Nie wiem jak zacząć, i przyznaję że nie mam pewności, czy w ogóle zaczynać powinienem.

Ostatnio nie wiem zbyt wiele oprócz tego, że przybywa dziur wypalonych w kolorowych kadrach filmu mojego życia. Każdy z nas ma swój film i każdy jest ważny niepowtarzalny, nawet te zrobione w konwencji czarno białej.

Nie wiem od czego zacząć ten wpis – tyle myśli, tyle słów ciśnie się naraz, aby natychmiast wycofywać się w swoją eremie.

Nie wiem, ale czuję, że powinienem skreślić te kilka zdań. Więc je kreślę; być może będzie dość chaotycznie, ale to sprawka natłoku myśli.

Te słowa piszę nie tylko dla siebie, ale piszę je również dla tych wszystkich, którzy czytają mnie od dawna, i dla tych moich nowych czytelników.
Wszyscy jesteście dla mnie ważni. I jak tylko się obrobię ze swoimi sprawami, to postaram się nawiązać bliższą rozmowę, ale może to jakiś czas potrwać. Ale cóż może znaczyć jakiś czas skoro życie trwa tylko chwilę.

Niekiedy ta chwila jest kolorowa, pełna wspaniałych wspomnień. Innym razem wypełniona bólem i niekończącym się cierpieniem.

Z przedziwnego ruchu ciała, grymasu twarzy, być może tamtej pamięci? – wydobywa się dźwięk niezadanego pytania: tato dlaczego?! – Nie wiem Synu. Wybacz. Nie potrafię Ci odpowiedzieć – mówi szeptem.
Łzy, starym, utartym już szlakiem podążają w dół. Kilka z nich z bólem spada na te delikatne dłonie.
Nie wie, nie ma pewności, czy je obmywają, a jeśli to z czego, czy może ranią – a jeśli, to jak bardzo? Ma jednak nadzieję, że przynoszą chwilową ulgę.
…

Dotykam dłoni Adriana, tym razem nie czytają mnie, nie słyszą – są takie wiotkie, jakby przełamane w nadgarstkach. Całe ciało jest takie, przypomina usychającą piękną roślinkę, której w żaden sposób nie można już uratować!

Po jakiejś chwili czuwania przy szpitalnym łóżku Adrian wreszcie otwiera swoje piękne oczy.
Przysuwamy się z Kamilem bliżej, dotykamy jego czoła, gładzimy, całujemy.
Na moment jest reakcja, jakby chciał wypowiedzieć – czekałem za wami…
Ja to wiem, ja to czuję.
Kamil uśmiecha się przez łzy, delikatnie tuli braciszka. Twarz Adriana staje się inna, pojawia się nawet uśmiech.

Mówię łamiącym się głosem, proszę, aby jeszcze chwilę poczekał, jeśli zdoła, za resztą, oni też chcą się z Tobą pożegnać.

Pierwszy raz, po szesnastu i pół roku leżenia, pojawiła się odleżyna.
Pierwszy raz Jego organizm nie ma siły się bronić. W sobotę było krytycznie, beznadziejnie było w poniedziałek, wczoraj dużo lepiej, ale to tylko kwestia czasu. Czekamy z Kamilem.

Myślę, że Adrian czeka jeszcze na swego brata bliźniaka, Błażeja.

Wiem, że kiedy odejdzie zostanie aniołem.
I wiem, że położę go w tej samej alejce, w której śpi jego brat Damian

Już nie mam żalu do Boga.
Nie mam już żalu do nikogo.
Ból kiedyś minie.
W sercu i pamięci zostanie tylko miłość.