Gdy już jestem na tyle zmęczony, że oczy i umysł odmawiają mi posłuszeństwa, a jest za późno na spotkania towarzyskie, natomiast telewizja publiczna między nie serwuje nic interesującego, zdarza mi się serfować po kanałach i podglądać stacje muzyczne – Vivę, MTV, VH11 i jeszcze kilka innych.

Sam należę do tego pokolenia, które wychowało się muzycznie m.in. na Pearl Jam, Soundgarden, Alice in Chains. Nirvaną raczej się nie zachwycałem – skutecznie zniechęcał mnie narcystyczno – infantylny cierpiętnik niejaki Kurt Cobein.

I cały ten niepodrabiany, surowy, niekłamany grunge – bo z czasem zaczęło pojawiać się sporo podróbek dyskontujących sukces grup z Seattle – był chyba ostatnim interesującym zjawiskiem jakie zdarzyło się w rocku. Od tamtej pory mam wrażenie przewijają się z prędkością światła zespoły jednego przeboju i jednego sezonu.

Jakiś czas temu zwróciłem uwagę na Sunrise Avenue z Finlandii – z początku na teledyski we wspomnianych wyżej stacjach muzycznych, ale to wygładzone, strawne telewizyjne brzmienie nie przekonało mnie. Zdanie zmieniłem, gdy usłyszałem kilka nagrań z koncertów i tak jakbym usłyszał inny zespół – o dużo cięższym i surowszym brzmieniu. Szkoda tylko, że – jak sądzę – za rok może dwa nic zespołu tego pewnie już nie usłyszymy i nie zobaczymy.

Formę cały czas trzyma Depeche Mode,ale to akurat firma sama w sobie, więc nic dziwnego. Metallica wróciła do ostrych, chropowatych brzmień z pierwszych płyt – szkoda, że tak rzadko jest grana.

Pojawiło się natomiast kilku płaczliwo – narcystycznych wokalistów w rodzaju Jamesa Blunta, którego bez poirytowania nie jestem w stanie wysłuchać, podobnie jak i jego naśladowców, których imion i nazwisk nie jestem w stanie nawet podać.

Honor wokalistek ratuje najbardziej kobieca z kobiecych Katie Melua – urocza i sympatyczna Gruzinka o delikatnej, łagodnej, ciepłej barwie głosu. Rozczarowała mnie natomiast Joss Stone – jej pierwsze dwie płyty (pierwszą nagrała jeszcze jako szesnastolatka o niewiarygodnie mocnej jak na białą wokalistkę barwie głosu) rzuciły mnie na kolana. Ostatnio jednak stara się na siłę upodobnić fizycznie do czarnych wokalistek – niedawno zdarzyło mi się ja widzieć w retransmitowanej uroczystości wręczenia bodajże Brit Awards – miała trwałą – blond loki z różowymi pasemkami, niemiłosiernie krótką spódniczkę, i krążyła neurotycznie po scenie prosząc o wsparcie duchowe Robbiego Williamsa, który miał być na odwyku.

Norah Jones wydaje się z kolei być nieco przereklamowana, i ta marketingowa metamorfoza z wrażliwego, subtelnego dziewczęcia w drapieżnego wampa wydaje się być zwykłym kiczem. Oby tylko nie podzieliła losu swego czasu nieźle zapowiadającej się wokalistki o pseudonimie Jewel, która grając ciepłe i romantyczne ballady łączące elementy rocka i country, z czasem postanowiła zostać wampem o zbyt mocnym makijażu, w teledyskach wyszła na ulice wielkich amerykańskich miast ubrana jak dziewczyna z getta, i słuch po niej zaginął.

Z młodych wokalistek ciekawie zapowiada się Rihanna – przede wszystkim barwą głosu i nowymi brzmieniami wniosła pewną świeżość do muzyki popularnej, i co ważne nie próbuje epatować swoją wrażliwą, wyciszoną dziewczęcością, by z czasem – gdy ten wizerunek konsumentom się znudzi, bo jak długo w końcu można być wrażliwą, ciepłą i miłą dziewczynką, konsument wymaga, szybko sie nudzi i potrzebuje zmian – przejść metamorfozę i stać się drapieżnym demonem seksu, ona nim jest od początku. I dobrze, bo całe to udawanie jest funta kłaków warte.

A w Polsce cóż, Wilki ostatnią dobrą płytę nagrały w 1992 roku (1991?), a później było już tylko gorzej i coraz gorzej – “tam jest ławka zdejmij bluzkę, wypalimy całą trawę, moja bejbi, bejbi”, “Baśka miały fajny biust”, a teraz “nie czynić dobra i nie przeszkadzać” (“Mistrz”). Komentarz nie jest konieczny.

Może, gdyby wokalista zespołu Feel nie próbował śpiewać jak Eddie Vedder z Pearl Jam – albo jak jeszcze celniej porównał go mój kolega – jak Scott Weiland z czasów, gdy był wokalistą Stone Temple Pilots, to byłoby to całkiem ciekawe zjawisko na polskiej scenie rockowo – popowej. A tak ta maniera wokalna i poza wokalisty nieco drażnią.

Jedynym sensownym muzycznie i osobowościowo polskim zespołem konsekwentnie pozostaje Myslovitz. W ich przypadku nie ma znaczenia czy jest to koncert, czy płyta – brzmią zawsze dobrze. To szczera i sercem pisana muzyka, która nie ulega modom (początkową fascynację britpopem można im jak najbardziej wybaczyć), która prezentuje sobą ciekawe zjawisko – jakby to paradoksalnie nie brzmiało – bo mimo odnalezienia swego brzmienie Myslovitz cały czas go poszukuje. Tak czy siak jest to dobre rockowe granie z mądrymi tekstami wykonywane przez sympatycznych, skromnych ludzi, bez najmniejszego nadęcia. Około 2 lub 3 lat temu zdarzyło mi się być w białostockiej filharmonii na akustycznym koncercie Myslovitz i stanowiło to dla mnie przeżycie niemal mistyczne, niczym koncert w czasie festiwalu muzyki cerkiewnej, które również sie odbywają w owej filharmonii.

Długo można byłoby omawiać poszczególne grupy polskie i zagraniczne, ale wątpię by miało to większy sens wziąwszy pod uwagę to, że grają bardzo podobnie, bez pomysłu, komercyjnie – pod stacje muzyczne, które przez rok, dwa je wyeksploatują i porzucą, a właściwie porzucą ich wydawcy, ale to i tak na jedno wychodzi. Nie ma też większych osobowości – mam wrażenie jakby wszystkie te pseudorokowe kapele pozakładali konformistyczni trzydziestoletni faceci o mentalności nastolatków, których bunt jest tak naprawdę czystym konformizmem. Kiedyś jeden z moich ulubionych poetów z Sanoka – Janusz Szuber w jednym z wywiadów powiedział, że w obecnych czasach, w których zdejmowanie spodni uchodzi za przejaw buntu, buntem autentycznym jest spodni zakładanie. I tak jest też z “buntem” owych współczesnych kapel.