Pięknościowa.

Uprasza się o dalszy ciąg, na przykład kiedy przyjdzie wiosna .

Fraszka też pięknościowa, proszę o przekazanie to może mnie zje w drugiej kolejności przynajmniej. :)

Podziękowanie za komplementowanie.

Fraszka jest piękna i dobra, jak jej Pańcia.
Nikogo jeść nie będzie. Przynajmniej w czwartek. :)

Udzieliłam swojej Pańci dyspensy na ten wieczór.

Poszczekująco, miziająco… :)

Poza tym ona jest nieco szalona i kocha wszystkie piesy miłością wielką.

Szybko się z Fraszką dogadają, se myślę.

Merdająco… :)

też pozdrawia i mówi jaki piękny pies.

Ja do każdego psa mówię myszor ;( Chyba że chodzi po gazety. Bo jak tylko leży i pachnie, to myszor. Psu trzeba znaleźć jednak zajęcie…

——————————
r e f e r a t | Pátio 35

który raz wziął, zadusił kocięta i ułożył pod drzwiami rządkiem.

Pan Józio go opierdolił.

To następnym razem wziął i przyniósł żywe.

P.ieS. Pani psico, gdyby panina Pańcia jakimś cudem nie znała opowiadania Londona pt. “Kochany Kleks”, to proszę jej serdecznie polecić.

Kiedyś to jednak było porządniej. Mówiło się: “Idę do fryzjera” albo “To ja prowadzę ten fryzjer”. Teraz, żeby obciąć włosy, trzeba wybrać się aż do salonu. Nie jest tak, że w salonie leją whiskey albo strzelają do czerwonoskórych, zaczęli strzyc… Widać ludzie jednak porządnieją. Przestali pić, przestali strzelać... Tylko włosy, prawda, nie trawa, w zimie też rosną. Wot kakaja żopa.

A mówiąc poważnie: bardzo ładny myszor. Stylowy. Jeśli nie nosi gazet, to może chociaż ciągnie sanki… Przy okazji, dla informacji — w Warszawie nie pędzimy koni, choć stajni wszędzie pełno. I stajennych też. W Warszawie po prostu pędzimy.

Czołem, wracam do zajęć,
referent

——————————
r e f e r a t | Pátio 35

choćby cała seria przygód Bellewa Zawieruchy. Za komuny przetłumaczyli tylko niektóre opowiadania, reszta była zbyt wywrotowa.

Fraszka ściga koty, ale jak dogoni, to nie wie, co dalej z nimi robić. Na Wrzecionie mamy sporo bezpańskich, niektóre są silnie cwane w sobie. Raz jeden taki kociamber, zamiast spieprzać, ustawił się bokiem i spojrzał wyzywająco. Pieseczek zgupiał.
Ale fakt – ona dla odmiany wyżera im jedzenie, które zostawiają kocie babcie. Biedne głodne zwierzę, państwo go nie żywią y nie bronią.

hau hau

Czy Ziggi ją poznał?

Londona, to ja pasjami, ale w późnej podstawówce tudzież wczesnym ogólniaku.
Dostałam kręcioła na punkcie Północy kiedy na żywo gadałam z panem Centkiewiczem.
Tego, co pomieniłaś – nie znam. Cud! :D

Magia, niestety dla kotów, wie co robić w przypadku bliskiego kontaktu III stopnia. I trza ją pilnować, żeby kolejnych trofeów do domu nie znosiła.

Buziaki.

No może wzbudzać. Ten respekt, znaczy się.

Ziggiego nie miała przyjemności (własnej) poznać. I lepiej żeby nie poznała. Ze względu na zmiany biochemiczne zachodzące kiedy w człowiekach złych, wydziela się adrenalinka. Magulsiakowa ma znakomity węch…

Ilustracja:
Magulsiakowa jest już po dwóch szkoleniach z obrony.
Wczesna jesień.
Beskid Wysoki.
Drapiemy się dziarsko po tamtejszych pagórkach.
Słyszymy podniesione głosy.
Magulsiakowa zaczyna się jeżyć niby szczotka ryżowa.
Zza zakrętu wyłania się Para Mieszana.
Pan wrzeszczy na Panią. Ona płacze.
Z jestestwa Magulsiakowej dobywa się złowrogi, cichy gulgot.
Małżonek wpina karabinek z linką do obroży Magulsiakowej.
Kiedy Pan podnosi rękę na Panią Magulsiakowa wykonuje skok.
Kolega Małżonek (90 kg żywej wagi) unosi się w powietrzu.
Magulsiakowa obciążona Pańciem zamiast szyi sięga tylko uniesionej ręki.
Pan, mówiąc wprost, zeszczał się w majty.
Pogroziliśmy Panu paluszkiem i poprosiliśmy, żeby nigdy więcej nie podnosił ręki na kobiety.

Dziękuję za uwagę.

W zasadzie to samo, co w komentarzu do Merlota.

Tak, to mój przyjaciel i obrońca.
We wogóle, przyjaźń ze strony zwierzaków i ich do mnie zaufanie poczytuję sobie za zaszczyt.

Pies. Mądre i lojalne stworzenie. Różnie to bywa z ich właścicielami.

Swego czasu nosiłem gazetki po osiedlach, w Nowej Hucie (to taka Praga Północ, tylko jeszcze bardziej). Zdarzyło mi się pewnego razu, że jeden “ura bura – król podwóra” napuścił na mnie pieska, ot tak dla zabawy.

No i dostali bardzo bolesną naukę rozumu, naukę w sprayu. Najpierw piesek, a potem właściciel. Piesek wariował z bólu (nawet mi go było szkoda), uliczny wojownik trafil do Szpitala Żeromskiego, i wzrok odzyskał po dwóch dniach (jak plotkowali złośliwi).

No, to tyle w kwestii takich, co chca budzić czworonożny respekt :)

Powyższy incydent nie wyleczył mnie z zajoba na punkcie psów, goldenów zwłaszcza. Golden retriever i labrador to najpiekniejsze stworzenia, jakie chodzą po powierzchni ziemi (może jeszcze owczarek berneński). Takiego przytulić, po prostu uwielbiam.

... ale kuźwa, rottweilero-sceptykiem to dożywotnio pozostanę ! :)

Nie powinno być takiej możliwości, żeby psiaka skazywać na eutanazję za grzechy jego właściciela. Zawsze w ostatecznym, rozrachunku, winny jest człowiek.
Jak ten palant, o którym pisałeś. IMO.

A teraz uważaj. :) Bardziej na przyszłość.
Istnieją sposoby, żeby psiaki, tak jak i ludzi, uodpornić (w pewnym zakresie) na oddziaływanie np. gazu pieprzowego czy innego łzawiącego.
To naprawdę da się zrobić. Bierz na to poprawkę.

W kwestii berneńczyków, to nic mi nie mów. Do tej pory nie mogę odżałować Kaspra, który opuścił nas 8 miesięcy temu.
Oto Kapek, (po prawej) najukochańszy ever:

[edit] A Rotki są świetne. Tylko, znowu, wszystko zależy od rąk ludzkich w jakie trafią. Właśnie przymierzamy się do adopcji takiego jednego, po przejściach.

Aaaaa, to w ten deseń?
‘OK. Oświadcza się uroczyście – żadnych dziur ze szczególnym uwzględnieniem czaszki z mózgiem w środku.

Wersja analogowa się nada. Zdecydowanie bardziej niż cyfrowa.

Kapitalna!

Moja taka zwyczajna, ale też pocieszna.

Pozdrawiamy przesyłając głaski.

Zmniejsza się wybierając po załadunku opcję “dostosuj rozmiar”, albo inny wymiar.

Kurde, to Fraszka? Prawdziwy wilk morski.
Pniękna. :)

:)

Pozdrawiam

W jakim sensie ten psiak, Murik znaczy się, jest okazjonalny?

Pozdrawiająco, nie łapiąco…

Siostrzenica nazwała ją 10 lat temu “Karusia”. I tak zostało.

A nieopodal, takiego koleżkę spotykamy.

Magulsiakowa pozdrawia Karusię. Imię pasujące, idealnie.

Jak zobaczyłam niebieskojęzycznego futrzaka – padłam. Cudny! :)

to jego drugi domek. Wychował się na zabawach z Fraszeczką, wzięliśmy je tego samego dnia (koniec listopada 2005).

Jak byłam jeszcze młodą i piękną maturzystką, to mogłam usiąść po turecku na podłodze i psiuńcio mieścił się między kolanami od trufla do ogona. No ale urosła i teraz jest majestatycznym zwierzęciem circa 25 kg.

Muriczek jest z rąk prywatnych, więc wiadomo dokładnie, kiedy się urodził, Fraszka jest uratowana z podwórka w Pułtusku.

A co do ślicznych ras, to ja zawsze mówię ojej, jak widzę takie:

Nawet mi przez myśl nie przeszło, żeby kwestionować dobrodziejstwa z jakimi spotyka się Murik podrzucany.
Ino sama posiadając doświadczenia, z powodu za hotel czasami robimy, patrzę sobie jak takie coś na psią psyche wpływa. Czasami, przy dużej częstotliwości albo dłuższym pobycie, psiak się gubi w sobie. (“Czasami” podkreślono wężykiem.)
I tyle.

Samojedy są fajowskie, ale jeśli chodzi o czesanie – to dziękuję. Postoję. :)

Pies wiadomo, musi sobie sutalic miejsce w stadzie.
Jak jest na smyczy to se niczego nie ustali, tylko rzucal sie bedzie.
Moj pies jest wielki, moj pies jest slodki, moj pies jest wierny i kochany. Ale moj pies sie rzuca na inne psy, po powachaniu, bo jest wiekszy i musi im pokazac to i owo.
Poniewaz mieszkamy pod Warszawa, mamy za domem dzikie pola chodzimy tamoj na spacery, bieganie. Ale inni tez sa tacy madrzy. I psy sie genralnie spinaja. Poniewaz moj jest najwiekszy, wiec nie bardzo mam ochote narazc inne psy na rany i prowadzam mojego w kanagncu, a jak widze zblizajacy sie problem, to do nogi i po 10 nawolywaniach głupi Hovowart raczy wrocic, najpier wsprawdziwszy czy sie czasem jakis wrog nie paleta obok. Bo po co mnie w koncu wola, jesli nie ma powodu?

I jestem jedynym osobnikiem z psem w kagancu. Pies sie przyzwyczail, od 4 lat ma kaganiec na mordzie i jakos nie cierpi czy snieg czy upal.
Gdyby wszyscy koledzy byli w kagancach, to krwi by nie bylo.
A nie kazdy wlasciciel nadaje sie na tresera. Oj nie kazdy,. Natomiast dziwnym trafem kazdy lubi jak jego pies dziabniego innego.
Bezsens. Bo nie widzieli jak sie gryza wielkie psy, co to za ryk, jakie to walki lwow sa.

Moj pies, tak jak Miagiczny nie smierdzi, pachnie, kapie sie w sniegu, tarza sie z uwielbieniem.
Tak a propos to spy dziela sie na dwie kategorie:
gowno jady
i
gówno tarzany
I tym miłym lecz kulturalnym akcentem się żegnam.

ja też prawie z zachwytu umarłem, ale zgłaszam pretensję do ciebie:)

Ja tu chcę się od TXT odciąć, z tydfzień chociaż się nie logować, a ty kilkanaście godzin po mym (nie)pożegnalnym tekście takie cuda wrzucasz.

No nie ma lekko, jak piesy tu się prezentują, w dodatku owczarki niemieckie, to i ja muszę :) się wypowiedzieć.

Aaa, wrzucam mojego ulubionego piesa, choć on już nie żyje, no i mój nie był i pokręcony był i dziwny.

Ale cudny w jakiś sposób też:

kroisz cytrynę na pół, łapiesz psa i mu smarujesz zęby.

Będzie się wyrywał, ale to działa jak pasta :p

że to, co Pino nazywa dla zmyłki Fraszką, zachowuje się jak typowy ten, no, jak mu tam, ten, co buduje, te, no, jak im tam…

…żeremie?

Ludzie płynęli kajakiem i krzyczą “Patrz! Bóbr płynie!”.

O ile sobie przypominam to hovki należą do molosowatych. Jak berneńczyki czy rotki.
No to mają silnie rozwinięty instynkt terytorialny i lubią dominować, szczególnie samce. Ale to jeszcze nie powód, żeby gryzły wszystko co się rusza.

Kasper był socjalizowany już jako trzymiesięczny szczeniak. Nigdy nie rzucił się na żadnego innego psiaka, czy cóś. Nigdy też nie wykazywał zainteresowania obcym człowiekiem (w sensie: “dziabnąć”) jeśli ten człowiek się nim uprzednio nie zainteresował. Tak został nauczony. Nigdy też nie łaził w kagańcu, jak zresztą żaden pies, który z nami pomieszkiwał i pomieszkuje. Nie ma potrzeby.

I tak powinno być. Jeśli nie jest, trza mieć pretensje do siebie a nie do piesa.

Nie wiem czy byłeś kiedyś na jakiejś psiej wystawie albo zawodach. Ludzi i psiaków jest multum. Gdyby normalnym było to, co opisujesz to każden jeden zostałby natychmiast zdyskwalifikowany, bo takie psie zachowania są niedopuszczalne w cywilizowanym światku psów i psiarzy.

No a zdanie “Natomiast dziwnym trafem kazdy [właściciel] lubi jak jego pies dziabniego innego”, to jakiś horror. Ty to tak na poważnie napisałeś? :)

Pozdro.

Pokulałam się. :D

No kurde, nie ma lekko. Moich gamoniowatości też do żarcia nie trzeba namawiać. A idzie tego?... łomatulu! I nie wiadomo gdzie się podziewa. Wszystko wytrzęsą ganiając, Potwory. :)

Czy pieski nie gryza Magnolii?

Fraszka bardzo podobna do

1. Idę sobie kiedyś z Montym do parku, mały skacze na wszystkie auta/drewa/kosze, ogólnie zadowolony z życia. Nagle coś mu strzeliło do głowy i fruuuu ===> postanowił zwiedzić miejscowy sklepik. MAW biegiem za nim.

Monty (wleciał do środka) – fruuuu na biednego klienta.
Klient (lekko przestraszony) – ?!
MAW (wbiega z wywalonym ozorem) – don’t worry, he just wants to play …
Klient (z uśmiechem) – Eee, kurwa, to maluśkie jeszcze…

2. Idziemy z Jessie na miasto. Lewan, mój 14- letni gospodarz, opowiada anegdotki o swoich dziewczynkach (dzielę jego rewelacje przez cztery, a i tak nieźle zostaje !)

Jessie postanawia sobie pobiegać. Niechby sobie i biegała, ale nie po jezdni ! (bo kaukascy jeżdżą jak idioci)
MAW – Jessie, kuda-że, dura ! Poszla oborot ! Idi k nam ! Idi sjuda, ja że skazal !
Tubylcy (patrzą tak jakoś dziwnie)
Lewan (pokazuje na MAWa) Ar rusuli … Poloneli var.
(po czym wola psa w jezyku miejscowym)

Tutaj objaśniam – Lewan, Tamara (jego mama) i Jessie żyli w Zugdidi, na granicy z Abchazją. Połowe tego miasta stanowią wojenni uchodźcy, którzy Rosjan najchętniej wdeptaliby w ziemię, albo powiesili za jaja.
MAW jest natomiast osobnikiem zdecydowanie słowiańskim z wyglądu, bo kaukaskim to na pewno nie.

Jessie byla uroczą wielokrotną mamą (w każdym miocie po 5-6 sztuk), jej szczeniaki miały wzięcie po obu stronach granicy … a jeśli idzie o żarcie, uprawiała bardzo skuteczny lobbying. Kładła mianowicie łebka na kolanach delikwenta przy stole, i dalejże zmiłowania ludzkiego wyglądać ...

——————————————————————————————————————————

I niech mi ktoś powie, że amstaffy nie są sympatyczne. Kochane zwierzaki, nie to co rottweilery przebrzydłe.