komentów koleżeństwa, nie pańskich, bo te znam.
Domyślam się, że nie było żadnych?

Ot, polska przeciętna.
A w drodze trza patrzyć gdzie taniej zatankować.

OK.
A nawet gdyby nie mieli, niczeho – znaczy Wojewódzkiego na ten przykład.
To przynajmniej pan, jak rozumiem, milczałeś.

;)

Moja Mama opowiedziałaby Ci, jak na 1 Powstańca przypadało dziewięć trupów ludności cywilnej, o wszechobecnym odorze, rannych zabijanych w szpitalach razem z opiekującymi się nimi dziewczynami. Za Powstańcami trauma się wlokła przez wiele lat, długo trwało, zanim Mama zaczęła mi o tym opowiadać, o braku broni, śmierci przyjaciół, wszechobecnym brudzie, szczurach. A teraz jesteśmy zmuszeni do czytania tekstów Rymkiewicza.

... nie wiem, czy to nie zakrawa na cud, ale po raz pierwszy zdarzyło mi się zgodzić z panem Rafałem Ziemkiewiczem. W kwestii powstania warszawskiego właśnie. A ujmując rzecz skrótowo pogląd ten jest taki: chwała powstańcom za heroizm i zarazem hańba rządowi londyńskiemu za sam pomysł, żeby to powstanie wywołać.
No ale tak w sumie nie da się ukryć: w naszym 40-milionowym narodzie zdań na temat tego powstania jest około 120 milionów.
Onufry Zagłoba

Jak wiadomo ci, co znają dzieje tego powstania na wylot, też nie są w swej ocenie zgodni.
Są też sprawy, w których nie da się wyjść poza granice gdybania. Jedni mówią: gdyby nie powstańcza legenda, nie byłoby strajków w 1980 roku i wszystkiego, co nastąpiło potem. Drudzy na to: heroicznych legend mamy tyle, że brak tej jednej niewiele by zmienił, a poza tym, to nie w Warszawie przecież zaczął się ten wielki solidarnościowy zryw. Jeśli nie cofniemy czasu do 1944 i nie odwołamy całego powstania, żeby zobaczyć, co będzie potem, to nie udowodnimy, które z tych twierdzeń jest prawdziwe.
Jedni mówią: powstanie warszawskie złagodziło politykę Stalina wobec Polski, bo przekonał się, że Polacy nie pozwolą sobie zbyt ciężkiego jarzma narzucić. Drudzy na to: powstanie warszawskie zaostrzyło politykę Stalina wobec Polski, bo uświadomił on sobie, że z tak hardy naród trzeba wyjątkowo ostro potraktować, żeby spotulniał. Kto w głowie Stalina nie siedział – ten nie wie, które z tych twierdzeń jest prawdziwe.
No i są jeszcze pytania bardziej ogólnej natury. Choćby takie, jak ważna musi być jakaś sprawa, żeby warto było dla niej poświęcić życie 200 tysięcy ludzi i zrównanie z ziemią milionowego miasta?
A “pomidorowy” wpis przeczytałem :D

Jak wspomina uczestnik powstania prof. Jan Ciechanowski: “Poszliśmy w bój bez broni. Gdy 1 sierpnia moja kompania nacierała na gmach Sejmu, na 170 ludzi mieliśmy 3 karabiny, 7 pistoletów, 1 pistolet maszynowy strzelający tylko ogniem pojedynczym i 40 granatów.” Taka sytuacja to była niestety bardziej reguła niż wyjątek. Czy zatem tak trudno było przewidzieć klęskę?

“Łatwo jest potępiać rząd, szczególnie gdy jest to rząd już dawno nie istniejący i nie mogący niczego zrobić autorowi w rewanżu”

O! Dobrze wiedzieć! Nie będziemy zatem również potępiać szlachty za to, do czego doprowadziła poprzez “liberum veto”, bo tamta szlachta też juz przecież nie istnieje i nic nie może zrobić w rewanżu.

Ja oczywiście pozdrawiam :D

1. do upadku polskiej państwowości na przykład ? chociaż w sumie to nie tyle szlachta, co magnateria.

2. szkoda że panów generałów w lipcu 1944 bolało. jeden jedyny użytkownik mózgu w tym zacnym gronie (Iranek Osmecki) próbował ich przestrzec, nadaremnie.

chwaląc bohaterstwo prostych żołnierzy, co nie bali się oddać własnego życia, popatrzmy krytycznie na nieudacznych dowódców, którzy szafowali cudzym życiem.

cztery fakty są te :

1. 15 tys. powstańców (najlepsza młodzież) nie przeżyła
2. 120 tys. cywilów nie przeżyło również
3. stolica Polski została zrównana z ziemią
4. powstanie nie osiągnęło ŻADNYCH korzyści

już to wystawia panom generałom świadectwo. jeśli to powstanie nie było klęską, tragedią i katastrofą dla naszego kraju, to która bitwa nią była ?!

podpowiedź – nie mówimy o indiańskich plemionach, tylko o narodzie w środku Europy. dysponującym akurat taką samą wiedzą i techniką, jak narody sąsiednie (u nas białych cudzoziemców ze strzelbami nie uznawano za bogów, ani też nie padano na twarz przed nieznanym zwierzęciem – koniem).

Szlachta, dopóki mogla, to może i decydowała patriotycznie (tak gdzieś do 1648). Potym to już decydowała tylko magnateria. Radziwiłłowie, Sapiehowie, Pacowie, tego typu sprzedajne frajerstwo. Wynik znamy. W ciągu 200 lat – ze szczytów na dno.

zdradzę panu, drogi JM , dwie tajemnice wszechświata : 1. w armii wszystko odbywa się na rozkaz. 2. władza ma dwa atrybuty – przymus i odpowiedzialność.

a to oznacza, że gdyby wielmożni generałowie zniżyli się do prozaicznego myślenia, to ofiar byłobyo wiele mniej, a efekt nie byłby gorszy, (bo gorzej być nie mogło). skoro zaś tego nie uczynili, to spada na nich historyczna odpowiedzialność (co nie umniejsza winy Niemćow i Rosjan).

i masz waćpan odpowiedź, czemu Ciechanowski posłuchał durnego rozkazu. bo z rozkazami się nie dyskutuje. i tak samo nie byłoby dyskusji z rozkazem odroczenia powstania, bo AK byla armią dość karną. jeszcze coś pan chcesz pokrzyczeć ?

tak na marginesie – jest tu na TXT sporo autorów których lubię i cenię (Dymitr Bagiński, Podróżny, Banan, czasem Szczęsny), ale pani G. do tego grona nie zaliczam. więc podziękuję za taki Autorytet Moralny :)

To jest nieistotna różnica. Hiszpanie byli silniejsi niż Indianie i byli zdecydowani zniszczyć ich państwa. Natomiast Prusy, Austria i Rosja to były baranki, które nie miały żadnych złych zamiarów względem Rzeczpospolitej i tylko szlachta polska zmusiła je do wzięcia udziału w rozbiorach. Piękna prl-owska wizja historii. Ciekawe jak Pan wyjaśni opowiedzenie się rajców Wrocławia po stronie Prus w wojnie śląskiej. Pewnie też szlachta polska namieszała im w głowach!

Zdaje się, że dwieście lat to okres dostatecznie długi, żeby imperium runęło. Cesarstwo Zachodniorzymskie potrzebowało mniej więcej tyle, żeby się rozpaść, a nie miało trzech wielkich sąsiadów, tylko jednego i trochę dzikich plemion. Coś kiepsko się Pan przykłada do doboru argumentów.

Twierdzi Pan zatem, że samoobrona na Wołyniu, późniejsza Dywizja Wołyńska Armii Krajowej powstała na rozkaz z Warszawy lub nawet z Londynu? Pan poczyta blog pana Dymitra Bagińskiego. Może wtedy dotrze do Pana, że Armia Krajowa to konspiracja i nie wszystko w niej wyglądało tak, „jak się Jasiowi wydawało”. A nastroje ulicy, to już szczególnie podlegają rozkazom! Gratuluję Panu poziomu argumentów.
Przy okazji, proszę zdobyć się na wysiłek intelektualny i odpowiedzieć, na postawione w cytowanym przez Pana fragmencie mojej wypowiedzi pytanie.

Ma Pan jasny pogląd niezmącony jakąkolwiek znajomością problemu. Skąd Pan wie, że nie mogło być gorzej? Przeprowadził Pan jakieś symulacje? Zastanowił się Pan co by się stało gdyby doszło do spontanicznego wybuchu walk w wyniku propagandy sowieckiej?

Znów produkuje się Pańska ignorancja. Czas potrzebny na przekazanie rozkazu w warunkach konspiracyjnych jest inny niż w warunkach normalnej wojny. „To elementarne Watsonie.”
A indywidualna decyzja żołnierza nie wynika z karności armii, czy z tego jakie zasady panują w wojsku. Nawet w najkarniejszych armiach zdarzają się przypadki dezercji. To właśnie z indywidualnych decyzji żołnierzy bierze się karność armii. Błąd w rozumowaniu. Logika się kłania. :)

Pańskie preferencje odnośnie autorów, to Pańska sprawa. Umiejętność czytania ze zrozumieniem jest niezbędna do ocenienia tego co jest napisane. Ja nie polecałem Panu ocen zawartych u pani G…, tylko materiały tam zamieszczone. Poogląda Pan, to może zacznie Pan myśleć, a nie tylko reagować zgodnie z dawno wyuczonymi schematami. Ocena autorki blogu nie ma tu niczego do rzeczy. A autorytety moralne, to jest ostatnia rzecz, którą mogę polecać. :) Ja zalecam myślenie, z czego Pan skwapliwie nie korzysta.

panie MAWie.
Pan Maciejowski jest tu znanym znawcą historii. Znanym szczególnie ze stwierdzenia, że skoro na Wołyniu zmobilizywono w ramach akcji Burza 27 Wołyńską Dyw. Piechoty AK to dlaczego nie zmobilizowano artylerii?

Przestań pan bajdurzyć o zrozumieniu tego co czytałeś.
Śmiech szkodzi podczas jedzenia kanapek.

Ja pan znam dłużej niż MAW, więc nie dam się wciągnąć w próżne gadki.
Mówiąc wprost, pan widzisz drzewa w lesie, lasu pan już nie ogarniasz.

pełna zgoda Igło, pełna zgoda …. oni na pewno nie myśleli.

gdyby dowodził wówczas oficer pokroju Maciejowskiego, to z pewnością zmobilizowałby tam artylerie, czołgi i lotnictwo, i przegoniłby Niemców oraz Ukraińców w 3 dni. bo przecież nastroje polskiej ulicy byly wobec okupantów bardzo niechętne.

Istnieje w języku polskim ciekawy termin “bohaterszczyzna” – ktoś pamięta?

Podaję definicję dla przypomnienia:

bohaterstwo pojmowane stereotypowo, szablonowo; niepotrzebna, fałszywie pojęta odwaga

Widać, nasz język potrzebował takiego pojęcia – a przecież język, to dusza narodu…

Nie wiem jak Pan wpadł na przykład z Afganistanem, ale oni (żołnierze polscy) tam używają teraz ślepych naboi. Pana zdaniem wszystko jest w porządku czy nie?

Różnica między tym co Pan wie teraz a tym co wiedziało dowództwo wtedy jest zasadnicza. To po pierwsze. Po drugie, to wybuch nieskoordynowany był moim zdaniem groźniejszy, niż skoordynowany. Po trzecie, to co ludzie mówią o swoich motywacjach po fakcie, ma się nijak do mechanizmów działania. Czy sądzi Pan, że przywoływany przez Pana profesor tak samo by uzasadniał swój udział w Powstaniu, gdyby był sądzony za udział w AK przez „polskie” sądy w latach 50?

Pozdrawiam