Sorry, ale dla mnie to spora różnica. To nie była sprawa jakiegoś abstrakcyjnego “skurwysyństwa”,
jak se lubią te sprawy tłumaczyć różne leberały i inne naiwne duszyczki.

Moja matka, skądinąd siostrzenica tego uroczego chłopaka jakim do końca życia był ten porucznik, b. lubi Ukraińców. Ja nic specjalnie do nich nie mam, ale lepiej żeby nie zaczynali wyjeżdżać z jakimiś pretensjami, bo mnie to co najmniej gówno interesuje.

Matka także zresztą lubi Żydów, z takiej pochodzę rodziny, gdzie to się ssało z mlekiem. I ja, głupi, długo ich lubiłem, ale mnie pracowicie z tego leczyli aż wyleczyli. Brawo! Zaiste nigłupi z nich ludek i skuteczny.

I nie chodzi tu o indywidualnych ludzi, których już dobrze znam, bo paru mych ulubionych ludzi było akurat Żydami. I zresztą nie widzę powodu się tłumaczyć. Mogę se lubić kogo chcę, nie lubić także, mogę się wzruszać albo nie wzruszać czyjąś niedolą... I nikt mi tego nie będzie narzucał.

Życie tak jednak nie funkcjonuje i nie ma nawet co na ten temat płakać.

Odpowiedzialność zbiorowa jest jak najbardziej faktem – w rzeczywistości, jeśli nie w rzymskim prawie. Tyle, że rzymskie prawo to model i abstrakcja, a rzeczywistość... No właśnie.

Edmund Burke wychwalał uprzedzenia jako intuicyjną mądrość zbiorowości i ja także b. je cenię. Wiem, że rodzimi “konserwatyści” mają Burke’a w dupie, ale ja mam w dupie właśnie ich, a Burke’a nie.

Mówił też na ten temat niegłupie rzeczy Dmowski. No i mówi b. interesujące rzeczy teoria gier, jeśli ktoś ma wystarczająco wiele rozumu, by to zrozumieć. (Co jest jakby coraz rzadsze, jakże tu wierzyć w przetrwanie tej “naukowej” cywilizacji?)

————————-
triarius