Fakt, że to zakonnik Augustiański a więc nie ktoś z laikatu ale osoba duchowna dokonuje tak śmiałego kroku, pokazuje, że owo zabobonne traktowanie sakramentów i odpustów, dotyczyło także osób duchownych. Luter, to czego nie rozumiał odrzucił( np. wiarę w trwałą obecność Jezusa w Eucharystii). Wprowadził języki narodowe do swojej zreformowanej liturgii co spowodowało ją zrozumiałą dla uczestników, a fundamentem Wiary uczynił Pismo święte, które również zaczęto tłumaczyć na język protestantów.

W Kościele Katolickim okres powrotu do źródeł zapoczątkowali benedyktyni z Solemnes ( don Prosper Gerangeur ), którzy poświęcili wiele wysiłków i studiów na to, by odkodować Liturgię Kościoła by uczynić ją przystępną dla wiernych. Józef Sarto, jeden z promotorów tego ruchu zostaje papieżem Piusem X, który dokonuje wielu działań by Liturgia Koscioła przestała być skarbcem zamkniętym dla wiernych, by mieli oni świadomość tego w czym uczestniczą oraz by mogli czerpać siłę i moc do wiary i dawania świadectwa. Działania zapoczątkowane przez Benedyktynów z Solesmes, reformę Piusa X, kolejnych papieży zostają uwieńczone drugim soborem watykańskim, który cały dorobek ruchu liturgicznego ukonstytuował w dokumentach soborowych. I od tego okresu następuje w całym Kosciele okres odnowy: narzędziami jej są języki narodowe, tłumaczenie ksiąg liturgicznych na te języki, przekłady BIblii na masową skalę.