Była sobie gdzieś teraz dziewczynka. Ani ładna, ani brzydka. Ani mądra, ani niemądra. Dziewczynka.
Dziewczynka przyszła kiedyś, wrześniowym popołudniem do mamy i zaczęła krzyczeć:
- Mamusiu, dlaczego dałaś mi tak straszne i obrzydliwe imię! Nienawidzę Cię, ty suko wredna!

Mamusia, która bardzo dziewczynkę kochała, zmartwiła się szczerze i zapytała córkę:
- Córeczko, dlaczego nie podoba Ci się twoje imię? Jest ładne. Pamiętasz, jak oglądałyśmy razem ten film o fruwających małpkach? Ten śpiewany? Podobało Ci się, zwłaszcza ten piesek Ci się podobał. Taki zabawny i milutki.

- Pieprzyć pieska – odpowiedziała niegrzecznie dziewczynka – wtedy mi się podobało, ale koledzy dziś do szkoły przynieśli Encyklopedię Staropolską Zygmunta Glogera. Sama zobacz podła matko, co tam jest o mnie napisane! Ja już więcej do tej szkoły nie pójdę. Zwłaszcza, że ich pobiłam i skopałam po słabiźnie. I dyrektor powiedział, że się zastanowi. I poszedł się zastanawiać z panią pielęgniarką i panem od informatyki. I jeszcze woźny za nimi poleciał. Ten, co mu pokazałam język, głupi ciul.

- I majtki – wspomniała matka.

- Też. Ale zasłużył, bo mi kapcie kazał nosić. Pod fałszywym pretekstem, że deszcz pada.

I zapłakała gorzko.

A matka, kiedy przeczytała, co ten Zygmunt Gloger napisał, to zapłakała razem z nią. Dałaby temu Glogerowi po mordzie, ale już nie żył, cwaniak. A dziecko cierpiało.

A ponieważ bardzo kochała swoją córeczkę, to następnego dnia dziewczynka już nie musiała iść do szkoły, w której tak okrutnie ją traktowano. Mamusia zapisała ją na kursy szycia i gęsi pasania.

A potem poszły razem do kurii biskupiej, błagać o zmiłowanie i zmianę ksiąg. Ale tam im powiedzieli, że najpierw trzeba zmienić administracyjnie. Mamusia powiedziała temu klesze, co myśli o klerykalizmie i występkach osób jakoby duchownych. Aż cały poczerwieniał. Widać, miał za uszami.

Ze zmianami w sferze formalnej jednak też postanowiły poczekać, bo mamusia dziewczynki, jako niepraktykująca dawniej, ale głośna dziś antykomunistka, nie chciała, aby zmiana nastąpiła pod rządami ustawy z 1954 roku. Bała się, że przymusowo zmienią dziecku imię na Ninel. Albo na Lechosława.

Na szczęście powiedzieli jej w urzędzie, że w sierpniu trafił do Sejmu projekt nowej ustawy o zmianach imion i nazwisk, więc wymyśliła, że wystarczy trochę poczekać. Co niemęczące jest.

Czekają.

A dziewczynka przestala przeklinać (przynajmniej przy mamusi), spędza czas aż po świt z nowymi koleżankami i zastanawia się, czy woli być Anżeliką, czy Bożenną. A może Dżejn?

I pewnie wszystko się dobrze skończy, chyba, że będą przedterminowe wybory i nieszczęsna dziewczynka dotknięta zostanie regułą dyskontynuacji.