Dziewięć lat temu z dachu nad czwartym piętrem, na krawędzi posesji spadło nieostrożne dwutygodniowe kociątko. Córeczki sąsiada zbiegły na podwórko i nieprzytomne maleństwo „oddały mamie”na dach.
Efektem był ponowny upadek maleństwa, tym razem na beton sąsiedniego podwórka.

Dowiedziałam się o tym przez telefon tuż przed wyjściem z pracy.
Było chłodne lato, wczesne popołudnie, padał drobny, zacinający deszcz..
Na sąsiednią posesję nie było łatwo się dostać. Klucze od podwórka miał sąsiad, który długo nie mógł ich znaleźć. Obwieszona torbami z zakupami, które niosłam z parkingu, weszłam na podwórko i niemal na jego środku, obok trawnika na gołym, zimnym betonie, zobaczyłam nieruchomą brudną, mokrą strzępiastą szmatkę. Pyszczek był cały oblepionyprzysychajacą krwią.. Krew była w uszkach, na oczach, przemieszana z błotem wzmagała wrażenie małego, brudnego gałganka;
Gałganek ciężko oddychał.
Wiedziałam, że muszę odwieźć maleństwo do uśpienia.. Dwukrotny upadek z piątego piętra nie dawał nadziei.
Ale te torby z zakupami trzeba było odnieść do domu. Ze ściśniętym sercem i kupką nieszczęścia w dłoni weszłam do domu, położyłam kotka na ręczniku , odniosłam zakupy do kuchni i wróciłam po zwierzątko by zawieźć je do kresu cierpienia.
I wtedy poprzez tę krew i błoto wysunął się różowy koniuszek języczka.
Pić – chce pić, pomyślałam. I zanim zastanowiłam się co robię, opuszczałam z palca na ten języczek krople mleka. Języczek mleko zlizywał dłuższą chwilę, aż przestał.
Usiadłam. Wiedziałam, że jeśli zjawię się u weterynarza z takim maleństwem i w takim stanie – wrócę do domu sama. Już przez to kiedyś przeszłam, jeżdżąc nocą od lecznicy do lecznicy – bez ratunku dla małego ciałka, potrąconego na moich oczach przez jadący przede mną samochód, który nawet nie zwolnił.

Podjęłam decyzję.
Powoli, delikatnie usuwałam brud i krew. Ułożyłam w schowku na strychu, przy cieplym kominie w wyścielonym kartonie, by światło, hałas i moje koty nie niepokoiły kotka.
Przez dwa następne dni sprawdzałam czy funkcje są prawidłowe, czy nie ma złamań, nieco odczyszczałam ciemnobury kształcik i poiłam ciepłym mlekiem. Po dwóch dniach otworzyły się oczka. Duże i śliczne, ale niewidzące.
Przeniesiony do domu kotek szybko nabierał sił, zaczął się poruszać wybierając sobie kącik w pudle na toaletę.
I jaśniał z każdym przetarciem ukazując najpierw popielaty, a potem idealnie biały brzuszek.

Tak w naszym domu pojawiła się Kitunia., głucha, ślepa, reagująca jedynie na zapach jedzenia – stając się przyczyną domowego nieszczęścia.
Tadeusz schylił się któregoś dnia by nalać jej mleka do miseczki ( jeszcze wtedy nie wychodziła sama z pudla) i doznał wylewu na siatkówkę. Dla człowieka, który pracuje oczami – to koniec pracy. Przynajmniej na kilka lat. Tak właśnie się stało, ale to inna opowieść.

Kitunia rosła, silna , energiczna, ale bez żadnego kontaktu z otoczeniem. Ani my, ani nasza suczka, ani inne koty, którym w końcu została przedstawiona i wśród których zaczęła przebywać nie miały z nią żadnej możliwości porozumienia. Jedynie stukanie palcem w podłogę, drgania – to był sygnał, że daję jej jeść. Tego nauczyła się szybko. Wyrosła na dorodną i zdrową kotkę – a my pogodziliśmy się z jej kalectwem.

Minął rok.
Któregoś dnia, podczas zabawy inna nasza kotka wspinała się szurając pazurkami po drewnianej framudze. Kitunia gwałtownie zwróciła głowę w tym kierunku i….zaczęła nadsłuchiwać. Nie było wątpliwości, po paru sprawdzających próbach mieliśmy pewność. Słyszy.
Po jakimś czasie odzyskała wzrok. Wprawdzie ma dość ograniczone pole widzenia, ale widzi. Cieszyliśmy się, jednak ona nadal była „osobna”. Nie reagowała na liżące ją inne nasze koty, o wspólnych zabawach nie było mowy. Robiła wrażenie autystycznego zwierzątka.
Dawała brać się na ręce i spała na kolanach, ale sama nigdy się do nas nie zbliżała.
I tak było do czasu gdy pojawiła się Pusia.

Pusia miała 10 dni. Głośno dopominała się o wszystko i niezmiernie żarłocznie z wrzaskiem, rzucała się na każdą porcję jedzenia.
I wtedy w Kituni coś się odezwało. Jakiś pierwotny instynkt powiedział jej, że to płacze kocie dziecko. Zaczęła iść w kierunku Pusi, którą celowo położyłam na dywanie. Podeszła, obwąchała dokładnie i w jednej sekundzie zamieniła się w czułą i kochającą matkę. Godzinami lizała, przytulała malutką Pusię, aż ta miała czasem serdecznie dość tych karesów.
To był przełom. Jakieś otwarcie. Jakiś cud.

Dziś Kitunia nie różni się zachowaniem od innych kotów, Może trochę mniej niż inne biega, i bawi się – ale kontakt ma doskonały zarówno z kotami jak i z nami.
A Tadeuszowi, któremu mikrowylewy na siatkówkę od czasu owego nalewania mleka powtórzyły się kilka razy – jakby starała się wynagrodzić swoją przecież niezawiniona winę. Jakby wiedziała, że za jej obecność i staranie o nią – zapłacił sporą cenę.
Zawsze jest przy nim. Gdziekolwiek siądzie, lub się położy, natychmiast jak opiekuńczy duch zjawia się Kitunia, kładzie się bliziutko, przytula, zwija w kłębuszek i cicho mruczy.