Słucham muzyki w dobrym tonie nadawanej przez Internet, Radio RAM.
Od jakiegoś już czasu tak mam, że lubię muzykę tej stacji. Lubię też niekiedy muzykę Eski.
A co? Nie wolno?
Wolno, prawda.

Słucham i nie mogę, nie potrafię jeszcze uchwycić tej nici myśli, która jest, istnieje na przedmieściach moich zmysłów. Saksofon delikatnie podrażnia, wprowadza w miły stan spokoju: w tle dźwięki pianina, taki przyjemny soul prawie knajpianej muzyczki amerykańskich barów z obrzeży Brooklynu.

Właśnie te obrzeża kultury i sztuki od dawien dawna mnie bardzo frapują, wciągają wołają abym wstał i poszedł tam, poszukał tego właściwego krzesła usiadł i zaczął wreszcie słuchać, a wtedy być może urodzi się to co trzeba.

Siedzę i słucham i zapadam się miękko w siebie, gdzieś do wewnątrz.
Czuję taki błogi stan spokoju.
Coś szepcze mi od środka coraz głośniej – zostaw, zostaw to wszystko, odrzuć ten cały zgiełk, powieś płaszcz na właściwym wieszaku. Odłóż broń, nie wychodź wojnie naprzeciw, nie szukaj gównianej prawdy. Poszukaj żaby i ją zjedz.

można wyjść stąd i pójść tam
kiedy
teraz
po co
nie wiem
można tam zostać lub wrócić tu

patrzę jak jastrząb spada w dół
nie widzę ofiary