z tego zestawu to lemoniada najmniej pasuje … ale

chociaż sam nie jadam to moi znajomi mówili że pyszny jest śledź w czekoladzie … to podobno ze Szwecji się wywodzi … czekolada gorzka :)

“...mama anarchija, papa stakan partwiejna!”

do lodow (normalnych, waniliowych i owocowych) podano kawałek ususzonego, lekko zjełczałego boczku.
Ale jakoś ten boczek nie został zjedzony.
Chyba nic dziwnego nie jadłem. O wstydzie!

Polesie to smakowita kraina, rybami i rakami słynąca. Mojej Mamy rodzina pochodzi spod Pińska – konkretnie z miasteczka Łohiszyn. Wujek mój był namiętnym wędkarzem i jeździł nad Jasiołdę albo nad Kanał Ogińskiego.

Z kulinariów pamiętam jeszcze bliny z mąki gryczanej smażone przez Babcię na kuchence naftowej – tak, jeszcze do 1957 roku nie dotarło tam hasło: “komunizm = Lenin + elektryfikacja”. Jednym słowem mieli tylko Lenina bez komunizmu…
A bliny maczało się w gorącym tłuszczu ze słoniny, w którym pływały skwarki.

To na Podlasiu jest doskonała kiszka ziemniaczana, no i marynowana ( ?) słonina.
Na moje oko i smak, to jest dobrze wysuszona/skruszała nasolona i lekko przyprawiona słonina, która sobie powisiała w zimnym miejscu.
Jest krucha. Podają ją ze cebulą skropioną octem.

A pamiętam jeszcze taka słoninę z UNRRY, z takich wiader jak teraz farba jest sprzedawana.

I suche mięsa i kiełbasy, jakie nadal robi się w naszej rodzinie. Tylko sól, saletra i przyprawy, i potem musi to wisieć ze 2-3 tygodnie, żeby się mięso skruszyło.
Można to jeść/trzymać miesiącami.

Mój wuj wędkarz podarował nam kiedyś słoik solonej ikry z łososia złapanego w Łynie.
Mniam, niech się kawiory schowają.
Igła

...bywa rozmaity! Brzmi to równie odkrywczo jak to, że sierp jest zakrzywiony…

Pijałem ci ja na Polesiu bimbry ekstremalne. Na jednym krańcu stał bimber, który w zamkniętej butelce był wyczuwalny dwa pokoje dalej, przez zamknięte drzwi. Musiałem kiedyś wypić stakanczyk takiej ohydy, by nie obrazić śmiertelnie gospodarzy. Uśmiechnęli się tylko kpiąco z mego kategorycznego żądania popitki. Tylko szklanica kompotu z suszu uratowało mnie przed wytryskiem gębowym…

Na drugim krańcu stał dumnie bimber, przy którym “Stoliczna” to były siki św. Weroniki. Zmrożony na dworze, w butli nieprzezroczystej od szronu, smakował jak jedwabny lodowaty ogień.
:)

swego czasu robiono z nich kiełbę :)

co do grzybów kiszonych to ja lubię ;) w ogóle sztuka kiszenia na Białorusi jest przezacna

kiedyś z Kazachami piłem i oni jedli słoninę peklowaną a do tego chałwę słonecznikową, ja poprzestałem na chałwie

co do bimbru

w Odessie poznaliśmy jednego takiego Witię z Żytomierza i koleś poczęstował nas (sowicie jak to na wschodzie) swoim bimbrem … Absoluty, Finlandie to berbelucha przy tym … jak mi Witia nalał od serca stakana tak lekko ponad “stogram” to myślałem że nie wypiję bez womita, ale ten trunek był tak delikatny że poszło na raz :)

a ha mój dziadek robił bimerek i dodawał do niego liście wiśni … to było zielone jak absynt … pyszota

“...mama anarchija, papa stakan partwiejna!”

sucha kromka, więc starym zwyczajem piliśmy po kolei i wąchaliśmy z nabożeństwem tą suchą kromkę chleba … aż to wparował kumpel na którego czekał dorodny karniak, wypił co miał wypić i zeżarł nam nasz przegryzacz :D

“...mama anarchija, papa stakan partwiejna!”

Miałem taki sposób na kaca kiedyś – łyżka tabasco po przebudzeniu. Czekasz parę sekund i po chwili jesteś mokry. Jak przestanie palić zaprawiasz gorącą herbą. Znowu się pocisz i pod prysznic. Kwadrans i po kacu.

pzdr

ja to mam już tak przepalony od ostrych rzeczy przełyk że Tabasco mogę dosłownie wychylić całe na raz :)

“...mama anarchija, papa stakan partwiejna!”

to mieliśmy dziś przy “obiado-kolacji”. Ugotowałam zupę grzybową z podgrzybków, które kolega małżonek zbierał pierwszy raz w życiu w ubiegłym sezonie z Atlasem Grzybów w ręcach.
Piszę, znaczy się – żyję. Jeszcze. :)

Łatwo powiedzieć. Kolega małżonek jest “wielowątkowy”. :)
Ale świnia byłam straszna i jakieś 2 godzinki po jedzonku zaczęłam symulować, że to głowa i brzuch mnie boli. Zgadnij Maxie, komu śmieszno a komu straszno było? :)

mało tam grzybów choć i o nich za jakiś czas może coś nasmaruje:)
pozdrawiam i ide spać
_{Prezes , Traktor, Redaktor}

wynalazłam kiedyś przepis na “gołąbki po afrykańsku”. Liście winogron nadziewało się ryżem i bananami i dusiło w białym winie. Wstrętne to było potwornie, ale bohatersko zjadłam;)

a czerninę jadałeś? Znaczy rosół z dodatkiem krwi (tak to sobie wyobrażam, bo nigdy nie zapytałam o przepis)?

To żaden rarytas czy potworność smakowa. Wręcz przeciwnie – potrawa popularna wśród Rosjan a smakowo nam bardzo odpowiadająca, bo podobno przypominająca kołduny. Ja kołdunów nie znam, wiem tylko, że są trochę większe niż pielmieni.

Pielmieniami się zażerałem bywając za Bugiem. W Moskwie sprzed trzech dekad pamiętam lokaliki zwane “Pielmiennaja”, w których można było różniste zestawy pałaszować. Ja na pierwsze brałem pielmieni w rosole, a na drugie pielmieni ze śmietaną. Dziwiłem się, że nie ma na deser pielmieni posypanych cukrem…

Pielmieni to po prostu pierożki napełniane farszem z surowego mięsa mielonego różnych rodzajów. Gotuje się na wrzątku i to wszystko…

Czytałem, że dawno temu na Syberii do lepienia pielmieni zapraszało się wielu sąsiadów, bo robiło się je na zapas zimą, gdy już trzymał mróz. Zabijało się wołu, świnię i barana i z mięsa robiło farsz. Ciasto do tego z paru worków mąki. Gotowe pielmieni wynosiło się na tacach na dwór, by zamarzły na kość i takie sypało się do beczek, w których mogły trwać całą syberyjską zimę.

Na filmie “Syberiada” jest scena, gdy chłopak zakrada się do szopy, by z beczki podkraść bogatemu sąsiadowi właśnie garść pielmieni. Przed laty z łakomstwa sam ulepiłem stos tych pierożków według “Russkoj Kulinarii” i wyszły udatne. Pora powtórzyć eksperyment…