A czy ktoś Ci tu pisał, co możesz, a czego nie? :)

Mój tekst jest mechanizmach skłaniających do robienia wszystkiego, co się chce poprzez zachętę “tak, możesz”.

W kwestii Kościoła oczywiście się zgadzam, ale nie jako agnostyk, tylko człowiek znający jego historię. Nie zmienia to faktu, że na osi problemu, o którym nadmieniłem stoi on po stronie “wolności do (czegoś)”, w przeciwieństwie do – również satanistycznej – “wolności od (czegoś)”.

“Mój tekst jest mechanizmach skłaniających do robienia wszystkiego, co się chce poprzez zachętę “tak, możesz”. “

okej ale dlaczego to jest kłamstwo? piszesz dużo o mechanizmach, sztafażu, otoczce, ideoolo, ale jakoś brakuje mio rozwinięcia tej tezy tytułowej

czy owo “tak, możesz” jest kłamstwem, bo jest projekcją ego? jeśli tak to nie wypada mję się nie zgodzić ;)

Jestem nadzwyczaj bierny. Biorę świat taki, jakim jest. Tylko się przyglądam, obserwuję go.
Andy Warhol

Kłamstwo “tak, możesz” w moim ujęciu polega na zmanipulowaniu ego “ofiary”, które prowadzi ją do przekonania, że zaspokojenie potrzeb tegoż ego jest absolutnym priorytetem, nie istnieją żadne społeczne – czy inne – ograniczenia, a wszelkie próby odwołujące się do superego są zbędnym kagańcem, który należy bezwarunkowo odrzucić.

no to czaję o co kaman

ale co ma na celu ten wywód? czy chcesz okrężną drogą dołączyć do chóru tych, którzy twierdzą, że takie popularne hasło “róbta co chceta” to próg satanizmu? nie ironizuję, pytam?

dla mnie kłamstwo tego całego satanizmu polega na tym, że zakłada on, że jesteśmy absolutnie wolni, a tymczasem nie jesteśmy.

nie będziemy dopóki nie zdamy sobie z tego sprawy. a to tylko początek… inna sprawa, że tkwienie w takim mentalnym kisielu jest wygodne i przyjemne… [i nie chodzi mi wcale o uświadomienie sobie że rządzą nami spiskowcy, czy ufoludki]

Jestem nadzwyczaj bierny. Biorę świat taki, jakim jest. Tylko się przyglądam, obserwuję go.
Andy Warhol

“Wywód”, gdyby miał nawiązywać do Owsiaka, to by nawiązał :) Powstał ze skojarzenia wspomnianego w tekście wyroku sądu z absolutyzacją potrzeb ego jednej osoby, nie uwzględniającą dobra drugiej. A że interesuję się tym, czym interesuję – ta absolutyzacja skojarzyła mi się w takim, a nie innym kontekście.

Oczywiście, że funkcjonalnie możesz wiele (myślę, że jednak nie “wszystko” ;). Wszak obracamy się w sferze wyboru: czy chcesz mieć prawo do zabicia staruszki, czy nie. Otóż przy okazji takich wyborów, zdrowa psychicznie jednostka raczej nie zabiega o podobne rarytasy. Jednostka zmanipulowana zaś w ogóle nie ma świadomości, że jakiś wybór przed nia stoi, nie ogarniając, dlaczegóż to nie miałaby zrobić tego, na co akurat ma ochotę.

“Odrzucenie ograniczeń nie jest drogą do wolności, w konsekwencji może prowadzić do zniewolenia.”

zrozumienie uwikłania w ograniczenia wynikające z własnej i innych aktywności jest drogą, czy jedną z dróg do wyzwolenia

“Oczywiście, że funkcjonalnie możesz wiele (myślę, że jednak nie “wszystko” ;). Wszak obracamy się w sferze wyboru: czy chcesz mieć prawo do zabicia staruszki, czy nie. Otóż przy okazji takich wyborów, zdrowa psychicznie jednostka raczej nie zabiega o podobne rarytasy. Jednostka zmanipulowana zaś w ogóle nie ma świadomości, że jakiś wybór przed nia stoi, nie ogarniając, dlaczegóż to nie miałaby zrobić tego, na co akurat ma ochotę.”

przypomniała mi się “Zbrodnia i kara” ... niech to będzie komentarzem :)

Jestem nadzwyczaj bierny. Biorę świat taki, jakim jest. Tylko się przyglądam, obserwuję go.
Andy Warhol

wbrew pozorom bierność to też aktywność :P

Jestem nadzwyczaj bierny. Biorę świat taki, jakim jest. Tylko się przyglądam, obserwuję go.
Andy Warhol

ale ja zakumałem o co Ci chodzi :)

Jestem nadzwyczaj bierny. Biorę świat taki, jakim jest. Tylko się przyglądam, obserwuję go.
Andy Warhol

tyle że ze smakiem przeczytałem tekst, a właściwie oba teksty twoje (tekstu Gniewka w sumie nie przeczytałem, acz chyba kiedyś pobieżnie, no ale maniera Gniewkowa do czytania mnie nie skłania i ta potrzeba autopromocji ogromna jego:))

A i świetna dyskusja wasza pod tekstem.

Na satanizmie się nie znam (acz troszkę o tym czytałem, nawet miałem prace magisterska o obrazie szatana w literaturze pisać w sumie, ale nie wyszło, no).

Satanizm (w sumie Docent to już napisał)( jako afirmujący absolutna wolność prąd jest ściemą, bo absolutnej wolności nie ma, znaczy niemożliwa jest.

To co zas piszesz o dążeniu ego do różnych potrzeb, to sobie trochę to można porównać moim zdaniem do materialnych bardziej rzeczy.

Znaczy kupujemy kolejną rzecz, bo myślimy, że dzięki niej będzie nam fajniej, lepiej, że będzie ciekawsi, że będziemy spełnieni itd i wychodzi, że jak mamy tę rzecz (albo i jak osiągnęliśmy ten cel) to właściwie nic się nie zmienia.

Czyli taki nigdy nie kończący się ciąg potrzeb, oczekiwań itd, najczęściej bezsensownych.

A jeszcze tak z dążeniem do zaspokojenia wszelkich potrzeb to skojarzyła mi się twórczość de Sade’a, którą i o której dużo kilka lat temu czytałem.
Jego bohaterowie właśnie (pewnie znasz, ale się rozpisałem, więc już napisze kilka banałów więcej) dążyć chcieli do absolutnej wolności przez osiąganie kolejnych to potrzeb i łamanie kolejnych to granic i jakby dochodzili do ściany w sumie.
Jak i sam de Sade, który nihilistycznie pragnął dokonac totalnego zniszczenia (acz w sumie teorii, bo w gruncie rzeczy ekscesy jego samego nie wykraczały poza ekscesy innych libertynów z tamtego czasu), ale wiedział, że to niemożliwe.

No i w literaturze też pragnął napisać tę powieść naj: najbardziej złą, najbardziej okrutną, najbardziej przerażającą, najbardziej patologiczną itd

W sumie chyba “120 dni Sodomy” jakoś bliska tego ideału jest, ale on to jeszcze trochę bardziej z gotyckimi klimatami pomieszać chciał.

A tak jeszcze do twojego tekstu tu linkowanego, to mroczni to byli i okrutni toże bracia Grimm, nie tylko Andersen, w ogóle jak przejrzeć klasyczne baśnie (poczynając od tych z “księgi tysiąca i jednej nocy”, to wychodzi nam że tam okrucieństwa, przemocy,i w ogóle różnych negatywnych rzeczy tyle, ż eharry Potter to pikuś przy tym. W “Basniach tysiąca i jednej nocy” to jeszcze erotyka i uprzedzenia wobec żydów i chrześcijan na jaw wychodzą:)

Ale nie o tym chciałem, a bo tak mi tamten twój drugi tekst zabrzmiał, więc pytam, uważasz sztafaż demoniczny w obecnej i też dawnej (pop)kulturze za element satanizmu?
Bo ja tu bym był ostrożny czy to satanizm jest, no chyba że popsatanizm niekiedy:)

P.S. A i tak w sumie jako żem egoista, to wyrażę życzenie, może by tak jakiś tekst kiedyś o Nietzschem, bo chyba sie tym panem interesujesz bliżej, albo o Nietzschem i markizie de Sade (w sumie natykałem się na uwagi o wpływie drugiego na pierwszego, ale to zawsze było tak tylko wzmiankowane, a poczytałbym cus o tym:))

pzdr

przejrzałem pobieznie, trochę czytania w tym cyklu na Polis jest.
Będę miał długa lekture na jesienne wieczory:)

Jak się zapoznam, to się i może odniosę nawet, no.

Co do Nietzschego, to niestety się mało znam, więc precyzować nie będę, ale jakby co to z chęcią kiedyś poczytam.

Nic nie pisałam o Zygmuncie, dla mnie jego koncepcja jest równie zabawna jak dla Pana.

Skoro jednak zagadnął mnie Pan to powiem, że jakoś tak to leciało u Freuda.
Id – kieruje się zasadą przyjemności,
Ego – kombinuje dość racjonalnie, odpowiada za kontrolę i inne nieprzyjemne sprawy :)
Superego – to wartości, moralność.

Chyba, że oboje coś kręcimy .

Pozdrawiam Pana.

Do twierdzenia: “..tak, możesz” wystarczy dodać “.. ale po co?” i walor tego pierwszego pryska jak bańka mydlana.. .

Mogę młotkiem pisać na swojej klawiaturze ale po co.. .

Pozdrawiam!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Jak nie pamięta większość psychologów, ego w koncepcji Zygmunta jest wyspecjalizowaną częścią id. Samo id jest biologiczne i ma potrzeby, zaś superego jest społeczne i ma zasady. Ego ma godzić popędy (realizację potrzeb) id z wymaganiami superego.

Mnie tylko chodziło o termin „potrzeby ego” użyty we wpisie. :)

Pozdrawiam

nie do końca wszystkie koncepcje Freuda przetrwały próbę czasu

:)

Kłaniam się

wiem, wiem :)
że to już wszyscy wiedzą – ja tak tylko bardziej dla siebie, aby nie zapomnieć
Wiesz ten czas tak pędzi

Kłaniam się
____________________________
Nie wszystko jest takie oczywiste

Cóż, mamy więc pole do dyskusji. Ja po pierwsze, dla odmiany odnajduję w tej definicji to, czego mnie uczono na studiach, po drugie znam koncepcje rozwijające koncepcję F. w zakresie realizacji potrzeb. Dość wspomnieć klasyczne rozróżnienie Maslowa:

- potrzeby fizjologiczne: powietrze, woda, pożywienie, schronienie, seks; – bezpieczeństwo: ochrona, porządek, stabilność; – potrzeby społeczne: stałość uczuć, przyjaźń, przynależność; – potrzeby ego: sukces, uznanie, prestiż; – samorealizacja: spełnienie się.

“Potrzeby ego” najzwyczajniej funkcjonują w literaturze.

Pozdrawiam.

Chodzi o to, że termin ego jest w psychologii mocno niejednoznaczny. W koncepcji Eryka Berna mamy stany ego, które z grubsza odpowiadają temu co w encyklopedii cytowanej przez Foksa odpowiada id, ego i superego.

Piramida Abrahama Maslowa jest fałszywa, czego dowiodły doświadczenia obozów zagłady. Proszę poczytać o „muzułmanach” w Oświęcimiu, to będzie płaszczyzna do wymiany poglądów.

Generalnie, Zygmuntowi nie udało się wskazać na mechanizm odpowiedzialny za uwewnętrznienie norm moralnych, a bez tego istnienie superego jest wątpliwe.

Jeśli nie możemy wykazać w jaki sposób jednostka nabywa normy, to wątpliwe staje się występowanie ego, które ma pośredniczyć pomiędzy popędowym id, a społecznym (i raczej nieistniejącym) superego. Jedyny niepodważalny byt z typologii Zygmunta, to id, ale to jest poziom psychiczny stułbi czy innego pantofelka. Zatem pomimo wielką literaturę na temat potrzeb ego, ja bym radził traktować to jak inteligencję emocjonalną. Śliczny konstrukt teoretyczny bez odniesienia do rzeczywistości.

Poza tym, kwestie tego co jest świadome, a co nieświadome mają dość kluczowe znaczenie dla interpretacji procesów psychicznych. A tu znowu co badacz to inna koncepcja.

Zygmunt ma swoje miejsce w historii psychologii, nie dlatego że mówił o seksie czy wyróżnił 2 i ½ elementów psychiki ale, dlatego że wprowadził do psychologii pojęcie rozwoju (zawdzięczamy mu psychologię rozwojową) i wskazał na rolę procesów nieświadomych. Natomiast relacje pomiędzy biologią i kulturą to nie jest mocna strona jego koncepcji.

Pozdrawiam

No, jak wspomniałem wyżej – nie tylko. Ja np. jestem świadom zarówno wielu potrzeb własnego ego, jak i tego, że jeszcze większej ich liczby świadom być nie mogę :)

Pozdrowienia.

A dlaczego nie jesteśmy?

************************
Kopię tunel.. .

Owo “tak, możesz” – jest chwytem “reklamowym”, owszem zgodzę się. Ale oddziaływujących na tychże, którzy nie wiedzą kim są i dokąd zmierzają.
Pewnie to moje ostatnie zdanie zmroziło Gretchen albo Magię, gdyż z niego wynika, że ja wiem którzy to wiedzą kim są i dokąd zmierzają a którzy nie. :-))))

Więc sprecyzuję. Chodzi mi o to, że wiedzieć kim się jest i dokąd się zmierza, oznacza zdawać sobie sprawę z tego, że istnieją takie wybory, których konsekwencją jest płacz i bieda. Stąd CI, zdający sobie z tego sprawę, od razu taką propozycję o której mówi FOxx, będą traktowali jako podpuchę.

Ale czy ją kupią, to już zależy. I chyba tym, co byłoby dla mnie najbardziej interesujące w tej dyskusji, to określenie znaczenia tego “zależy”.

Stopczyk już napomknął o tym, że nie jesteśmy wolni absolutnie. Ja akurat uważam, że jesteśmy wolni absolutnie, gdyż możemy popełnić wszystko co leży w naszych możliwościach. A wolność absolutna wg mnie, to zdawanie sobie sprawy z tego, że mogę skorzystać z tychże możliwości. Inną sprawą jest to, czy skorzystam. Ale zdaję sobie sprawę, ze posiadam takie możliwości. Jeszcze można iść dalej i zastanawiać się nad tym dlaczego posiadam takie możliości.. . Ale zostawmy to.

Proponuję skupić się nad tym, czym jest wolność – albo może inaczej – czym nie jest . Może droga eliminacji do czegoś dojdziemy. Wg mnie wolność jest noszeniem w sobie swiadomości potencjału, aby stawać się.. poprzez swoje wybory. Jest to, z jednej strony przekleństwo a z drugiej zbawienie.

Grześ wspomniał o tym, że był ktoś taki który próbował być najbardziej okrutny z okrutnych ( nie wiem czy nie De Sade ) ale doszedł do ściany, a więc punktu wyjścia. Więc jesli wolność jest czymś pozytywnym, musi być narzędziem do dojścia nie do ściany ( a’la De Sade ) ale do perpektywy, będącej początkiem nowych możliwości otwierających nowe uskrzydlające potencjały… . Jeśli wolnośc jest narzędziem, to jest pojazdem którym można dojechać na “drugi brzeg..” , a nie do kolejnej ściany..

Pzdr.
************************
Kopię tunel.. .

Fascynuje mnie Pańskie przekonanie, że istnieje dobro i zło. Przy czym rozumiem, że chodzi Panu o byty obiektywne, a nie o pojęcia opisujące czyjeś odczucia.

Moim skromnym zdaniem, zło i dobro odnoszą się do człowieka i nie istnieją bez niego. Coś jest dobre lub złe dla kogoś. Nie ma rzeczy dobrych bez adresata tej dobroci.

Oczywiście gdy ocena moralna zależy tylko od tego, kogo dotyczy dane zjawisko, to mamy do czynienia z moralnością Kalego, niemniej zawsze istotny jest adresat. To co jest dobre dla bandyty, dla jego ofiary jest złe i vice versa.

Pozdrawiam

To materiał na esej ;) Powiedzmy, że do pojęć dobra i zła podchodzę na dwóch płaszczyznach – indywidualnej i społecznej.

W sferze indywidualnej rzeczywiście mamy do czynienia z dominującym ładunkiem subiektywizmu. Tyle, że pozostająć przy Pańskim ujęciu jesteśmy skazani na to, co Scholem określił “impulsem intelektualnym”. Czyli możemy próbować dekonstrukcji tych pojęć w poszukiwaniu ich jednostkowego sensu. Tymczasem wyraźnie napisałem, że moja pewność bierze się z czegoś, co CZUJĘ. Mogę, i próbowałem, oddać to w jakiejś formie artystycznej, a nie analizie, czy logicznemu równaniu.

Na płaszczyźnie społecznej, rzecz widzę w dwóch aspektach. Z jednej strony intersubiektywizm postaw jednostkowych – czyli suma różnych podejść do sprawy, w efekcie której, nie wiedzieć czemu ;), tworzą się normy społeczne. I jakoś tak się dzieje, że da się wyróżnić dominujący w wielu społeczeństwach zestaw norm obejmujący np. potępienie zabijania w czasie pokoju, szacunek dla matki, przywiązanie do społeczności lokalnej oraz cały pakiet sprowadzający się w dużym uproszczeniu do “nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe”. Można? Można :)

Drugi aspekt, to jakość socjalizacji. Skoro już te normy mamy, w różnych grupach, w rozmaity sposób są z jednej strony przekazywane, a z drugiej internalizowane w okresie dorastania. Reasumując – fakt, że – delikatnie rzecz ujmując – ludziom daleko do doskonałości nie oznacza, że nie można wskazać, co jest dobre, a co złe. Np. że rozbój dokonany przez bandytę, o ile jego ofiara nie trudniła się tym samym, jest zły, mimo iż przyniósł mu jakiś zysk i odrobinę andrenaliny.

Pozdrawiam.

“Stopczyk już napomknął o tym, że nie jesteśmy wolni absolutnie. Ja akurat uważam, że jesteśmy wolni absolutnie, gdyż możemy popełnić wszystko co leży w naszych możliwościach. A wolność absolutna wg mnie, to zdawanie sobie sprawy z tego, że mogę skorzystać z tychże możliwości. “

Hm, ale możliwości są ograniczone.

A wolnym się nie jest, bo wolność absolutna to utopia.
Jesteś zniewolony ( łagodniej mówiąć ograniczony ) mnóstwem rzczy: pochodzeniem, krajem urodzenia, genami, stanem swojego zdrowia, językiem, prawem, tradycją, kulturą itd

Na razie nie rozmawiamy o konieczności “z zewnątrz”, rozważamy czy człowiek jest na tyle mocen, aby stać się wony od zła “własnoręcznie”. Jeśli dojdziemy do wniosku, że tak – pomoc zbyteczna, jeśli nie – pomoc konieczna.

Jeśli zbyteczna – jak tego dokonać.
Jeśli konieczna – gdzie jej szukać.

Czy masz zamiar odnosić do pozostałych moich akapitów – tzn. mam czekać na odpowiedzi – czy też powyższy komentarz będzie jedynym?

Pozdrawiam.

************************
Kopię tunel.. .

Problem polega na tym, że z jednej strony uważam, że człowiek nie jest w stanie uwolnić się od zła, ale jest w stanie samodzielnie walczyć, by dominowało w nim dobro i tą walkę wygrać – siłą woli. Z drugiej zaś, czuję tą pomoc, chociaż jej nie szukałem. W związku z powyższym nie bardzo wiem, jak szerzej mogę odpowiedzieć na stawiane przez Ciebie kwestie…

Przepraszam, ale przypomniała mi się kultowa scena “a gdyby to była wasza matka…” ;)

Oczywiście – dorzuca Pan naprzemiennie kolejne elementy mające odwracać wektor oceny wydarzenia, w zależności od uproszczonego kontekstowania jako “dobre” lub “złe”. W zależności od tego, czy do podsmażanego pure z buraczków doda Pan więcej cukru, czy soli – będą one bardziej słodkie lub słone. W dalszym ciągu pozostaną jednak buraczkami, które zawierają zarówno sól, jak i cukier.

Ależ ja nie absolutyzowałem swojego przykładu. Każdy z wymienionych przez Pana motywów nadaje się na socjologiczne oraz psychologiczne omówienie. Rozwinięte kultury polujące na ludzi, by składać z nich ofiary nie dominują na tle rozwiniętych kultur w historii ludzkości i najczęściej funkcjonowały w określonym okresie rozwoju ludzkości jako takiej. Grupy przestępcze zazwyczaj nie są dominującym elementem w społecznościach – w tym miejscu zostawmy politykę i polityków na boku ;) O karze śmierci nie wspomniałem, by nie otwierać nowych wątków w dyskusji, ale jestem jej zwolennikiem.

Tak się złożyło, że udzielam się w tych kwestiach – i zaręczam, że przy pomocy pracy organicznej się da. Kwestia wyczucia i braku nachalności.

Pozdrawiam.

a mogę się ciebie poczepiać, a raczej zapytać?
Bo zazwyczaj się czepiam Poldka, (podczytuję z doskoku, może odniosę się bardziej szczegółowo do dyskusji tej i drugiej, ale wenę muszę złapać)

Ale zanim złapię, zapytam.
Piszesz bowiem:

“Poza jednym “drobiazgiem”. Moja tęsknota jest zaspokojona przez spokojne i pewne poczucie, że jest “coś więcej”. A skoro jest, jak już pisałem gdzie indziej, uznając że na tym etapie nie mam narzędzi poznawczych, kieruję się sholemowskim “impulsem religinym”, bez potrzeby nadawania “temu czemuś” ludzkich ram tylko po to, bym mógł to umysłowo ogarnąć. Nie mam takiego obowiązku – i to jest właśnie moja wolność :)”

Co ci daje sama świadomość istnienia “czegoś więcej”?

Bo Poldka bardziej rozumiem, bo jednak chrześcijaństwo (czy każda inna religia) jest jakimś światem, w którym zwykły człek może się poczuć bezpiecznie i pewnie.
Ale samo poczucie istnienia “siły wyższej”, która nie wiadomo czym jest za bardzo?

pzdr

Od kilku dni przymierzałam się do napisania komentarza pod tym tekstem, jak “pies do jeża”. Dalej nie jestem przekonana czy nie popełniam jakiejś gigantycznej głupoty. Ale, niech tam!

Od kilku lat czytam wszystko, co wpadnie mi w ręce na temat psychopatii. Czegoś, co jest, mówiąc kolokwialnie, brakiem empatii, hamulców moralnych ale NIE jest szaleństwem, chorobą psychiczną. Ludzie o osobowości psychopatycznej doskonale rozróżniają “dobro” od “zła” ale jednak wybierają “zło”, jako motyw przewodni ich postępowania. Ten motyw charakteryzuje też hasło “tak, możesz”. Możesz wszystko.

Resztę potraktuj proszę jako luźne dywagacje, spekulacje, czy co tam sobie winszujesz.

Pierwszym, który na poważnie zajął się tym zjawiskiem był Harvey Cleckley. Jego książka “Mask of Sanity” zrobiła sporo zamętu. To było w latach 40-tych ubiegłego wieku. Potem, po drugiej stronie oceanu, temat podjął Adolf Guggenbühl-Craig w książce “The Emptied Soul”. Mniej więcej w tym samym czasie prace nad tym zagadnieniem podjęła “grupa Łobaczewskiego”, ale oni nie mogli nic opublikować (z przyczyn oczywistych). W każdym bądź razie, na przestrzeni 20-30 lat, zrobiło się o tym, o zjawisku psychopatii, dość głośno. Być może za głośno, bo…

Zasadniczym modus operandi psychopatów jest ich zdolność do wtapiania się w tłum, umiejętność mimikry w zachowaniach emocjonalnych i unikanie ekspozycji ich właściwej natury.

Dziwnym zbiegiem okoliczności, dla mnie oczywiście, mniej więcej w tym samym czasie kiedy zaczęły pojawiać się poważne opracowania na temat zjawiska psychopatii, rozpoczęła się społeczna kampania “tak, możesz”. Uważam, że “Biblia Szatana” La Veya to tylko jeden z jej przejawów, ubrany w jakiś pseudo-okultystyczny bełkot pełen dziwacznych, z d… wziętych rytuałów. Mniej więcej w tym samym czasie uaktywnili się i zaczęli być medialnie promowani “chłopcy z Chicago i Wiednia”, zaś hasło “ty możesz” zaczęło być mocno promowanym wzorcem zachowań od ekonomii, przez politykę aż po szeroko pojętą kulturę (ruchy prospołeczne z lat 60-tych zinfiltrowano i sprowadzono do poziomu “seksu, dragów i rock’n‘rolla).

Być może są to tylko moje zwidy, ale ramy czasowe dla akcji (naukowe prace o psychopatii) i reakcji (Ty, możesz; wszystko możesz) mocno się zazębiają. Poza tym, mając na uwadze, że jedynym “strachem” psychopatów jest strach przed ich ekspozycją, to ta hipoteza robocza nie jest aż tak bardzo pozbawiona podstaw. To zdają się potwierdzać późniejsze badania Hare’go, Stout, Babiaka, Body’ego i innych.

Ergo, działalność La Veya i jemu podobnych (w różnych dziedzinach życia społecznego) mogła być tak szeroko dostępna i promowana, bo psychopaci (dzięki swoim cechom, pozwalającym wspinać się im “po trupach” na szczyty władzy w różnych domenach) uznali, że jeśli już nie da się zatrzymać wiedzy na temat ich “ułomności”, to można stworzyć armię “funkcjonalnych psychopatów” (za prof. Antoine Bechara). Armię normalnych ale wyjątkowo podatnych na zewnętrzne wpływy ludzi, wśród których łatwiej będzie się im ukryć.

[edycja] ps. Podpisuję się pod tym, co napisałeś w odpowiedzi Grzesiowi.

Też. Sprawdź kto zakładał i finansował te “instytuty myśli”.

[edycja] Zwróć uwagę, że Adam Smith nie zajmował się “ekonomią”. To pojęcie było wtedy nieznane i pojawiło się dopiero kiedy Ricardo (syn “bankstera” :) postanowił zrobić z przemyśleń Smitha użytek. Swój własny i sobie podobnych. Smith był moralistą i etykiem, wykładał “filozofię moralną” i z tego punktu widzenia opisał idealne, żeby nie powiedzieć utopijne, warunki dla rozwoju przemysłu i handlu.

1. Nie ma Pani za co przepraszać. Pani skojarzenia świadczą o Pani, nie o kojarzonych autorach.
2. Całą zabawę ze skojarzeniami można skwitować dowcipem przytoczonym przez Marka Hłaskę w „Pięknych dwudziestoletnich”. Otóż w szkole, na lekcji pani wyciąga białą chusteczkę i pyta się dzieci z czym się im kojarzy. Marysi z wakacjami, bo jak wyjeżdża na wakacje pociągiem, to mama macha taką chusteczką. Piotrusiowi kojarzy się z jesienią, bo jak na ściernisku piecze z rodzicami ziemniaki, to ma katar i tata często mu pożycza swoją białą chusteczkę. Wszystkie dzieci mają takie i podobne skojarzenia. Wreszcie pani pyta Jasia, który jest w stanie zrobić jedną klasę w trzy lata, a ten z wyraźnym wysiłkiem używa głowy tym razem do myślenia i wreszcie z wyraźną dumą i ulgą mówi, że mu się kojarzy z dupą. Na pytanie pani dlaczego? odpowiada: „bo mnie się wszystko z dupą kojarzy”.
3. Nie wiem, czy twórca książki szatana jest Pani ulubionym autorem, czy ma Pani jakieś inne powody by coś takiego czytać. Dlatego nie wiem, czy chciała mnie Pani tym zestawieniem obrazić czy nobilitować. Nie jest to w sumie ważne. Pani intencje nie muszą być jawne.
4. Gdy dwóch mówi to samo, to wcale nie znaczy, że myślą to samo. Sam fakt napisania czegoś zatytułowanego dziełem szatana dyskwalifikuje w moich oczach autora, jako kandydata do merytorycznej dyskusji. To, że z dwóch zacytowanych przez Panią zdań pierwsze ma sens, niczego nie zmienia. Nielogiczność cytowanego rozumowania jest powalająca, więc proszę uważnie przeczytać, co Pani zacytowała i znaleźć błędy w rozumowaniu. Świetne ćwiczenie logiczne.
5. Konieczność istnienia odbiorcy nie jest równoznaczna z subiektywnością. Takie założenie jest już Pani własnym błędem.
6. Nie życzę Pani utraty wzroku. To zbyt wielka kara…

Pozdrawiam czekając na bardziej wymagającą krytykę

Wrzuciłam i na tym kończę.

Bywaj! – dobry Człowieku.

Nie wiem, czy Pan zauważył, ale ten tekst nie jest mojego autorstwa, tylko jest efektem skojarzeń pani Magii. Trudno mi dyskutować z czyimiś skojarzeniami…

Niestety nie mogę się z Panem zgodzić. To co dotyczy Pańskiego psa czy kanarka jest „linkowane” do Pana i dlatego ma wartość moralną. Jeśli wilk zabija w lesie sarnę by pożywić się, to nie ma to wartości moralnej. Podobnie gdy wilk zdycha lub ginie w wyniku spotkania z niedźwiedziem. To są zjawiska przyrodnicze obojętne moralnie. Wprowadzenie człowieka do tej układanki może nadać tym zjawiskom wartość moralną. Co mówiłem od początku.

No właśnie dla mnie stawanie się lepszym (kto to ma ocenić?) nie jest żadnym miernikiem dobra. Czy święty Aleksy zaniedbujący rodzinę by się umartwiać i stawać się „lepszym” jest dobry czy zły? Proszę spojrzeć na to z punktu widzenia najbliższych i hierarchów Kościoła. Chyba uzyskamy różne oceny…

Pozdrawiam

Dziękuję. W świetle “powszechnego niezrozumienia” ;) – jest to dla mnie bardzo ważne.

Pozdrowienia.

To już chyba bez znaczenia. Wiedz jednak, że przyjemnie było czytać takie mądre teksty i spierać się z Tobą (w niewielu przypadkach).

Wszystkiego dobrego.

ps. Jeśli napiszesz coś tak (dla mnie) ważnego, jak ten tekst, to się odezwę. Kiedyś i gdzieś tam.

Ależ o moralności my tu nie gadu-gadu. Piszemy jedynie o tym, że dobro jest czymś – w sensie ogólnym – które przypisane jest jakoś wszystkiemu co żyje. Bo i pies może być dobry i krajobraz, zupa, gra w tenisa, tekst na blogu, itp. Więc dobro nie jest tożsame z moralnością. Bo moralność to normy wg których się kierować trza w postępowaniu aby sobie i innym krzywdy nie zrobić.

Zaś dobro lub “dobrość” – jak mawia nasz prezydent( oby żył wiecznie ) – jest czym innym. O! Postępowanie moralne również jest czymś dobrym.

Czym jest dobro Panie Jerzy?

Pozdrawiam.

************************
Kopię tunel.. .

Ano jest . Ale to zależy, kto jak dobro definiuje albo na czyj obraz chce go realizować.

E tam zaraz zły. Jak Pan chce głośnego do pilnowania to, takiego co szczekać głośno lubi trza szukać. Dla niego nawet taka służba będzie przyjemnością. Dlaczego miałby być on zaraz byc złym psem. Nie złym, ale głośnym. A jak Pan chce takiego co od razu “chapnie” za nogawkę, to z innej rasy – takiego co mniej lubi szczekać a bardziej polować. On zaczai się i złodzieja nie tylko pogoni ale jeszcze.. . Tak więc dobrze jest do odpowiedniej roli obsadzać odpowiedniego aktora. Wtedy i aktor i Pan są zadowoleni i dobrze im ze sobą. Pan też może być zły, jak psa nie dokarmia.

Oj chyba nie tak jest. DObro nie jest opozycją wobec zła. Dobro po prostu Jest. a “zło” to trwanie okropnie wnerwia i “białej gorączki dostaje” – stąd tyle zła.

Złem jest odwrócenie się od Dobra… . To tak jakbym Panu powiedział po urodzeniu. Panie Jerzy, teraz oddychaj, bo oddychanie to życie. A Pan Jerzy, mówi “a spadaj waść”. 9 miesięcym nie oddychał i żyłem. Po kiego mam męczyć przeponę.. . Ale Pan Jerzy nie wiedział, że “życie przemija a zatem i sposób oddychania się zmienia” i pozbył się dobra. Bo zycie jest dobrem.

Dlatego od Dobra się odwracać nie można, bo życie przeminie i sposób oddychania się zmieni, zaś Dobro zawsze JEST.

To zależy, jako kto, Pan chce mówić jaki jest Bóg, Inaczej powie artysta, inaczej lekarz, inaczej malarz, inaczej psycholog a jeszcze inaczej teolog i filozof. I Kto ma dobre pojęcie ?

W Starym Testamencie piszą o Bogu zazdrosnym, nie mściwym. Ale też piszą tam o Bogu miłosiernym. MIłosierdzie, to nie “wynalazek” Nowego Testamentu. np. u Ozeasza: Miłości pragnę, nie krwawej ofiary.. . Poznania Boga, nie całopaleń..“Ozeasz 6, 6. Dużo stereotypów jest o Starym Testamencie a tam piękne teksty są. np. „Bóg miłosierny i łagodny, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność” (Psalm 86, 15).

Ot w tamtych czasach katecheza o Bogu była przekazywana językiem respektu. A to dlatego, że Bóg to był Ktoś. Nie tylko u Izraela ale w każdym pogańskim kulcie. Należy zważyć na kontekst historyczno-kulturowy. Więc i taki przekaz w księgach historycznych jest. Choć i prorocy również gdy uponinają “rozluźnienie moralne” u swoich, nie oszczędzają cierpkich słów. Takie czasy, słowa krewkie, ale mocno zapadające – celne. Tylko prorocy celnie mówili. :-)))

Pozornie.

Ale pojęcie czystego dobra to Pan wprowadzil w obieg a teraz nazywa go Pan utrzymywaniem bajek.

To zależy. Przecież antropomorfizmy, jako gatunek literacki są Panu znane. a w ten sposób przedstawia sie np. Boga, lepiącego z gliny postać pierwszego człowieka – bardzo działający na wyobraźnię obraz, nie prawda? Ale nie oznacza bynajmniej, że lepił ale starzał. Bo Bóg nie ma rąk.. . Ale w odniesieniu do całej Biblii nie jest niedorzecznością mówienie o Nim jak o człowieku. Jezus był nie tylko prawdziwym Bogiem ale i prawdziwym człowiekiem. Więc to Bóg przyjąl ludzki kostium. Chyba, że Pan uważa to za “bajkę”. Ale on czyniłl wielkie znaki: wskrzeszał nawet umarłych.. no i zmartwychwstał. Więc sprawa jest poważna.

Z Ozeasza zapodałem Panu świetne, zdanie. On oczekuje wg tego proroka, poznania niż całopalenia – i to Stary Testament, a tak mądrze.

To zależy jak się rozumie dobro. A więc należałoby najpierw ustalić definicję. A potem pogadać. Narazie każdy widzi swoje dobro. :-)))

Pozdrawiam serdecznie!

************************
Kopię tunel.. .

Stary Testament jest zbiorem ksiąg różnego rodzaju: historycznych, prorockich, mądrościowych, poetyckich z różnych tradycji i okresów historycznych. I Stary Testament dla chrześcijanina ma o tyle wartość o ile jest rozpatrywany w świetle nowego. Natomiast co do kwestii rzekomej inności Boga S.T:

Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.

Czy należy ten fragment brać dosłownie? W poprzednim wipisie pisalem panu o jezyku w jakim formuowano katechezę dla Narodu Wybranego. To jeden z przykładów. Ale z tego tekstu wynika, że Bóg chętniej okazuje błogosławieństwo niż karę.
Ma Pan tysiąc pokoleń błogosławieństwa przeciw czterem pokoleniom kary. A tak naprawdę, człowiek który nie zachowuje przykazań, a wiec człowiek zły, sam na siebie ściąga nieszczęście. Bo cóż można powiedzieć o kimś, co nie szanuje rodziców, zabija, kradnie, cudzołoży? Jak zostanie potraktowany przez społeczeństwo, jaką sytuacją startową będa mieć jego dzieci?
Pan Bóg nie musi “extra” karać, taki człowiek który z głupoty czyni mądrość sam kręci na siebie karę. Karę jaką jest niemądre i głupie życie, którego konsekwencje dotykają nie tylko jego ale jego dzieci i nawet wnuki. Bo przecież to, co wypracuje rodzic jest bazą startową dla dzieci, itd, oraz kolejnych pokoleń.
Karą więc dla grzesznika jest to, że pada łupem głupoty. Gdyż mądrość jest duchem miłojącym ludzi( Ksiega Mądrości). Jeśli ktoś temu duchowi mówi “wynocha”!, pozostaje ukarany, skutkami głupoty którą bierze za“dobrą walutę”.

Pozdrawiam.

************************
Kopię tunel.. .

No widzi Pan, że nie można traktować owych tekstów literalnie ale w kontekście większej całości.

Pozdrawiam.

************************
Kopię tunel.. .