Kiedyś napisałem

Ciągle niestety/stety aktualne, zacytuję sam się siebie w obszernym fragmencie, nie dość że nudziarz, youtubkowicz, to i megaloman.

A wirtual?

A wirtual to nie real, ale jest podobnie.

Jedni oczekują, że masz pisać tu, inni że tam.
Jedni chcą byś nie pisał, inni byś stanął za tym lub za tamtą, inni oczekują, że powiesz to lub tamto, że w danej sytuacji musisz się wypowiedzieć albo że powinieneś milczeć.

Coś chcą, coś ci narzucają, czegoś oczekują.

A ty?

Co ty im możesz powiedzieć?

Że to wszystko pozory?
Że popijasz sobie martini z lodem (dziś nie mam martini, mam czekoladę Wedla, piwo i gazetę odmóżdżającą albo film a może książkę, kto wie-dopisek z 20 marca 2010, g.20.12) i że ważniejsze dla ciebie niż ich oczekiwania jest co innego.
Że nie masz potrzeby stanąć po żadnej stronie.
Że cię nawalanki nie kręcą.
Że się izolujesz.

Że socjopatą może jesteś?

A co by nie?

Że więcej nie masz.
Ni mniej.
Po prostu nic.

Nie mam nic
od niczego nikogo nie oczekuję
na nic nie czekam
niczego nie chcę i niczego nie wymagam

I tyle.

Wolę poczytać cuś albo pójść na lody albo pogadać o pierdołach niezobowiązująco niż być elementem gry pozorów.
I więźniem czyichś oczekiwań.
Nawet jak je spełniasz jakoś, to wewnątrz jesteś wolny.

Co nie znaczy, że masz ochotę swoim wnętrzem się dzielić z kimkolwiek.

P.S. Może ten tekst zostanie skasowany przeze mnie po killku godzinach/dniach, jest owocem chwili,, wiec uprzedzam lojalnie:)

P.P.S. Jeśli ktoś ma ochotę komentować ze złą wolą i złymi emocjami, to proszę se darować, bo i po co.