straszne…

Czy N nie wiedział wtedy nic o łokmenie? albo o zatyczkach usznych?

Prosze zapytać czy nie planował raczej zgłebiać wiedzę nt. zachowań wobec

cierpienia, wszak ból związany z dźwiekiem do ostrych przypadków można zaliczyć?

I żeby katować tym wspólnotę netową...

W sumie to warto zaczać słuchać zanim zacznie się za dużo gadać, raptusy jak się wyrwą z bloków startowych to z reguły margines pomyłki i błedu jest bardziej znaczny

Pisze to ja, jako jeden z pierszych komentatorów tego wpisu.

Raptus znaczy się

_{prezes,traktor,redaktor}

dziękuję za precyzję, wszak laik pyta:)

czyli można rzec- taka robota, nie ma lekko?

ciekawi mnie co na to mimo wszystko N:)

_{prezes,traktor,redaktor}

z tego co mi wiadomo, to N miał wówczas jakiegoś walkmana, który mu zresztą zamókł mu on potem w czasie deszczu i oddal w ten sposób życie za sprawę.

Ale zapewniam Pana, że nie było wtedy takich słuchawek, które mogły uchronić przed tym ohydztwem.

A co do katowania, to warto czasem przypomnieć sobie, jak to było. Ot choćby, żeby za bardzo na Dodę nie narzekać.

Co zaś do metodologii, to proszę Pani Gretchen, Pan przecenia tego N. On sobie w tych autobusach kryminalne czytał książki oraz gazety codzienne. Nie miał zamiaru badawczego. Po prostu został złapany w pułapkę.

Potem się trochę poprawiło, jak zaprowadzili Polski Express, ale już było za późno, bo N zasmakował w automobilizmie, co w przypadku starszych, niskich facetów jest groźne samo w sobie.

Pozdrawiam Państwa

PS Pani Gretchen, przy okazji, gratuluję prekognicji

nie wiem jak dziękować.

Nie wiem też za co, bo dla spokojności włąsnej nie uruchomiłem tego co Pani wkleiła

Czy Pani dziś coś zjadła niedobrego, czy tylko ogólne nastawienie do świata tak się manifestuje u Pani?

Pozdrawiam, życząc poprawy ogólnej

PS A według zeznań N, walkman zamókł, mimo, że był do paska przytroczony, z powodu letniego deszczu w Saskim Ogrodzie, który był go tam złapał i przytrzymał. I mówi, że się nie ma z czego śmiać, bo był z onym związany emocjonalnie. Z walkmanem, nie z deszczem.

że jak się wpisze “walkman “ na stronce co to ostatnio Pan mi podał, to wielce

ciekawy wynik wyskakuje:))

_{prezes,traktor,redaktor}

nigdy takiej nie miałem.

Ja to zawsze, przez konserwatyzm, wchodzę w rozmaite wynalazki zaraz przed ich śmiercią cywilizacyjną.

Jak mi tamten zamókł, to długo nic nie miałem. A po latach kupiłem discmana, który odtwarza też mp3. Wyobraża Pan sobie? Jakbym chciał posłuchać muzyki w mp3, to bym musiał sobie płytę wypalić. Nonsens jakiś.

Jestem otoczony przez chybione wynalazki.

Nawet telewizor mam taki, co się szczyci systemem PAL PLUS. Już nikt nie wie nawet, co to niby miało być.

Pozdrawiam, zastanawiając się nad sensem lodówki

PS A jak Pan coś znalazł zabawnego, to niech Pan ludziom pokaże. Ja, jako rusofob, pierwszy się śmiał będę.

faktycznie tak jest, że austriacka muzyka ludowa ma swoje masowe oddziaływanie. Bawarska też. Poniekąd. Obudził Pan we mnie wyparte traumy. Dziękuję serdecznie.

A co do wspólnoty i stowarzyszenia, to chętnie się z Panem zgodzę. Konstrukcja Rzeczypospolitej narzucała takie myślenie.

Ale i ono jest dziś przestarzale. Natomiast nie było w Polsce nigdy idei społeczeństwa obywatelskiego, tak jak jest ono współcześnie rozumiane. Ani w wersji amerykańskiej, ani nawet północnowłoskiej.

Jak wrócę z wakacji, to coś o tym napiszę, bo akurat wizytował będę północne Włochy i Hiszpanię, a to temu tematowi jest po drodze.

I ma Pan rację, że na przetrwanie wspólnota jest lepsza. Podobnie też dla plemion koczowniczych i autarkii rozmaitych. Nie tylko gospodarczych.

Ale dla budowania i rozwoju to ona jest jak bagienko. Niby ciepło i u siebie, ale smród i łatwo się błotem zadławić.

Co do kobiet, to ile pamiętam, różnice są tutaj cenne, choć z wiekiem problem ten już tak nie absorbuje.

Ja w pracy szczęśliwie tak mam, ze strasznie jesteśmy kłutliwi do wewnątrz, ale w zasadzie odbierani z zewnątrz jak monolit. Kiedyś dawno już tak miałem. Taka była moja klasa w liceum. Dobrze to wspominam. I zobacz Pan. Kiedyś zachciało mi się sprawdzić: nikt z nas nie figuruje w naszej klasie. Nie szukamy wspólnoty.

I dziękuję też, że sprytnie Pan wykrył w moim tekście watek reklamiarski. W końcu, konfederacja nie może być wspólnotą, prawda?

Zaś rozmowa i różnienie się z Panem szanownym, to zawsze przyjemność.

Pozdrawiam

A jasne jasne, jak Pan ludziom wstawia taką muzykę co się nie da jej wytrzymać to dobrze jest, a jak ja z zemsty wstawiam Panu to Pan się odgryza.

Ech…

Nie mam teraz czasu, ale napiszę jeszcze coś już całkiem na poważnie, bo mi wpis Griszqa coś podszepnął.

No, ale to później.

Pozdrawiam obu Panów

ja własnie przeżywałem to w wersji górnoaustriackiej czyli nader zbliżonej do bawarskiej. Przepraszam za obudzenie upiorów.

Zaś co do innych upiorów, bo tak je trzeba niestety nazwać. Zastanawiam się w którym monecie w naszej historii został popełniony błąd. I kto go tak naprawdę popełnił. Bo cała historia potem (czyli na moje oko gdzieś od połowy XVI w.) była już tylko konsekwencją tego błędu. Jeszcze wtedy byliśmy Rzeczpospolitą Obojga Narodów czyli z założenia państwem tworzonym przez różniących się ludzi, a jednak ze sobą współżyjących, realizujących wspólne cele.

A potem zaczęłó się to rozlatywać, gospodarczo, politycznie, intelektualnie. I jednak obyczajowo w sumie, bo etykę i moralność do sfery obyczajów szeroko pojętych zaliczam.

W tym stanie nastrojów, obawiam się, nie będziemy potrafili odbudować lub też zbudować owego gesselschaftu. A na pewno nie przyjmiemy tego jako idei z zewnątrz (ze zrozumiałych, acz być może nie do końca akceptowalnych względów – znowu te geny).

Stąd musimy tę drogę przejść od początku i sami wspomniany błąd zidentyfikować, ocenić, wybrać metodę, a następnie mozolnie przejść – drogą ewolucji – cały proces tworzenia się tego społeczeństwa (bo tak też można przecież przetłumaczyć słowo gesellschaft ). I może wymyślimy przy tej okazji coś nowego.

A wspólnotowe funkcjonowanie konfederacji jest całkowicie możliwe. Co widać. Nie tylko na txt. Na przykład w takiej Szwajcarii. Zależy od stopnia rozwoju. Między innymi mentalnego.

Pozdrawiam serdecznie

zaszło chyba lekkie nieporozumienie.

Ja nigdy, w żadnym z moich tekstów nie postuluję odgórnych zmian w makrostrukturze. Nie zamierzam też, broń Boże, lansować ich, jako ideologii politycznych, służących zdobyciu władzy. Byłoby to ich zaprzeczeniem, moim zdaniem.

Mam Pan rację, że mało kto myśli o tej zapomnianej tutaj, albo używanej tylko dla skrycia prawdziwych, zwykle nie najpiękniejszych celów, kategorii, wymyślonej jeszcze w absolutyzmie, jaką jest dobro wspólne.

Ja uważam, że to sie buduje od dołu. Dlatego jestem tutaj i rozmawiam z Panem, różniąc się w oglądzie sytuacji.

Bo to jest takie miejsce, gdzie to jest możliwe. Gdzie z rzadka tylko wpada jakiś pijany menel z butelką ułożoną w tulipana. A jak wpadnie, to zaraz wypada.

A że nie dożyję? Pewnie, że nie dożyję. Ale staram się, choćby pisząc, czynić zaczyn, z którego może coś wyrośnie.

- A jak nie wyrośnie?, może Pan spytać. Ale, czy to mój problem skoro nie dożyję?

Polska struktura społeczna jest in statu nascendi. Niewątpliwie nastąpiło bardzo silne rozwarstwienie. Nie tylko ekonomiczne. Niewątpliwie struktura wypiętrzyła się ponad socjalistyczne, wspólnotowe przyzwyczajenia (a czasem ponad zwykłą przyzwoitość). Niewątpliwie zakres i siła procesów marginalizacyjnych i ekskluzywnych może przerażać.

Ale to nie zwalnia tych, którzy coś chcą, z działania na rzecz tego czegoś.

Co najmniej tyle samo sensu jest w jednym stowarzyszeniu małym, choćby związanym z pamięcią o Wołyniu, albo stowarzyszeniu użytkowników parkingu, co w terapii wykluczonych społecznie. Jedno i drugie idzie w tą samą stronę – inkluzji społecznej i budowania więzi.

Jedno nie wyklucza drugiego, a nawet przeciwnie, bo każdy powinien robić to, co robić chce. Czasem dla siebie i swojego otoczenia, a czasem dla innych.

Natomiast wspólnotowe, populistyczne ideologie i działania są oszustwem.

Dlatego uważam, że sens ma dyskusja o dekanterze, bo prowadzi do budowania więzi wokół pozornie nieznaczących drobiazgów, a nie ma sensu uporczywa rozpacz nad rozlanym mlekiem, którą niektórzy nazywają ostrą dyskusją polityczną.

Co, oczywiście, nie oznacza, że neguję potrzebę dyskutowania o polityce. Także krytycznego, ale opartego na pytaniu: co dalej?

Tak myślę. Tego zamierzam się trzymać.

Pozdrawiam

żadna nacja nie potrafi tak pięknie się nienawidzić

I’d rather be a free man in my grave
Than living as a puppet or a slave

czekam zatem.

Pozdrawiam

czy ja dobrze zrozumiałem, że ten przeraźliwy utwór był w oryginale piosenką harcerską? Nigdy za moich harcerskich czasów się z nim nie zetknąłem.

W mojej drużynie “nowoczesnych” kawałków się nie śpiewało, na szczęście.

W kestii wspólnotowej mam podobne wątpliwości co WSP Lorenzo.
Wspólnota to piękne słowo, moim zdaniem. A w każdym razie może być piękne…

Pozdrawiam, gratulując Panu ale mi nie wychodzenia.

pogląd Pański wydaje mi się stronniczy.

Nie sądzę, aby to co napisałem odnosiło się wyłącznie do Polski.

Piszę o Polsce, bo mi na niej zależy.

Ale to nie jest obowiązkowe.

Pozdrawiam

ależ oczywiście … ale niech pan popatrzy na nas z góry… rodzina? stare przysłowie pszczół mówi, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu :D

pozdrawiam

I’d rather be a free man in my grave
Than living as a puppet or a slave

Jak powiedział Igle jeden Mazur spod Ełku jakieś dwadzieścia pare lat temu w miejscowości Ludwigsburg.

mam taką teorię, za którą mnie Pan Yayco wyklnie pewnie.

Nie nowa ona, ta teoria, i nie do końca także moja… ale chodzi z grubsza o to, że bieda zaczęła się gdzieś w czasach kontreformacji, wraz z pojawieniem się terminu Polak – katolik.

Potem poszło szybko – przedmurze chrześcijaństwa, odsiecz dla pewnego naddunajskiego grodu dokonana wbrew własnym interesom, rozbiory i okupacje – 200 lat mentalnej lodówki i nadymania się wspólnotowego mitu…

Ważkie to sprawy, które Pan Yayco umiejętnie w lekkiej formie porusza…

coś dla pana … trochę rokendrolla :P

w piątek byłem na ich koncercie … fajosko było :D

>xipetotec

sporo w tym racji

I’d rather be a free man in my grave
Than living as a puppet or a slave

pomijając już to, że teledysk mi się podoba tak samo jak te zamieszczone wyżej, to przyznam, że nic nie wiem o tym obliczu czeskiej muzyki.

Ciekawe, jednakże.

Pozdrawiam

ja, po czesku, to raczej słucham starszych panów, co to dla nich tekst odgrywa większe znaczenie.

Co prawda parę lat temu zdażyło mi się, okzyjnie posłuchać czegoś co się nazywało bodaj The Girls of Summer i grało troszkę jak Placebo. Ale jakoś nie mogę nic znaleść. Musieli nawę zmienić, albo się zlikwidowali.

Pozdrawiam

odwrócę Panów uwagę od rzeczy poważnej i sensownej, jaką jest czeska muzyka (nie tylko tzw. lekka).

Widzę sens i konieczność budowania wspólnoty celów i koegzystencji, od najniższego poziomu poczynając. Jednakże by nie powtarzać blędów warto wiedzieć, kiedy popelniono pierwszy zasadniczy bląd, który spowodowal lawinę. I co bylo tym blędem? Bo reszta, jak wspomnialem byla tylko poglębianiem degrengolady i w efekcie kompletna katastrofą.

Tak po prawdzie to proces ten doprowadzil chyba do rozpadu spoleczeństwa, lączonego jedynie okazjonalnie za pomocą hasel jedności narodowej i religijnej. Oczywiście agresorzy skrzetnie dokladali swoje, kopiąc leżącego. Stąd znana teza o tym, źe Polacy nienawidzą każdej wladzy, w tym i tej lokalnej, na najniźszym poziomie.

Jak więc, przy takim nastawieniu, budować wspólnoty (bo o jednej, skonfederowanej nie marzę nawet), skoro spoleczność, choćby wewnetrznie przekonana o takiej konieczności, opierać się będzie dzialaniom wspólnym, przyzwyczajona do dzialań destrukcyjnych, a nie pozytywistycznych?

Tego problemu, szczerze mówiąc, nie potrafią zrozumieć ani ci z Zachodu, ani ci ze Wschodu (choć z calkiem innych powodów). Dla jednych (w przeciwieństwie do naszych wyobrażeń) powróciliśmy nie tyle do Europy, co na jej oplotki; dla drugich zdradziliśmy Brać Slowiańską (cokolwiek by to mialo znaczyć), z lekka nasiaknietą wplywami cywilizacji azjatyckich.

My zaś, ani jednym ani drugim, w tej próbie zrozumienia nie pomagamy, a co gorsza – sobie też nie. I dlatego chcialbym wiedzieć, co bylo tym prablędem, by go uniknąć.

Pozdrawiam w zamysleniu

je to fajn, Pane Stopčiku!

Może byl to zakaz któregoś z sejmów, mowiący o tym, że szlachcie – pod groźbą utraty tytulu – nie wolno zajmowac się handlem czyli dzialalnością gospodarczą? A może ustawy niszczące rodzące się mieszczaństwo? Ale z jakich powodów uchwalano takie ustawy? Kto czul sie zagrożony?

Zakażenie nastąpilo jeszcze w czasach potęgi.

też bym chciał wiedzieć.

Moja, robocza hipoteza zwraca się ku zakażeniu wschodnim, ordyńskim kolektywizmem.

Ale to tylko hipoteza. Jestem w stanie udowodnić,że ten czynnik odegrał ważną rolę, ale nie potrafię dowieść, że byl pierwotny.

Bardzo możliwe, że żadnego pierwotnego czynnika nie było. Świat społeczny jest wielokauzalny. To jest wersja optymistyczna, bo szanse na powtórzenie się podobnego zbiegu złych okoliczności, nie są znaczne.

Pozdrawiam

Chociażby tradycja ubiorów czy zachowań tak oddalonych od mitycznych zebrań wspólnoty pod dębem .

Być może ten proces zacząl sie od zbiegu przypadków, niemniej jakiś zapalnik byl. A co powtarzalności, to nie bylby taki pewien, gdyż – jak mawial taki jeden Amerykanin – jak cos może pójść źle, to na pewno pójdzie.

Uklony w stylu krakowskim

widzę zależność, pomijając oczywiście chciejstwo polityków (i ich beznadzieję, zarówno wtedy – król Jogalla niejaki – i jak i teraz) oraz propagadnową hucpę.

Otóż nie tyle miejscowi (jako że bijatyka miala miejsce jednak na terenach Zakonu (lub w dawnych Prusach, ale jeszcze nie Książęcych), co przybysze z Królestwa zleli miejscowych. Razem z Litwinami, Jaćwingami, Czechami, Rusinami oraz Tatarami. Choć ci miejscowi to tez trochę tacy przyszywani. Więc raczej wersja or something.

I teraz nasz ulubiony ciąg dalszy. Gdyby wtedy, po tej laźni, król Jogalla ruszyl siedzenie i nie opóźniając zawzięcie z niewiadomego nam dzisiaj powodu (może się przestraszyl, że – bylo nie bylo – zlal czolówkę rycerstwa ówczesnej Europy i zastanawial się, co owa Europa na to powie?) poszedl na Malbork i wytepil, jak to mial w zwyczaju, do ostatniego Zakon, to pradopodobnie nie doszloby do srogiego odwetu sprzed stu lat pod śąsiednim Tannenbergiem.

Bo po prostu by Prus nie bylo. A nie muszę chyba przypominać, które królestwo doprowadzilo w konsekwencji do powstania późniejszego Cesarstwa pod rządami Hohenzollernów.

Więc kot jest. Tak jak w porządnym biznesie. Czyli jak mawiają Indianie z okolic Wiednia: ohne Marie kein’ Musik. Każde wydarzenie ma swoje przyczyny. Upadek Cesarstwa Rzymskiego teź je mial. I to na jego gruzach, w ciemnej dziurze nieznanego w Polsce Średniowiecza (czyli od upadku Bizancjum po rok mniej więcej 800-ny), Kościól Rzymski tworzyl cywilizację zwana dzisiaj lacińską. W Europie, która utracila na skutek wojen, epidemii etc. kilkadziesiąt milionów mieszkańców. Potem ja juź tylko umacnial wespól z tymi, którzy jego wsparcia potrzebowali w swych rządach.

Naprawdę nie widzi Pan tego kota, bląkającego się od zarania w naszych okolicach? I to ciagle tego samego?

A poza tym, Panie Yayco Szanowny, to ja jestem optymistą (niekiedy trochę cynicznym, to prawda). Bo gdybym nie byl, to bym się już dawno obwiesil. Albo i co gorszego.

Dlatego staram się za Panskim poduszczeniem (tak, tak, choć Pan zaraz kota ogonem odwróci) nadal coś zrobić. Chocby to robienie tylko na pisaniu mialo polegać:-))

I jeszcze jedno: Pan woli przewidywac przyszlość po rzuconych kurzych kościach czy też ma Pan inny patent? Będę zobowiązany, gdyby Pan zechcial uchylić rąbka.

Pozdrawiam zaciekawiony

miejscowi w sensie poganie miałem na myśli.

Jogaiła już na Kulikowym Polu pokazał, że jest obciach żywy, a nie zachodnioeuropejski polityk. Ot nieszczęście się nam trafiło i tyle.

Panie Lorenzo, proszę wybaczyć, ale ja się nie bawię w gry: co by było, gdyby. Pewnie mnie by nie było. A ja olewam taki interes. Nie kalkuluje mi się. Mnie by nie było, gdyby ruscy nie weszli 17 września. Przykro mi.

A co średniowiecza to się zgadzam z Panem. Strasznie nam go brakuje w kulturze. Choćby porządnego feudalizmu z jego kontraktem nierównych stron. Samorządów i gildii. Ech… Nigdy tego nie nadrobiliśmy.

A przyszłości nie przewiduję, tylko planuję. Z różnym skutkiem. Niedawno, jak wszystkim wiadomo, musiałem przesuwać wakacje o tydzień. Tyle o mojej prekognicji.

Ja robię w takim fachu, że co i raz muszę się tłumaczyć, że nie jestem wróżką. Ja mogę czasem powiedzieć, jaki jest trynd, a w _obrębie tryndu, jaka jest, mianowicie, tendencja.

Ale to raczej jest rachunek prawdopodobieństwa, więc nie obrażam się, jak wszystko pójdzie całkiem inaczej

Pozdrawiam, przewidując rychłe, choć nie natychmiastowe, udanie się na spoczynek

Zdarza się.

Co do Jogally, to chodzi mi po glowie, że on sie może – jako w sumie poganin ciągle jeszcze i pelen bojaźni przed czyms nie do końca znanym, a jednak wielkim bal zniszczyć tę cywilizację. Czyli nie mial w sobie zacięcia barbarzyńcy prawdziwego. Cóż, taka karma.

Ja w swojej branży też za plany jestem odpowiedzialny; stąd muszę rozpatrywać róźne co by bylo, gdyby. Inaczej nie będziemy przygotowani na róźne warianty. Jakbyśmy nie byli, to by się na mnie niektórzy obrazili. Gdybym Panu powiedzial, jakie mozliwości przewiduję, to wtedy móglby mnie Pan dopiero nazwać czarnowidzem. Ostatnio coraz częściej widzę jasno, tyle że przewaznie w czarnym kolorze.

I na koniec, by Panu ten rachunek prawdopodobienstwa wyszedl (w kwestii udania się na spoczynek): a nie zastanawia Pan czasami, skąd się taki a nie inny trynd wziąl, bo potem z tego biorą się też i tendencje?

Dobranoc z Panem, Panie Yayco

niestety. Się zastanawiam.
Dlatego mimo mojego fachu ciążącego nagminnie do współczesności, cięgiem siedzę w Wikingach i ludach Wielkiego Stepu.

Ale wie Pan co? Ja nie szukam prawdy. Mnie wystarczą hipotezy o dużej mocy objaśniającej. W świecie społecznym to dużo.

Pozdrawiam, współczując pracy

po prostu imienia kompromisu :)

Ja bym się kazał uczyć historii starożytności – bo średniowiecze, w swych najciekawszych aspektach jest po mojemu taką restytucją wzbogaconego o chrześcijaństwo Rzymu – mitologicznego złotego wieku :)

i co z tego, że tego wieku nigdy nie było?

strasznie nam tych korzeni brakuje…

Pozdrawiam kieliszkiem niepoprawnego politycznie wina ze wzgórz Golan.

to, że Pan żartuje tylko trochę, traktuję jak najbardziej poważnie.

Jak najbardziej.

Mnie do końca dni moich ukształtował wydział historyczny Uniwersytetu Warszawskiego początku lat dziewięćdziesiątych..
Rzymski show prof. Adama Ziółkowskiego
cypryjskie przygody z profesorem Daszewskim, plus bardziej odległe starożytności…. takie tam…

no i nie będę się wypierał, średniowieczno – chrześcijańskie fascynacje późnego liceum… Huizinga ma tu swoje miejsce, choć Holandia od pewnego czasu bardziej kojarzy mi się z ludźmi w stanie upojenia wpadającymi na rowerach do kanałów…

kończąc butelkę syryjsko – izraelskiego, spoglądajac na brazyliskie dziwo, po którym się wiele dobrego nie spodziewam, więc go dziś z pewnością nie napocznę.

dobrej nocy życzę.

:) ja piję te wina z głębokim poczuciem winy… (choć to może głupie – lepiej – rezerwy)
choć, nie, jako Europejczyk (mimo, że pozbawiony średniowiecza), mogę powiedzieć – winy.
To są dobre wina… czasami bardzo dobre wina…

ale czy one są izraelskie?
i co to znaczy izraelskie?

hmm…

Dobrej nocy :)

to macie już trzeciego klubowicza. Średniowiecze to jeden z najpiękniejszych i najciekawszych okresów historii europejskiej (choć nie tylko). A ta architektura!

Pozdrawiam porannie

Teraz Twój komentarz do Pana Yayco mnie rozproszył a już już miałam przystąpić do skomentowania tekstu…

Pozwolisz, że dorzucę swoje trzy grosze… Najpierw do Ciebie.

Zobacz, sam sobie odpowiadasz, a następnie swoją odpowiedź podważasz.

Ja się jednoznacznie opowiadam za tym, żeby robić swoje i nie zastanawiać się czy to jest jak raz Titanic, czy też coś równie stabilnego pozwalającego w przyszłość patrzeć z optymizmem.

Co więcej ja uważam, że nie ma innego sposobu, ani innej drogi. Jeśli każdy zacznie od siebie a potem tych każdych zrobi się grupka a potem z tej grupki… O i widzisz już tu jest błąd!

Niech każdy zacznie od siebie nie oglądając się na drugiego i trzeciego…

Ten tekst w moim przekonaniu jest trochę o chciejstwie wspólnotowym, a trochę o chciejstwie równościowym w wydaniu “wszyscy jesteśmy tacy sami więc zasługujemy na to samo”.

Pomyślałam sobie, że ludzie boją się różnic a ten lęk bierze się stąd, że skoro zaczynamy różnicować, to tym samym zaczynamy oceniać – znaczy, że w samym różnicowaniu zawarta jest ocena – i skoro tak to przecież może się okazać, że JA mam mniej czegoś a ktoś drugi więcej. Tym czymś może być wszystko. I JA mogę okazać się tym “gorszym” no to ja tego nie chcę przecież.

Czy to się nie bierze z pełzającego w niskich stanach poczucia własnej wartości?
Czy nie będę w takiej sytuacji szukać podobnych sobie, by poczuć się lepiej? Czy nie będę wokół nich się gromadzić, przytulać do nich w sensie społecznym?

Tak sobie pisząc zastanawiam się dlaczego we mnie nie ma tego lęku przed różnicami… Dlaczego ja sama uważam, że różnorodność jest wartością, a nie pieczątką “lepszy” – “gorszy”.

Uświadomiłam sobie, że od dziecka przebywałam w środowisku, w którym to ja byłam ta trochę inna. Biegałam po podwórku z dzieciakami z rodzin w bardzo trudnej sytuacji. Większość ich rodziców miała poważne problemy z alkoholem, było bardzo krucho finansowo, była przemoc.

U mnie w domu większośc tych problemów nie było. Moja mama prowadziła restaurację w Warszawie, co dawało nam więcej niż stabilną sytuację materialną.
Oni skończyli w najlepszym razie zawodówki a ja poszłam do liceum. Kiedy oni od kilku lat pracowali, często sami już pili, niekiedy żyli w sposób, który w konsekwencji zaprowadził ich do więzienia, kilkoro zginęło w wypadku samochodowym – ja poszłam na studia.

Z czasem nasze drogi się rozeszły, jak to w życiu. Natomiast naprawdę szczerze byliśmy kumplami, przyjaźniliśmy się. Pamiętam, że to mnie było jakoś głupio i niezręcznie, teraz myślę że może im też, ale znaliśmy się. Oni wiedzieli kim jestem jako człowiek, a ja wiedziałam kim oni są.

Minęło ileś tam lat.

I niech Pan zobaczy, Panie Yayco – w mojej pracy, tej w w publicznej służbie, to jest dalszy ciąg tej samej historii niejako.

Ludzie, którzy przychodzą są bardzo różni pod każdym względem i moim “zadaniem” jest umiejętność nawiązania kontaktu z każdym z nich. Każdy z nich niemal testuje mnie choć inaczej to wygląda.
Kiedy zjawia się ktoś “ważny”, zamożny, wykształcony, inteligentny to sprawdza czy ta sierota (czyli ja) rozumie różne trudne słowa.
Kiedy zjawia się ktoś po iluś odsiedzianych wyrokach sprawdza co ta laleczka (czyli ja) zakuma generalnie i czy nie zemdleje na ten przykład od jakiejś tam historii.

No. Muszę uczciwie powiedzieć (choć może nieskromnie), że nie mam problemu w porozumieniu się ani z jednymi, ani z drugimi.

I nie zaprzeczam różnicom między nami – akceptuję je i szanuję.
Nie zamykam się w getcie choć daję prawo innym do zamykania się w nim.

Pamiętam taką rozmowę z moim przyjacielem z liceum co on jest teraz szycha i od lat zdradzał taki nieco pogardliwy stosunek do tych “niżej”. Próbowałam go przekonać, że to jest bardzo nie w porządku, bardzo jest to głupie zamykać się w getcie dla szych. A teraz mi przeszło – nie moja w końcu to sprawa. To też jest akceptacja różnic.

Zajrzałam do wielu światów dzięki mojej pracy… Zajrzałam z różnych stron dzięki swoim wyborom osobistym.

Na różnicach można budować wtedy kiedy się im nie zaprzecza i kiedy zdołamy dostrzec w nich wartość. A niechby i taką, że to dobra baza do rozpoczęcia rozmowy.

Problem w tym, że malowanie kawałka relingu nie zastąpi załatania dziury w kadłubie. Żeby miało to szanse powodzenia, musi się ktoś przyłączyć.

to aż niebezpiecznie, że należymy do tych samych klubów. Cieszę się, jednakże

Pozdrawiam

po pierwsze, dziękuję za podtrzymanie pod moją nieobecność rozmowy, tym bardziej, że mam zdanie podobne do tego, które Pani reprezentuje.

Analogia pana Merlota, ta z malowaniem relingu jest chybiona. Bo tu nie idzie o to, żeby każdy robił fragment całości, która umyka jego postrzeganiu. Raczej idzie o to, aby każdy robił swoją, małą czasem, pozornie nieznaczącą całość. Robił dobrze i dla siebie, albo dla innych, bez znaczenia.

Duża całość złoży się z malutkich niezależnych całości. Albo się nie złoży.

Ale nawet nie złożenie się większej całości, nie zniszczy tego małego, co sobie zrobiliśmy sami. No chyba, żeby meteoryt walnął, albo Ruscy przyszli. Ale na to to żadnej nie znajduję rady.

Gdybym chciał (a nie chcę) trzymać analogii wodnej, to bym powiedział, że chodzi o to, żeby sobie każdy kupił sobie kapok i zrobił kajak. A potem może się da, te kajaki znaczy, złączyć w sensowną tratwę. Bezsensowny przykłąd, ale chyba łapie ogólną ideę.

Trafnie Pani połączyła watek wspólnotowy z egalitarnym. Rzeczywiście, to ujęcie wspólnoty, którym pomiatam, zakłada silną wewnętrzną homogeniczność grupy. No wie pani, jak u Emila: brak podziału pracy, niewykształcone role społeczne, odpowiedzialność zbiorowa, takie tam.

Aktualność tej plemiennej konstrukcji, jest dla mnie uprawdopodobniona wpływami kulturowymi Rosji (kto je neguje, ten głupek), zwłąszcza zaś tradycyjnego myślenia wspólnotowego, którego symbolem było tamtejsze wspólnotowe władanie ziemią ( obszczina, a potem kołchoz).

Powiedzmy to delikatnie: takie myślenie jest charakterystyczne dla dosyć prymitywnej fazy rozwoju struktur społecznych i ekonomicznych. Zwykle jest związane z niedostatecznym zrozumieniem znaczenia własności indywidualnej.

Co do wątku psychologicznego, to trudno mi tutaj się wypowiadać stanowczo. Jako prostacki empirysta, traktuję świadomość (którą odróżniam od psychiki) jako odbicie świata społecznego i źródło społecznych zachowań zarazem. Ale to nudne, więc nie będę rozwijał.

Zresztą, konteks społeczny, który Pani opisuje dość dobrze tłumaczy Pani zaangażowanie i skłonność do pomocy innym. Właśnie przez kontrast i jednoczesną współegzystencję.

Tłumaczy też, rzadką zdolność do komunikowania sę Pani Panią z osobami, przychodzącymi z zupełnie innego miejsca w makrostrukturze. Dzięki zrozumieniu i uszanowaniu różnicy.

Pewnie bez odpowiedniej psychiki by to nic nie dało. Ja na przykład umiem się dogadać, ale mi się nie chce. Dlatego poprzestaję na analizie i próbie zrozumienia.

A to, co Pani na koniec o różnicach napisała, to bardzo mi się sensowne wydaje. Ja powiem nawet więcej: różnice są znakomitym materiałem do budowania.

Pozdrawiam serdecznie

Zgody czy też zgodności w takim natężeniu się nie spodziewałam. I co mam teraz z tym zrobić?

Sama nie wiem, ale to miłe jest uczucie.

Co do tego skąd we mnie zamiłowanie do zaglądania w takie zakamarki świata od których większość ludzi stroni, to nie mam jednoznacznej koncepcji.

Jedna jest taka jak napisałam, a Pan zauważył i podkreślił.

Są jeszcze inne, ale to już z pewnością jest zbyt daleko poza wątkiem, a ja już Panu tu trochę się wtrącałam…

Pozdrawiam Pana grzecznie