Zaczęło się jak większość mych istotnych fascynacji muzycznych i niemuzycznych w liceum, pewnie gdzieś koło roku 2000. Słuchało się wtedy tych wszystkich Tiamatów, Therionów, Teatrów Tragedii, Paradise Lostów i innych dźwięków mrocznych, którymi fascynację opisałem tu:

http://www.tekstowisko.com/tecumseh/52127/mrocznie-ostro-smetnie-czyli-m...

No i odkryłem kiedyś zespół na ,,l”, który zafascynował i został do dziś. Lacrimosy słuchałem tym chętniej, że wtedy entuzjastycznie jakoś chciało mi się uczyć niemieckiego i teksty Lacrimosy były fajną motywacją do tego, no i wiadomo, że poprzez tłumaczenia się czegoś uczy. Teraz dawny entuzjazm przepadł, do niemieckiego, nie do Lacrimosy, acz stał się pracą, ten niemiecki znaczy, nie Lacrimosa, choć i Lacrimosa połowicznie, bo zdarza mi się katować studentów tymi dźwiękami, co nimi i was zaraz będę katował, ale jakoś miłością do Lacrimosy zarazić nikogo się nie udaje na razie, zyskałem zaś raz miano satanisty a przy każdej okazji Lacrimosowej dziwne miny uczonych przeze mnie, co ja im proponuję. No, ale czego się spodziewać po młodzieży choć starszej to jedna w erze techno i hip hopu :) wychowanej. Nie ma lekko, trza uświadamiać jednak wbrew nim samym:) Dobra, ale nie miało być o moich pedagogicznych potyczkach, tylko o muzyce…

No, więc wracając do Lacrimosy, to tak, zachwyciły teksty, zachwyciła muzyka, zachwycił głos Tilo Wolffa i śpiew Anne Nurmi.
Teksty jak to teksty w gotyckiej muzie, mroczne, patetyczne, smętne, momentami tragiczne, momentami bezNadziejne, o miłości, bólu, samotności, izolacji, rozpaczy, taki Weltschmerz po prostu choć romantyzm już dawno za nami…
Teksty i po angielsku (choć niewiele), większość po niemiecku, zresztą Lacrimosa to jeden z niewielu zespołów, który pokazuje jak pięknie można śpiewać po niemiecku…
Ale zanim po niemiecku to posłuchajmy jak Anne Nurmi śpiewa po angielsku:

Utwór z płyty ,,Stille” pochodzi, jednej z moich ulubionych, choć ja Lacrimosy lubie prawie wszystko…

Ale wracajmy do początku. A początkiem była ,,Elodia”, oczywiście wtajemniczeni wiedzą, że to bynajmniej nie pierwsza płyta Lacrimosy acz pewnie najpiekniejsza, ostatnia płyta Lacrimosy, którą zdążył wysłuchać Tomek Beksiński.
A jak ,,Elodia”, to cisza, muzyka i magia (,,Am Ende der Stille”), to smutek rozstania (,,ich verlasse heut` dein Herz”) to żal,wściekłość z powodu winy swojej i straty ( ,,Dich zu toeten fiel mir schwer”), to patos i monumentalny nastrój (,,Sanctus”), to w końcu zwieńczenie cudowne (,,Am Ende stehen wir zwei”)

Więc nie ma co gadać, posłuchajmy:

A kolejna odsłona opowieści, choć w wersji troszkę innej niż na płycie:

No i zwieńczenie, które zawsze warte posłuchania jest:

A na zakończenie może ten fragmencik uroczy z płyty ,,Echos”

Chociaż nie, jeszcze lepszą codą będzie ,,Bresso” z płyty starej bo aż z roku 1992 (druga płyta w histori Lacrimosy), a tytuł jej ,,Einsamkeit” (,,Samotność”)

Więce musicie poszukać sami, jak się chcecie coś dowiedzieć, chocby tu oficjalna strona Lacrimosy:

http://www.lacrimosa.ch/cms/front_content.php?idcat=2

Więc tyle…