dobrze że masz archiwum

“Godzina W”- słucham kilka razy w miesiącu i normalnie łzy czasem same lecą...

kląć mi sie chce…

kurde

_{prezes,traktor,redaktor}

Popatrz sobie na to:

www.miastofeniksa.pl

To jest projekt, który można oglądać w Warszawie przez cały sierpień.

Niezwykłe.

zajrzę w wolnym czasie.
Obecnie jestem lekko zmachany porowerowo, idem się coś napić.

pzdr

Dzieki.
Wielkie dzieki.

Pozdrówka.

zajrzałem na podany link.
Ciekawy efekt, niepokojąca atmosfera w sumie, ale chyba nie dziwne.
Zerknij na nowy tekst Banana, też na temat wystawy i o Warszawie.
Bardzo dobry zresztą.

pzdr

Nie poszłam na śpiewy. Nie wiem czy dobrze zrobiłam.

Ale…

Dzisiaj, kilkanaście minut przed godziną W poszłam na Plac.

Usiadłam na mojej ławce i czekałam spokojnie choć nie wiem czy to prawda z tym spokojem. Znam siebie i umiem przewidywać.

Siedzę i się rozglądam.

Na dwóch ławeczkach przyjemnie ocienionych siedzą: starsza Pani, odświętnie ubrana. Nawet takie białe rękawiczki na upalne dni miała. I mężczyzna z dzieckiem w wózku.

Moja ławka w pełnym słońcu.
Dobrze – myślę sobie – to uzasadnia ciemne okulary

17.00

Gdzieś w oddali słychać pierwszy przedłużony klakson

Potem ktoś się dołącza

W ułamkach sekundy to już jest chór

Pani i Pan z zacienionych ławek wstali

Ja już wiem, że nie mogę

Nogi mi wrosły i odmawiają posłuszeństwa

Mogłam tylko się wyprostować na tej ławce

No to się wyprostowałam

Boże, pomyślą, że jestem durną idiotką

Ruch się zatrzymał

Tylko prawie całkowicie

Czuję jakiś wewnętrzny stan, którego nie mogę opanować

Pozwoliłam łzom płynąć

W końcu mam te okulary, prawda?

Przypomniało mi się, że w zeszłym roku stałam na balkonie w pracy z Bożenką, która nie poznała swojego ojca, bo nim zdążyła się urodzić on zginął w Powstaniu.

A dzisiaj Bożenki już nie ma…

To jest bardzo poważnie i boleśnie smutny dzień Panie Merlot…

co było Wtedy.
Ja płaczę nad tym, co widzę teraz.
Niestety nie mogłem być Wtedy
Żałuję

A teraz NIC nie widzę.

Bo niby co miałbym widzieć?
Co?

mógłbyś się przejść szlakiem Twoich warszawskich owieczek.

Przejść uliczką Zapolskiej opisaną przez Gretchen, zajrzeć w okna w których nie tak dawno dorastał Borsuk, idąc w stronę Grochowa minąć moją remizę.

A w grochowskiej stronie pana Yayco znaleźć tę budowę co go co rano przyprawia o różne takie. I osiedle Jull, o ile dobrze pamiętam.

A potem, jak się zmęczysz tym łażeniem usiądź w którymkolwiek parku i pomyśl sobie, że my cieszymy się, że jesteś z nami. Że jesteś jednym z nas…

Tak, wy jesteście dla mnie resztkami Miasta.
Tylko resztkami Tamtego.

I za to was szanuję.

Nie macie nic wspólnego z tym co Jest.
Nic.
Nie macie

Tak, jak dzisiejszy przechodzień Marszałkowskiej.
hahaha warszawiaczek, ci ja
Nie ma nic wspólnego z chłopcami od OS Jerzyki bijących się za Warszawę w Pociesze, i złożonym z syberyjskich sierot.
Choćby
Bijących się za nie swoje miasto. Choć kochane.

Tak, czuję się jak te sieroty.
Takie co to przyjechały do Stolycy z przechowaną tradycją, wspomnieniami, piosenkami.
I położyły to na dłoni.

I na tę dłoń im/mi napluto.
Głupotą i brakiem pamięci.
I cwaniactwem.
Chamstwem i wyrachowaniem.

Wytarłem.

Została szydera.

Po wytarciu

I poczucie dominującej, cudzej, głupoty.
Triumfującej.
Bezrefleksyjnej.

Nie chce mieć z tym nic wspólnego.
Już.

P.S. Po parkach i uliczkach chcecie mnie wodzić?
Toć ja tam już sto razy byłem.
Tam nie ma warszawiaków.

Tam siedzą/polują żmije.

Merlocie.
Bo wiesz.

Dlaczego tak łatwo mi szydera przychodzi.

A idąc przez te miasto i tak idę przez inne.

Nie zabieraj mi choć tego.
Co?

Powiem Panu tak,

na większość rzeczy, które ludziom na dłoni wykładałam

ci ludzie napluli.

W większości.

A dla tej mniejszości co pojęła, zrozumiała, wykonała pewien wysiłek…

Dla nich nadal warto.

Jeśli Pan czyta to, co ja piszę, co nieudolnie staram się przekazać, to tam to jest.

I ta mniejszość i ta większość.

Albo odwrotnie.

Nie ma znaczenia w jakim kontekście rozmawiamy.

Ja, Panie Igło często o tym piszę.

Warto trzymać się ludzi, którzy rozumieją, którzy nie są podstawionymi, albo udawanymi przyjaciółmi.

Takich to już pies (z całym szacunkirm dla psów) trącał.

Prawda?

unisono z Igłą się nie da;-)

Ale wczoraj sobie tu na TXT pośpiewaliśmy w kanonie.
Jedno zaczynało, wchodziło drugie, a potem trzecie i tak da capo...

Cały Dzień.

Tyle, że trudno.

A ja szlakiem powstańczym moje dziewczę prowadzę. Niech wie.
Okazja żeby spotkać świadków tych wydarzeń.
A znicze powązkowskie o zmierzchu…. To poemat.

czy Ty uważasz, że jak już sam będziesz tylko legendą, to nikt nigdzie i nigdy nie zapekluje golonki, albo nie poda na obiad pachnących kartofli ze świeżym koperkiem i kwaśnym mlekiem?

Otóż i owszem, zapekluje i poda. Niejeden.

Na szczęście…

Co też Pan opowiada znowu.

O matko moja, o matko.

Pan się okopał w tym swoim zgorzknieniu i zapiera się zadnimi łapami.

Pan zdaje się jest starszy ode mnie, hmm?

A te dzieciaki, które rok pracowały nad miastem feniksa są znacząco młodsze ode mnie, tak?

A Kuba, jest za mały jeszcze na wycieczkę tramwajem, ale jego rodzice już wiedzą, że zaprowadzą go do Muzeum Powstania.

No.

a ja właśnie zabieram się za bułgarską tielieszka wariena, czyli coś bardzo podobnego.

Coś ten nasz kanon się przedłuża…

Gretchen, co gotujesz?

zastanawiam się właśnie co by też zrobić.

Mam dzisiaj (znowu!) przyjaciół na kolacji.

Ale nie zmusicie mnie do zrobienia zupy gulaszowej albo bułgarskiej tielieszki warieny czymkolwiek ona jest ta tielieszka!

Oooooo nie!

Ten sarkazm, gorycz przywołuje niezapomnianą scenę z filmu Wajdy
z płonąca wódką w kieliszkach.
A tu gulasz ku pokrzepieniu serc.

Jest Pan absolutnie nieznośny.

Proszę zastąpić słowo absolutnie, słowem rozkosznie.

I wróci mi humor a pani będzie miała rację.
Jak zwykle zreszto.

dzi.ęki za ciekawą dyskusję.
Przeczytałem.
Agawo, witam, bo chyba pierwsyz raz tu jesteś, no i na TXt długo cię cuś nie było.

Pozdrówka i zapraszam częściej.

za gorąco by pisać.
Duszno.
Nie da się pisać.Ba, nawet czytać się nie chce.

Zrestzą, kto to będzie czytał, jak wszyscy nad jakąś woda czy gdzieś:)
Może późnym wieczorem cuś napiszę.
Ale nie o niepisaniu.
Raczej pobawię się w rekolekcjonistę jak Poldek.:)
pzdr

mam nadzieję, że moim wtrąceniem nie przegoniłem nikogo.
Ale widać, że chyba przegoniłem, bo nawet igła zamilkł.
A co do deMello, to w sumie przyszedł mi pomysł na inny już tekst i bardziej mnie wciągnął, choć raczej smętny i troche w tematach, które tu poruszacie.
A deMello poczeka:)
A może się nie nadaję na rekolekcjonistę, nawet jesli chodzi o treści alternatywne i tak eklektyczne jak u deMello.

Obaczy się.

pzdr

Panowie mieszają w garnkach :)

Ja się zwlekam do sklepu, żeby kupić coś na tę wieczorną kolację.

Chociaż Igła gdzieś tu krąży ponuro i straszy.

Ty za to nie marudź tylko pisz. Przynajmniej nie musisz z domu wychodzić, jak ja.
O!

Niech pani zadzwoni i zamówi sałatkę coleslaw i coca-cole.

Po co chodzić?

A stary chleb zastąpi sucharki.

Trza nożem zeskrzybać pleśń, opłukać pod kranem, chwilę poczekać żeby woda wsiąkła, posmarować masłem bez cholesterolu, sprzedają takie jako nowość i na 3 min do mikrofali.
Akurat tyle czasu co na wypalenie cygareta.

Prawda, że jestem uroczy?

To wina mojej letniej krwi poznańskiej i krakowskiej pewnie, że tego nie znoszę.

Stare Miasto, Stare Miasto,
Cicho sobie będziesz stać,
Żadne bomby Cię nie zburzą
Ku pamięci będziesz trwać.
Stare Miasto, Stare Miasto,
Nie wysadził Cię Hans Frank,
Nie wybuchło tu powstanie,
Nie rozjechał Ciebie tank.
Wciąż monarchia tu panuje,
Ludzie liczą grosze praskie
Układ, zgoda Cię buduje,
Bo nie jesteś Ty warszawskie.
Bo nie jesteś Ty makietą,
I kaprysem sekretarza
Jesteś tutaj na pamiątkę,
Niech nikt Ciebie nie obraża.
Ja na Rynek sobie wjadę
Wiślną, Bracką, Szewską, Grodzką,
Choć nie tutaj się rodziłam,
Przecież kocham Ciebie mocno…