Czyli co? Wg pani recesja to już kryzys? Bo wg mnie cykle koniunkturalne to norma a nie kryzys. Właśnie takie myślenie jak przez panią zaprezentowane powoduje, że przyczyn “kryzysu” nie szuka się tam, gdzie trzeba. Skończy się jak poprzednio (bańka internetowa) – na klajstrowaniu zamiast na realnych zmianach. Tak jest, ponieważ podpalacze gaszą pożar. Najpierw było finansowanie deficytu przez inflację, potem okazało się, że inflacja jest be, więc wymyślono generowanie wirtualnych pieniędzy. Cały czas sztuczki inżynierów finansowych i polityków zamiast rzetelnej wyceny aktywów poprzez ich gotówkowe umocowanie.

Ale mamy tutaj wszechwidzącego Igłę i starą, mądrą Agawę, którzy twierdzą, że mamy kryzys bezpośrednio spowodowany spadkiem wyceny nieruchomości. Ta… to samo powiedział Greenspan. Gdyby ceny nieruchomości nie spadły, kryzysu by nie było, więc to nie jego wina. Ani niczyja. System wcale nie jest taki zły, tylko te metody…

Figa z makiem – to spadek ceny nieruchomości był tak samo nieuchronny, jak każda inna zmiana trendu. Takie zmiany ekonomiczny system musi uwzględniać, bo inaczej jest oparty na fałszywych przesłankach. Można tylko odliczać czas do następnego krachu. Zatem to nie spadek koniunktury był przyczyną problemu, lecz systemowa niewydolność całej ekonomii opartej na obłaskawianiu ryzyka finasowego poprzez przenoszenie długów w coraz dalszą i coraz mniej pewną przyszłość. To świat bez baknructw jest – okazuje się najbardziej niebezpieczny. Skoro wszystkim musi się świetnie powodzić, to hulaj dusza – upadłości nie ma, czyli piekła nie ma!

Tak proszę państwa – tak bardzo lękamy się upadłości wielkich firm, że pozwalamy im nieomal na wszystko, byle tylko nie dopuścić do “konsekwencji społecznych”. Powiedzmy szczerze – kryzysu nie ma. Jeśli pozwoli się działać rynkowi, to padnie kilka finasowych imperiów i to wszystko. Za dwa-trzy lata znowu będzie dobrze. Ale nie – tak przecież nie można…

Zatem co się dzieje? Ano państwo bierze na siebie odpowiedzialność za nieodpowiedzialne zarządzanie elity finansowej, co byłoby może jeszcze zrozumiałe w przypadku funduszy emerytalnych, ale absolutnie nie do pomyślenia w przypadku banków inwestycyjnych. W efekcie – zepsuta krew dalej krąży w organiźmie, tylko większym. Za jakiś czas zamiast kilku banków upadną całe państwa. I dopiero wtedy będzie kryzys!