tylko nie wiem w ilu procentach i na dodatek nie moge teraz skomentowac tekstu – przepraszam.
Ale postaram sie wrócic i porzadnie napisac.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Większe poczucie nierówności miałam w podstawówce rejonowej, gdzie była grupka lepszych uczniów do których nauczyciele mieli inny stosunek niż do reszty i od których przez to mniej wymagano, niż w rankingowym liceum warszawskim, gdzie wtedy były wcześniejsze egzaminy, przez co rzeczywiście nieźle odsiewano (kiedy, zgodnie z ideą wyrównywania szans, wprowadzono jednoczesne egzaminy do wszystkich liceów, poziom się nieco obniżył, ponieważ wielu zdolnych uczniów rezygnowało z ryzyka i zdawało do mniej obłożonych szkół).

Jest segregacja, to jest fakt. Ale mam wrażenie, że warto się skupić na tym, jak podnosić poziom w szkołach z gorszymi wynikami, jak wyławiać tych Janków Muzykantów, a nie jak, kiedy już zostaną wyłowieni, obniżać poziom ich dalszej edukacji.

p.s. mam nieco mieszane uczucia czytając wypowiedzi założycielki liceum na Bednarskiej, gdzie prawdopodobnie rzeczywiście przyjmuje się dodatkowo kilkoro dzieci uchodźców czy o rozmaitym bagażu społecznym, ale większość zawsze brała się z naboru – za moich czasów było to jedno z liceów, gdzie, mimo płatności za naukę, wyjątkowo trudno było się dostać, i które było wyjątkowo ukierunkowane na klasę średnią.

czekam zaciekawiony. Mam nadzieję, ze komentarz nie był tylko obiecanką.

Mam wrażenie, że duża klasa ze zdolniejszymi i mniej zdolnymi uczniami poza poznawaniem innych dzieci, co jest znaczącą zaletą, ma mało zalet – jednych rozleniwia, drugich nie uczy. Może przy mniejszych klasach łatwiej to opanować. Ale jestem laikiem, nie znam się.

Pytanie jak uczyć, czy oddzielać zdolniejszych/mających lepsze wyniki od reszty, czy dawać wszystkim równe szanse (których i tak de facto mieć nie będą) jest właściwie pytaniem filozoficznym/ideologicznym. Może rzeczywiście jakimś rozwiązaniem (ucieczką przed odpowiedzią) jest zmniejszanie klas (+ większe nakłady na edukację). Na pewno celowe obniżanie poziomu, żeby ułatwić tym o trudniejszym starcie, nie jest rozwiązaniem.

Jak tak myślę, to większość moich znajomych, która najtwardziej dąży do celu i stosunkowo najwięcej osiąga, to ci, a właściwie głównie te dziewczyny, które pochodzą z niewielkich miasteczek i które musiały się same mocno uprzeć i napracować, żeby dostać się na dobre studia, żeby je skończyć. Tyle, że nawet często tego nie widząc (może jeszcze), płacą za to wysoką cenę. Ale oczywiście to wątpliwa zaleta tego systemu edukacji, no i w ogóle nie na temat, ale tak mi się skojarzyło.

pozdrawiam

Za odnośnik dziękuję, zaraz zabiorę się za to.

Natomiast zdumiewające jest, że nikogo nie oburza istnienie szkół specjalnych, czy szkół życia, natomiast propozycja stworzenia tego typu placówek, czy nawet klas dla przeciwległego krańca kontinuum ilorazu inteligencji wywołuje krzyki o jakimś getcie.

Pozdrawiam

Specjalnie dla pana kolejny link. Co pan na to?
http://interia360.pl/artykul/dlaczego-uczniowie-bija-nauczycieli,10747

Chciał Pan, to Pan ma!

Czy bulwersują tylko przypadki nagłośnione?

Jeśli rzeczywiście bulwersują tylko ujawnione, to trzeba przyjąć założenie, że obecnie taki sam procent przypadków jest ujawniany jak był ujawniany za, na przykład, komuny. Takie założenie jest nieprawdziwe, zatem pierwsze zdanie podważa sens pytania zadanego w drugim zdaniu.

Dwa zdania i dwa błędy. Człowiek jest istotą społeczną. To jest w pewnym aspekcie podobne do stadności, ale tylko w pewnym zakresie. Natomiast sposób zorganizowania stada pawianów, jest zupełnie różny od organizacji watahy wilków czy stada turów/krów.

Jeśli założymy, że autorowi nie chodziło o płeć osobnika dominującego w stadzie, to zdanie to jest prawdziwe.

Jest nim dominujący samiec lub samica. Płeć przywódcy zależy od gatunku, a nawet podgatunku, jak w przypadku szympansów bonobo.

Znów błąd na błędzie. Dominująca samica u słoni jest najczęściej najstarszą. Konia z rzędem temu, kto udowodni, że tak jest zawsze. Natomiast opowiadanie o poszukiwaniu wodopojów, czy braku naturalnych wrogów, to już popis niekompetencji. Nie wszystkie słonie żyją w warunkach deficytu wody. Co decyduje o zostaniu przywódczynią stada w takim wypadku gdy wody jest pod dostatkiem, na przykład w lasach deszczowych? Przecież to bełkot! Dojrzały słoń, będący w pełni sił nie ma naturalnych wrogów, poza człowiekiem. Niemniej lwom, lampartom czy tygrysom zdarza zabić się młode słonia, czy dobić zdychającego.

Szczególnie dotyczy to krów, słonic, orek, czy surykatek. We wszystkich tych przypadkach dominują w stadach samice, a walki toczą samce, poza stadami.

Gdyby ten wywód miał odrobinę sensu, to wszystkie zwierzęta stadne wyginęłyby już dawno. W przyrodzie nie występuje śmierć ze starości, więc śmierć przywódcy jest z reguły nagła. Tyle, że struktura grupy jest bardzo jasno określona i dokładnie wiadomo, kto jest następny w kolejce do władzy. Zatem zagrożenie nie jest usuwane przez reorganizację, tylko przez kontynuację. Reorganizacja następuje, gdy któryś osobnik uzna, że zajmuje zbyt niską pozycję i rzuci wyzwanie innemu osobnikowi, a potem wygra walkę. Mechanizm ten występuje na pewno w stadach zdominowanych przez samce, w stadach samic chyba odbywa się to inaczej.

Na czym polega uniwersalizm zasad? Stosują się do wszystkich organizmów, czy do wszystkich społeczności?

A jak się do tego modelu mają ciała kolegialne: biura polityczne, synody, zbiorowy przywódca Jugosławii po śmierci Józefa Tity?

Istnieje taki pogląd, że ludzie są tak indywidualistyczni, że zawsze działają przeciwko dobru wspólnemu. Tyle, że jest to pogląd fałszywy, oparty na złożeniu, że przywódca działający wbrew ludziom ma rację, a jak ludzie nie chcą go słuchać, to trzeba ich zmusić. Czysty komunizm. (Coś jak działania Brukseli w stosunku do mieszkańców starego kontynentu.)

Gdyby kary i nagrody wymuszały posłuszeństwo, to już dawno nie trzeba by ich stosować. Kary i nagrody mają uczyć, ale już nawet bichewioryści dostrzegli, że nie można za ich pomocą niczego nauczyć, a tylko pewne zjawiska uwarunkować.

A ludzie jak grzeszyli, tak grzeszą, jak robili na złość kapralom, tak robią, jak łamali przepisy, tak łamią. Nic z tych przykładów nie wynika.

Zwalanie wszystkiego na komunizujących psychologów, gdy samemu prezentuje się komunistyczny sposób widzenia świata, to majstersztyk. Poza tym, co mają komunizujący socjologowie Amerykańscy do naszych polityków? Przecież nasi politycy nikogo nie słuchają, a języków obcych „nie posiadają” jak śpiewał Wojciech Młynarski. Skąd oni wiedzą co głoszą komunizujący socjologowie amerykańscy!?

Cztery lata pracowałem w szkole, nie będąc nauczycielem, więc nie mogąc karać uczniów złymi stopniami. Mimo to, nie było takiego przypadku, z którym nie poradziłbym sobie. Owszem, czasem trzeba było wykazać się cierpliwością, ale zawsze znalazła się okazja, żeby pokazać kto jest kim. To jest kwestia osobowości i umiejętności budowania autorytetu. Jeżeli jedynym powodem posłuszeństwa dziecka wobec nauczyciela ma być to, że może użyć siły, to lepiej niech ten nauczyciel zmieni profesję.

Grupa nie może niczego uznać. Chyba że przeprowadzi głosowanie w tej sprawie, ale takie postępowanie jest bezsensowne. Uznać za przywódcę musi każdy członek grupy z osobna.

Dzisiaj też zdarzają się utalentowani pedagodzy, co nie znaczy, że sytuacja w oświacie jest dobra…

Niestety autor nie przedstawił najmniejszego dowodu na poparcie przedstawionych tu „wniosków”. Teoria stada nie jest do niczego potrzebna przy analizie patologii społecznych, a odpowiadają za nie domy uczniów, a nie szkoła. W szkole następuje tylko ujawnienie wadliwych wzorców wyniesionych z domu. To nie ma żadnego związku z polityką oświatową nawet najgorszego rządu.

Prywatną szkołą jest szkoła Summerhill (może Summer Hill), w której nie tylko nie stosuje się kar cielesnych, ale traktuje się ucznia jak równego dyrektorowi. Co jest dowodem na bezsensowność powyższego wywodu.

Pozdrawiam

Jak Panią lubię tak się z Panią nie zgadzam. Dobrymi chęciami, to piekło jest wybrukowane. Dlatego podzielając Pani chęć stworzenia dzieciom szczęśliwego dzieciństwa, nie podzielam wiary w proponowane środki.

Po pierwsze segregacja nie musi oznaczać wartościowania. To, że dziecko o ilorazie inteligencji 110 lepiej radzi sobie od tego z ilorazem 90, nie oznacza, że dotyczy to również dziecka z ilorazem powyżej 130, choć ludziom się wydaje, że to można ekstrapolować.

W szkołach powszechnych, w których nie ma oficjalnej segregacji, jest licytacja na samochody dowożące dzieci do szkoły, miejsca spędzania wakacji, marki ubrań i różne inne wskaźniki zamożności, jakich żadna szkoła nie wyeliminuje. Nawet w komunizmie były dzieci równe i równiejsze.

Stworzenie klas dla dzieci wybitnie uzdolnionych, gdzie jedyną przepustką byłby potencjał intelektualny, jest konieczne, jeśli chcemy korzystać z tego, co mogą nam dać ludzie wybitnie uzdolnieni. I dla społeczeństwa, w tym dla Pani dzieci i wnuków, jest lepiej żebyśmy inwestowali w geniuszy niż idiotów. A szkoły specjalne są! Przy całym współczuciu dla rodziców obdarzonych takimi dziećmi, inwestowanie w nie społecznych pieniędzy jest zwykłym marnotrawstwem.

Pozdrawiam

po mojemu – nie sciemniam. Tak jak napisałam – tak uważam. Przez wiekszosc zycia mieli do mnie rózni ludzie pretensje, ze straszna ze mnie naiwna i nie do wytrzymania idealistka. No, jakos jednak przetrwałam.

Ale dzis nie mam juz siły na dyskusje, więc sorry.

zdrowia, szczęścia i pieniędzy życzę...

Skoro żyjemy w świecie, o którym – jako dorośli – mówimy dziś często, że kieruje się nieludzkimi wartościami i premiuje przede wszystkim umiejętność osiągania zysku

Ja tak nie mówię i tu pewnie tkwi główna różnica między nami. Owszem jako dorośli mamy większe możliwości wyboru, ale może pozwólmy młodzieży też decydować o sobie. Może zamiast dążyć do bajkowej sielanki pozwolić młodym ludziom samemu decydować jak będzie wyglądać ich bajkowa sielanka.

Nie chodzi mi tu o frywolność, ale np możliwość większego profilowania na poziomie gimnazjum. Podstawówka dbałaby o wykształcenie ogólne, a następnie niech młodzież przy wsparciu rodziców dobiera sobie zestaw przedmiotów, które będzie się uczyła.
Z jednej strony łagodziłoby to odreagowywanie poczucia przymusu, a z drugiej przenosiłoby odpowiedzialność na rodzinę i zmniejszyłoby to pretensje do nauczycieli, że “nic nie nauczyli”

Co do celu edukacji jest jasność. Szkoła powinna uczyć, natomiast jak długo będzie obowiązkowa, tak długo będzie niszczyć osobowość dziecka w celu przystosowania tegoż do społeczeństwa.

Wolność decydowania o sobie mamy w tak małym zakresie, że nie widzę szans aby można było uczyć wolności dzieci. Przecież dziecko wierzące w swobodę wyboru drogi życiowej wyrasta na kalekę nieprzystosowaną do rzeczywistości XXI wieku. Ja jestem ofiarą wiary w to, że mogę żyć bez PeeSeLa, czy innego nipa.

Władza nie wypłaciła mi zasądzonych przez sąd pieniędzy bo w moim dowodzie numer ewidencyjny nie był czytelny! To jest wolność i prawo prl-u bis. Do takiej rzeczywistości przygotowuje szkoła…

Odnośnie kar, to prace społeczne nie powinny być karą, bo wtedy stają się swoją karykaturą. Natomiast wiedza powinna być dobrem rzadkim, o które trzeba zabiegać. Dyscyplina poprawi się w takim wypadku sama, bez żadnego nacisku na ucznia. Po prostu będziemy mielivdo czynienia z cudem. :)

Pozdrawiam