przed nosem zamknie, to nie wybieram się stukać dwa razy. A trzeba.

Czasem trzeba stukać co i raz, a nóż coś się wystuka?

Pozdrawiam serdecznie

poczucie zdrady jest okropne, to prawda. Ale tego się nie da czasem uniknąć. Ważniejszy jest dzień następny i to co z tego dla nas wynika.

Oczywiście są różne zdrady, ja sobie teoretyzuję.

Jeden z moich byłych przyjaciół po prostu ukradł mi kobietę (to było jakieś sto lat temu, dawno zapomniane, nigdy nie wybaczone). Inny po prostu zrobił to, o co prosiłem, żeby nie robił. Drobiazg w sumie (to było na tyle niedawno, że choć wybaczone, to niezapomniane).

Ale chyba uczę się coś z tym robić. Zaczynam powoli dochodzić do pytania, co jest dla mnie ważniejsze, to co ktoś robił, czy to, że jest. Różnie wychodzi, proszę Pani.

Te znaki zapytania w autocharakterystyce Pani samej, nieco są niepokojące.

Ale poważnie, to to trochę huśtawkę nastrojów przypomina. Nie wiem, mało się na tym znam. Miewam coś takiego najwyżej kilka razy dziennie…

Pozdrawiam, rozważając, czy jednak liście babki nie byłyby poręczniejsze…

To jesteś idealnym materiałem na żonę. Przynajmniej dla Mad Doga. Poważnie mówię.
I pomyśleć, że do niedawna mieszkałem na Filtrowej.

z tego co pamiętam, to to jest niezła recepta.

Pozdrawiam

Oczywiście, że huśtawka.

Jedna rzecz, że jako kobieta księżycowi podlegam, co ogólnie jest męczące ponad miarę. Nie tylko dla otoczenia, proszę Pana, dzisiaj użalam się głównie nad sobą.

Ale jest jeszcze druga rzecz.

Jako, że pracuję gdzie pracuję, to tam mamy taki test badający osobowość. Nie wiem skąd się w ludziach taka wiara w osobowość zrodziła.

Widział ktoś kiedyś osobowość?

No, ale można ją testem badać dodatkowo, co samo w sobie jest dla mnie nadzwyczaj zabawne.

No to sobie ten test przetestowałam na sobie.

I to jest ostateczny argument na kłamliwość jego – wyszło, że ja mam wszystko w normie. Doprawdy…

Okazało się jednakże, że choć w normie, to mam podwyższony poziom manii.

To sobie dośpiewałam, że jak jest mania to musi być i druga strona i tego się trzymam.

Więc jest huśtawka.

Ale oparta na rzetelnych regułach.

Może nie będę się o tym rozwlekać...

Pozdrawiam Pana ciesząc się, że mam papiery w normie

A materiał na żonę jesteś idealny.

Pan o księżycu słuchać nie może, to niech Pan sobie takie życie wyobrazi.

To naprawdę jest coś raz w miesiącu, regularnie zaczynać płakać bez powodu.
Na ten przykład w tramwaju.

No, ale zostawmy faktycznie.

Ja już słuchać nie mogę o tej kalarepie, jak Pan o księżycu. Czy to moja wina, że to niedobry film jest?

I nikt mi się nie oświadcza proszę Pana, czasem się ludzie lubią. Może mi Pan wierzyć (czy ja już tego nie pisałam?), że mnie się oświadczać nie ma sensu?

To mi przypomina pewną historię... Ale nie będę o tym pisać, żeby sobie i innym nastroju nie psuć.

Pyta Pan, i to jest dla mnie osobiście ważne pytanie, czy ja jestem wersją standardową. Jak na kobietę.

Wiem, że elegancko bardziej Pan pyta, ale jakieś resztki dystansu do siebie mam, więc sobie pozwalam.

Nie jestem Panie Yayco. I ubolewam nad tym. Chciałabym być całkowicie standardowa. Naprawdę.

Nie zawsze, ale dość często.

Żadnych huśtawek, żadnych zdjęć, żadnego pisania. Nic.

Prosta, stabilna droga. Bez pytań. Bez szarpnięć. Bez pogoni i ucieczki.

Jedyna pociecha w tych testach na osobowość.

Norma.

Pozdrawiam Pana nieoczekiwanie zadumana

Pozostanę głucha na Pana sugestie pozostając w żalu, że tak łatwo za Pana czasów było.

I proszę mi tu traumatycznych doświadczeń z czasów edukacyjnych nie wywlekać.

Oraz wbrew własnym deklaracjom faz księżyca nie wymieniać.

No.

Tak sobie pomyślałam, że napisał Pan tekst o tym jak to trudno jest czasem, kiedy ktoś czegoś nie zrozumie, a od tego do awantury blisko.

Zostało ustalone, że u Pana bardzo blisko, a ja nad sobą pracuję w tej sprawie.

No to Panu piosenkę ofiaruję, bo ona jest na temat.

Innej nie ośmieliłabym się...

Pozdrawiam śpiewając razem z Kasią. Ona już tyle o mnie zaśpiewała, że nawet nie wspomnę.

ależ wylazło z Pana i dobrze się stało. chyba ani krztyny Pana Y i Pana N nie ma w tym tekscie, no chyba ze mi sie wydaje.

w sumie – trudno o komentarz, moze jedynie zaznacze, ze pomyslalem o ludziach mi bliskich, z ktorymi spotkania za bardzo odwlekłem w czasie.

i tak sobie pomyslalem, czy przypadkiem nie zauwazylem, ze szukali mnie, a ja nie patrzylem w ich stone. bo patrzac gdziekolwiek, nalezy na tych nielicznych, nam bliskich, co do ktorych pewnosc drzwi otwartych na zawsze jest, patrzec chocby przymrozonym okiem… bo jakze czesto szukaja nas absolutnie nie sprawiajac wrażenia, ze to robia.

a tak w ogole, to pisze te bzdury bo jestem po powrocie z miejsc, gdzie ludzie obecnosc (rodziny i przyjaciół), wiez i bliskosc ludzi traktują jako jedyne rzeczy, ktore są wartościowe. bardzo daleko odeszlismy u siebie od takiego postrzegania wartości.

pozdrawiam Pana w zamyśleniu…

że Pan w całości powrócił:-)

Pozdrawiam serdecznie

nie tak, cztery godziny pracy 4 odpoczynku i twórczych zajęć:)

_{prezes,traktor,redaktor}

ja to nie pamiętam który z Was o tym pisał, ale byłem w trakcie powrotu po raz pierwszy w zyciu w Rzeszowie (przebijanie się stopem z granicy w Przemyślu na Sląsk – od godz 19 do 01 w nocy, to chyba rekord szczęścia) i pamiętając o tamtym tekście trafiłem pod dworzec na zapiekanki (klasy SUPER).

potwierdzam – w Rzeszowie pod dworcem robią najlepsze zapiekannki na świecie. ;-)

może wylazło, a może i nie.

Muszę przyznać, że nigdy nie wiem do końca, gdzie i kiedy zaczyna się ćwiczenie formalne.

Ale chyba ma Pan rację, że to jest dość prywatny teks.

Tyle tylko, że dwie godziny później, nic nie znalazłszy i przez nikogo nie znaleziony, widzialem świat calkiem inny.

Już bym wtedy czegoś takiego nie napisał.

Doszedłem do wniosku, że to kwestie meteopatyczne są i wkręciłem silniejszą żarówkę...

A do tego co Pan pisze o szukaniu, to dodam tylko, że chyba czasem jest tak, że jak szukamy (albo jak nas szukają) to czasem nie wiemy o tym sami.

To nawet lepiej, na wypadek gdybyśmy nie znaleźli

Pozdrawiam, ciesząc się z Pana powrotu

Ja akurat stoje na stanowisku, że odrobina prywaty nie szkodzi. Z naciskiem na słowo “odrobina”. I jakby Pan pamięcią sięgnął, to pewnikiem odkryje Pan wiele takich wspomnień, tekstów i zdarzeń, które nie zaistniałyby gdyby nie owa oderwaność danej chwili. Cieszyć się nalezy, że nas trafiają takie nastroje, bo ile rzeczy by niezaistniało. Np – Pański tekst.

A widać po komentarzach, ze wywołuje on kręgi na wodzie co chwila w innym miejscu. Ja akurat podzielam Pańskie zdanie, że jest miejsce na konstytucje, załamanie rynków i kryzysy oraz nieograniczony obszar dekanterow, zapiekanek rzeszowskich i nigdy niezamknietych drzwi – i obydwa te światy są równie ważne.

Co do miejsca rozpoczęcia się ćwiczenia formalnego – czasem pozostaje czytelnikowi wiara w pozór, że ta granica nie została osiągnięta i (bez genaralizowania) taki pozór bywa lepszy niż rzeczywistość.

Pozdrawiam, z silnym postanowieniem przyjrzenia się czy ktoś mnie niezauważenie nie szuka.

Przypadków nie ma.

Nie istnieją.

W żadnym przypadku.

czy to ma znaczenie (ma z pewnością w sensie poprawności ortograficznej) w szukaniu na YouTube, bowiem popelnilem błąd, mianowicie zespół się Que Passa nazywa (gdzies mi to jedno “s” umknęło – jak widać korekta jest zawsze potrzebna:-).

Acz mogą siena You Tube nie znajdować, jako że to zespół z gatunku street music głównie (nawet festiwale takowej mają miejsce na zachodzie Europy, głównie w kurortach śródziemnomorskich, choć nie wiedzieć czemu w Niemczech tudzież).

Chłopcy oprócz nieprawdopodobnej techniki wyróżniaja się znakomitym wyczuciem smaku (muzycznego oczywiście), co przy tej mieszance stylów jest dość ważne.

Aby było śmieszniej nagrali już kilka CD, ale koncertów tej grupy raczej w Polsce nie uświadczysz. Raz na rok w Muzycznej Owczarni w Jaworkach (też polecam, bo atmosfera niesamowita: głęboko w górach jazz i muzyka pokrewna, choć i klasyka się trafia, wszystko trwające całymi nieraz nocami).

Pozdrawiam już popołudniowo

jak nie ma.

Ale będę uczulony. Będę nasłuchiwał.

Pozdrawiam przedwieczornie (bo taki mam nastrój przedwieczorny)

przymarudnie dobrotliwy Pan dzisiaj dla mnie.

Jeszcze uwierzę.

Aby tego uniknąć zwrócę Panu uwagę na kilka słabości formalnych:

- kompletną niezdolność do zapanowania nad przecinkami;

- brzydką skłonność do rozrośniętych bizantyjskich fraz i porównań;

- nadmierną emocjonalność przekazu.

A to tylko takie, które są na tyle oczywiste, że mogę o nich napisać. Najpierw napisałem więcej, ale kilka wyciąłem, bo się wstydzę.

Pozdrawiam, kadrując zdjęcia

można też rozważyć tezę, że te teksty były pisane przez różne osoby,

Moim zdaniem, dla przykładu, komentarze pisze ktoś inny niż teksty.

Nie odniósł Pan takiego wrażenia?

Pozdrawiam, powoli dojrzewając do otwarcia wina