Zwróć uwagę, że Autor odnosi się przede wszystkim do baśni i legend europejskich, więc np. Poe nie wchodzi do tego zbioru.
Twórczości niemieckich romantyków (może z wyjątkiem Goethego, a i to dość pobieżnie) nie znam. A jak nie znam, to nie mogę się na ten temat wypowiadać.

Jednakże, pozwolę sobie poczynić kilka uwag natury ogólnej.
Nie wszystkie łotrowskie postacie przedstawiane w literaturze noszą znamiona psychopatii. Te cechy są dość szczególne i jasno zdefiniowane. Ergo, nie każdy morderca czy złodziej jest psychopatą tak, jak i nie każdy psychopata jest mordercą czy złodziejem.

Jeśli zaś chodzi o “Drakulę” Brama Stokera, to Sheridan pisze tu o metaforze psychopaty, a nie o wampirze-psychopacie per se. Pisze też, że takich postaci (obdarzonych przez pisarzy szczególnymi cechami, właściwymi psychopatom) było w tamtym okresie niewiele. Niewiele, nie oznacza, że do czasu pojawienia się powieści Stokera nie było ich wcale.

Bardzo się cieszę, że uznałeś ten artykuł za interesujący. Dziękuję. :)

Umiejętność naśladowania normalnych ludzkich zachowań i uczuć, to podstawowa broń psychopatów. Im lepiej ją opanowują tym większe spustoszenia po nich niszczycielskiej działalności zostają.
Ot, wystarczy spojrzeć na wilka udającego babcię w baśni o Czerwonym Kapturku.

ps. Coś dziwnego stało się w nocy z SG TXT. “Zniknięty” został dział z nowymi notkami.
Zastanawiam się czy to Maszyna zabalowała czy to tak “po nowemu”, wraz z nadejściem Nowego Roku, ma już być?

Edit: Chociaż nie. To nie jest nowy pomysł. To już było.
No cóż, tak jak nie podobało mi się to wtedy, tak i nie podoba się teraz. :/

A jakże, myśl ta jest błyskotliwa. Uzupełnię ją jeszcze jedną błyskotliwością.
Otóż, jeśli puste zapełnia się jeno didaskaliami typu:
– czy królewna była blondynką czy brunetką;
– czy książę obejmie tron w małym czy dużym królestwie;
– czy smok był różowy czy zielony;
– i czy karzeł miał jedną nóżkę bardziej,
to z przeproszeniem, może lepiej byłoby w ogóle nie napełniać? Bo wtedy takie “puste” dalej jest “puste”, choć z pozoru spełnia kryteria “napełnienia”.

Takie “napełnianie” nie ma wtedy żadnej wartości, w tym terapeutycznej – tak sobie myślę.

Ja bardzo się dziwię tym, którzy lekce sobie ważąco podchodzą do gatunku literackiego, jakim są bajki i baśnie. To naprawdę zadziwiające (dla mnie, oczywiście) jak bardzo spłycono i oderwano ten gatunek od psychologicznej rzeczywistości.
Być może właśnie dla tej przyczyny, o której pisze w swoim tekście Sheridan, czyli zaprzeczaniu, zapobieganiu dalszej ekspozycji faktycznej struktury i podłoża dziejącego się zła.
Dziś bajki, baśnie i legendy kwalifikuje się sensu stricto do szufladki pt. “literatura dla dzieci” i problem z głowy.
Tymczasem, poczynając od Ezopa, na Andersenie i braciach Grimm kończąc, ta część literatury tylko pozornie była adresowana do najmłodszych odbiorców.
Dziś byle co, które uważa się za bajkopisarza (a w rzeczywistości nie jest niczym więcej niż bajkopisem), pisze coś, co żadnym wypadku nie spełnia kryteriów bajki, jej funkcji i celów – tak, jak ją przekazywano i rozumiano dawniej.
Bredzę?

Ale tylko dla tego, kto przynajmniej spróbował/próbuje go eksplorować, że się tak wyrażę. Na zasadzie – im dalej w las, tym więcej drzew i końca nie widać. :)

Estes i Bly’owi (którą to pozycję właśnie czytam) jestem wdzięczna za jedno. Za odejście od głupowatej i samej w sobie zaburzonej psychicznie (ze względu na autora) psychoanalizy freudowskiej. Oboje wyzwolili się z tego kieratu i poszli dalej. W stronę archetypów jungowskich.

No i tu – jakby kto sam w sobie się nie zorientował czytając dawne bajki, baśnie i legendy – “literatury dla dzieci” jest tyle, co kot napłakał.
To dla dziecięcego rozumu może być ważne czy królewicz jeździł na siwym czy karym koniu i czy wilk miał większe uszy czy zęby. To jest ta najbardziej podstawowa (prymitywna) warstwa tych opowieści. I taką właśnie miałkość (dlaczego?, że zapytam podstępnie mając w pamięci opinię Sheridana) w tym gatunku literackim dziś się promuje.

Ot, zagwozdka! – dla odbiorców wyrobów bajkopodobnych tworzonych przez bajkopisów ;)

Wycieczki do działu “literatura dla dzieci” w księgarniach to jeden z większych koszmarów jakie co roku przeżywam po wielekroć. Młodsze i starsze dzieciaki w mojej rodzinie lubią czytać. Jednakże znalezienie czegoś wartościowego, a przynajmniej nie promującego zachowań patologicznych, momentami graniczy z cudem.
Zostając w kręgu bajek, baśni, czy ogólnie – dziecięcej literatury fantasy podam Ci ledwie dwa przykłady takich patologii, przed którymi dawne baśnie przestrzegały a dzisiejsze kompletnie “odwracają kota ogonem” mówiąc – “to jest dobre, bądź taki”.
O tym chyba pisał Sheridan w przedostatnim akapicie swojego tekstu.

No dobra.
Weźmy serię książek o przygodach Antosia i Wampirka. Co czytamy w opisie trzeciej książki z tej serii, Wampirek w podróży?

Jak tam Twój poziom lęku po przeczytaniu tej zajawki, Gretchen? Mój wzrósł w stopniu znacznym.

Jest jeszcze seria książek, która bije rekordy sprzedaży oraz zdobywa internacjonalne nagrody a traktuje o przygodach młodocianego przestępcy Artemisa Fowla wywodzącego się ze starożytnego rodu przestępców. W zajawce części szóstej Artemis Fowl – Paradoks czasu- czytamy:

No śliczne, prawda? Czego to uczy? – że tak zapytam retorycznie…

Gretchen, wiem po co czytali mi bajki i baśnie moi dziadkowie i rodzice. Wiem, dlaczego ze mną o nich rozmawiali.
Podejrzewam, że produkcja, promocja i czytanie dzieciom takich “bajek i baśni”, jak te wymienione powyżej, ma zupełnie inny cel. Sheridan może mieć rację.