Leszek Miller po przymusowym rozstaniu z kolegami z SLD najwyraźniej stracił swój polityczny instynkt i chłodną umiejętność oceny rzeczywistości. Dziś o godzinie 11.00 w Łodzi rozpoczął się I Kongres Polskiej Lewicy, na którym mają być dyskutowane projekty deklaracji programowej, manifestu ideowego i statutu partii, którą założył były premier.

Nie wiem czy poza wartością czysto poznawczą istnieje jakikolwiek inny sens zapoznawania się z tymi dokumentami, ponieważ nowej partii Leszka Millera nie wróżę sukcesu. Wątpliwym jest, by to właśnie Leszek Miller był w stanie utworzyć nową partię lewicową, która nie byłaby obca kulturowo polskiemu społeczeństwu. Jedyną prawdziwą polską lewicą był PPS, ale odwoływanie się do tradycji tej akurat partii w dzisiejszych realiach wydaje się bezcelowe. Wszystkie inne partie w historii Polski, które przedstawiały się jako lewicowe, w rzeczywistości z lewicą miały niewiele wspólnego. KPP reprezentowała tak naprawdę interesy ZSRR w Polsce, PZPR podobnie, a na dodatek wsparła system zbrodniczy, co wyklucza jakąkolwiek lewicowość, którą Polacy mogliby przyjąć. SLD i jego poprzednie wcielenia bazowały na swoim elektoracie tęskniącym za PRL i próbowały, a LiD nadal próbuje pudrować się na europejski sposób walcząc w sposób mniej lub bardziej szczery o prawa wszelkich mniejszości.

Wydaje się, że Leszek Miller po ostatniej porażce wyborczej powinien zdawać sobie sprawę, że jakiekolwiek jego dzieło polityczne nie ma szans na powodzenie, zwłaszcza że na podstawie wypowiedzi ojca założyciela można przypuszczać, iż partia będzie próbowała pogodzić rzeczy niemożliwe do pogodzenia. Praktyka wykazała, że Leszek Miller w odniesieniu do gospodarki jest większym liberałem niż liberałowie z PO, i to by należało mu zaliczyć tylko na plus. Nie ma w ekonomii innej drogi niż liberalna. Ale z drugiej strony jego zawzięta obrona PRL i odwoływanie się do “osiągnięć” PRL wyklucza większe poparcie ze strony ludzi młodych, którzy prawdziwą lewicę ewentualnie mogliby wesprzeć, gdyby ta przypominała na przykład lewicę brytyjską. A tak Polska Lewica stanowić będzie nieco anachroniczny twór proponujący prawdopodobnie – zgodnie z obowiązującym obecnie trendem – “dla każdego coś miłego”. Z tym, że z tego ostatniego “programu” skorzystała już PO i za kilka miesięcy, może rok, ten zabieg marketingowy się skompromituje.

Poza tym do następnych wyborów – nawet przy założeniu, że sondaże dadzą nowej partii Leszka Millera więcej niż 5% poparcia – efekt nowości pryśnie.

Można zatem z cała pewnością stwierdzić, że instynkt polityczny Millera, polityczne wyrobienie, tego niegdyś wytrawnego polityka – to mu należy przyznać bez względu na to czy się do niego żywi sympatię czy nie – odeszły już bezpowrotnie.