No i byliśmy w Meksyku, teraz zawędrujemy do Kanady, a dokładniej do Quebecu. (Ale do USA wrócimy, pomimo że prezentuję się wszem i wobec jako miłośnik kina europejskiego, to już prawie do rychłego końca cyklu pozostaniemy na kontynencie amerykańskim)

W Qebecu powstał w 2003 roku pewien film, film Denysa Armanda, można poczytać a tym reżyserze więcej tu:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Denys_Arcand

Film ten to oczywiście „Inwazja barbarzyńców” („Les Invasions Barbares”)

Kiedyś w „Tylko Rocku” wyczytałem krótkie bardzo uzasadnienie wielkości płyty „Legenda” Armii, znaczy ktoś stwierdził, że to aksjomat.
Z tym filmem jest podobnie, ale rozpiszę się więcej.

W ogóle to jestem w szoku, bo obejrzałem przed chwilą film, później poczytałem filmweb, by skonfrontować moją opinię z innymi, mądrzejszymi opiniami i takiego braku zrozumienia a nawet braku próby zrozumienia dzieła to dawno nie czytałem, gorzej niż prawaki w S24:)

Ale nie o tym będzie.

„Inwazja barbarzyńców” to film piękny, niesamowity, mądry, ciepły, zaskakujący, genialny.
Zabawny i smutny, dołujący i oczyszczający, wyzwalający.
Dla mnie jest tam to co lubię najbardziej: klimat i opowieść.

Film o najistotniejszych rzeczach w życiu, film będący tego życia apoteozą i pochwałą. (acz nie bezkrytyczną)

Film głęboko humanistyczny, pokazujący, że ludzie błądzą, głupieją, robią złe rzeczy, że wybierają głupawe ideologie, ale że potrafią uświadomić to sobie, że potrafią zmienić się.
Film o pojednaniu i wybaczeniu.

O miłości i umiłowaniu: życia, wina, kobiet, erotyki, literatury, muzyki.
Film o pokoleniu lat 60-tych i ich drodze.
Wreszcie film o starzeniu się, tęsknocie, nostalgii, utracie i braku i świadomości tego.

Można by go w zabawny sposób podsumować: przyjaźń, miłość, muzyka albo literatura albo wino. Tyle że nie wolno zapominać, że z progiem czai się śmierć.
Film o konfrontacji z tą śmiercią, o jej oczekiwaniu, o strachu przed nią, o pożegnaniu się ze z przyjaciółmi i rodziną.

Film choć pozornie o śmierci, to o życiu, o wyborze i wolności.
Wolności życia i wolności umierania i świadomości odchodzenia, o decyzji kiedy, gdzie i jak to wszystko się skończy.

Film pełen humoru, bon motów jak z Woody Allena (nawet akcenty polskie są), rozmów lekkich i frywolnych (tekst „cmentarna lodziarka” po prostu mnie rozwalił :))

Jak to było?
I tak warto żyć…

Warto oglądać takie filmy