“Jest coś przeraźliwie pociągającego w rymach częstochowskich. Zazwyczaj bawią i wbijają w dumę tylko autora.”

Rymu (pojedynczego) przytaczać nie będę, kołaczą się we mnie resztki ludzkich uczuć. W każdym razie, skomentować to musiałabym tak, jak inna Pani talenta lingwistyczne.

Nie wiem, czemu nigdy nie ciągnęło mua do Częstochowy? Różną wartość ma moja twórczość rymowana, bardzo różną, ale żeby rymować niedokładnie (poza rzadkimi przypadkami, kiedy brzmi to fajnie), albo składać ze sobą te same części mowy, do tego się jakoś nie zniżam. Bo nie jest to bynajmniej pociągające w niczym. Czasem olewam średniówkę, kiedy mniej mi się chce, czasem nie policzę na palcach, czy się zgadzają sylaby, ale zazwyczaj się staram. I poprawiam.

I jestem zadowolona z efektów, choć ani ze mnie poetka, ani geodetka.

Jakoś na początku listopada pojawiła się złowroga sugestia (bodajże w Akwarium), że można by wiersze pisać przepiękne i wieszać je w internecie.

Jej, to by dopiero było. Faktycznie. Pocieszmy się, bażanty tudzież inne Stworzenia Boże, jednak pewnych prób oszczędził nam zły los.

Znam pewną panią, dosyć blisko, która jest naprawdę wybitną poetką. Napisała też parę książek. Prozą. No cóż, ekhm, co to ja chciałam…

Ale i tak różnica poziomów jest znacznie mniejsza, niż między prozą (nawet prawną), a wierszami przepięknymi, na ile jestem je sobie w stanie wyobrazić.

I dlatego uważam (och, ta megalomania!), że jestem zwyczajnie o dwie klasy lepsza w dziedzinie literatury nieistniejącej. Od tego pana oczywiście, nie od tamtej pani. Święta Janino, daj mi kiedyś połowę jej talentu do pisania wierszy, to będę zadowolona.

Pogoda ohydna, a ja z lenistwa znowu będę jechać rowerem do pracy. Może się zabiję i będzie święty spokój?