To moja interpretacja. Nie odpowiadam za Poldka.

Opowieść Poldka o jego koledze, który:

jako żywo (do złudzenia!) przypomina spotkanie Thomasa Mertona z hinduskim mnichem (imienia i nazwiska nie jestem w stanie spamiętać, przepraszam), który poradził mu, szukanie właściwej ścieżki duchowej “wokół siebie”, (konkretnie, zalecił mu poczytanie “Wyznań” św. Augustyna i czegoś tam jeszcze, skleroza). Merton napisał o tym spotkaniu, które miało miejsce latem 1938, w swojej duchowej autobiografii “Siedem pięter”. To pod wpływem tego mnicha i polecanej przez niego lektury Merton… przyjął chrzest. :)

Smarowałam już o tym wcześniej Poldkowi, że Merton uznawał podporządkowanie się naukom Mistrza za warunek sine qua non powodzenia rozwoju duchowego, jednakże (to już moje zdanie) nie w sensie ślepego posłuszeństwa (jak nakazuje tradycja monastyczna Zachodu) lecz raczej wszechstronnego czerpania z nauk Mistrza (mentora) na wzór tradycji Wschodu.

W tym sensie (jak ja rozumiem to, co napisał Poldek w zapodanym przez Ciebie cytacie) faktycznie można taką drogę przejść by odnaleźć sobie właściwą ścieżkę duchową.

Jakoś tak. ;)