Służba nie drużba – jak to mówią i swoje wymagania ma, ale dobra ona jest dla człowieka (w tym kobiety) i zezwala na urlop wypoczynkowy, bez podania uzasadnienia. Zdarza się, że służba ustami kadr dba o swoich (p)oddanych pracowników wyganiając ich na urlop wypoczynkowy z uzasadnieniem, że jak przydział urlopowy jest to ma być wykorzystany. I już. Tak jest.

Służba ma jednak swoje sposoby, żeby przymusić człowieka (w tym kobietę) urlopowanego do zaglądania czy miejsce stałego zatrudnienia ma się dobrze. To wszystko przez to ludzkie parcie na kasę, a niejednokrotnie poczucie obowiązku wobec służby.

Służby mamy różne w naszym pięknym kraju, ale jedno je wszystkie łączy, no może dwie rzeczy: niezwykle wysoko wykwalifikowany personel, oraz drobiazgowo rozpisane procedury tak, że mysz się nie przeciśnie. O tym jednak w dalszej części tego wesołego tekstu. Nie uprzedzajmy wydarzeń, a raczej starajmy się zbudować w czytelniku pewne napięcie, które pozwoli nam przytrzymać go przy monitorze.

Wiedziona poczuciem obowiązku i dysząc od wyobrażenia spływających na moje konto wysokich kwot pieniężnych, udałam się do miejsca w pracy w czwartek 18 grudnia 2008 roku, około godziny 5 popołudniowej.

Przyznać muszę, że jest to dobry zbieg okoliczności swoją pracę lubić, bowiem w trakcie urlopu można się do niej udać z przyjemnością, żeby nie powiedzieć lecąc jak na skrzydłach.

Doleciałam, po schodach idąc w sposób tradycyjny. Wchodzę.

Jak tu pięęęęknie! Na naszych lamperiowych ściankach olejną farbą wymalowanych wieki temu, dzielny zespół zawiesił świąteczne ozdoby, niektóre migające rytmicznie światełkami. Ykstra.

Po lewej na krzesełku siedzi mężczyzna. Nic w tym dziwnego, bo u nas na krzesełakch i po lewej, i po prawej, a niekiedy i na wprost siedzą mężczyźni, kobiety, dzieci więc obecność mężczyzny nie wzbudziła żadnej mojej głębszej refleksji. Podobnie jak dający się wyczuć w powietrzu silny, acz nieprzyjemny zapach.

Padam w objęcia szefowej mojej. Uśmiechy, uściski, jaka jesteś opalona, jak było, mam ciasteczko dla ciebie. Jednym słowem kwitnąca przyjaźń między pracownikami służby.

- Ten Pan tu siedz,i wiesz, od dwunastej – mówi szefowa – był na badaniu przez biegłych doprowadzony przez policję, nie może chodzić samodzielnie i ma przyjechać po niego straż miejska.

W pierwszej chwili przyjęłam to naturalnie. Jest procedura sądowa, są biegli, jest policja doprowadzająca opornych, jest straż miejska – ha ha hi hi. Aż nagle do mnie coś zaczęło docierać.

Jak to, że ten pan tu siedzi od dwunastej jak jest piąta popołudniowa?

- A kiedy wezwałyście tę straż?

- O który raz pytasz? Bo pierwszy to tak gdzieś około drugiej. Potem dzwoniłam jeszcze dwa razy.

- Daj mi do nich telefon. Ja zadzwonię. – mówię, bo zaczął się we mnie duch buntować.

Dzwonię.

- Tak, tak – ćwierka do mnie pani – jest zgłoszenie to prawda, pięć minut temu wyjechał do państwa patrol. Zaraz powienien być.

Sama osobiście jeszcze raz wyjaśniłam ćwierkającej pani w jakiej sprawie potrzebujemy wsparcia innej służby. Zaćwierkała, że wie. No to dobrze.

Tak na marginesie chciałabym wspomnieć, że my tam w tej służbie to nawet pracujemy, a nie tylko przebywamy więc i tego dnia nie chodziło o wspólne zjedzenie ciasteczka, lecz o wytężoną pracę.

Mężczyzna siedzi, nie wstaje bo nie może. Obok niego kula. Mówię do niego, że ta straż już jedzie więc żeby się nie martwił o zapuszczenie korzeni. Pan się roześmiał z całego serca swego i mówi, że już zapuścił. W sumie rozumiem. Siedzi już cztery i pół godziny.

- Może wody się pan napije – pytam

- A można prosić kawę? – pan nieśmiało

- Proszę uprzejmie

- Rozpuszczalna by mogła być? – pan delikatnie

- Tak

Wspaniale – pan rozradowany

Dostał kawę i ciasteczko, którego nie zdążyłam zjeść. Normalnie jak w Na dobre i na złe, albo też prywatnej klinice chirurgii plastycznej.

Zostawiamy pana na korytarzu i oddalamy się do pracy, nie bardzo się oddalamy, bo to nie są przestrzenie jak za przeproszeniem, w korporacjach.

Po szóstej wychodzimy na przerwę razem z naszą grupą.

Pan siedzi nadal. Uśmiecha się.

Po dwóch mintach wchodzą. Dwóch dzielnych misiów z miejskiej straży. Mundury, krótkofalówki, poważne miny.

- Nie zabierzemy go . Nie możemy, bo nie chodzi.

- Jak to nie możecie, bo pan nie chodzi? Właśnie dlatego, że ten pan nie chodzi was wezwałyśmy.

- Jest trzeźwy?

- Tak.

- No to nie możemy. Jakby był pijany to by pomogło.

- Temu panu by nie pomogło, możecie mi panowie wierzyć. A mogę zapytać po jakiego grzyba żeście tu przyjechali skoro wiedzieliście, że jedziecie a wam nie wolno?

- Mamy zakaz od przełożonego i nie weźmiemy go.

Widzę, że szefowa za chwilę wyleci w powietrze. Bierze od dzielnych misiów numery służbowe i się miota. Za chwilę skończy się nasza przerwa. Pan siedzi dalej.

Miejscy mówią dzwońcie na policję – oni go przywieźli, oni go mają zabrać.

Dobra, szefowa zostaje przeze mnie oddelegowana do zajęć, a ja dzwonię do żoliborskiego komisariatu.

- Komisariat policji Warszawa pinć – słyszę męski głos

- Dzień dobry, ja dzwonię z [...] w sprawie

- Wiem w jakiej sprawie pani dzwoni, ciągle ktoś od was dzwoni. Muszę się zorientować, oddzwonię do pani.

- Za ile pan zadzwoni?

- Nie wiem, muszę się zorientować – pokrzykuje na mnie funkcjonariusz – jak się zorientuje zadzwonię.

Tyle godzin a funkcjonariusz nie zorientowany? No… no…

- Wie Pan, bo ja tu nie jestem na wczasach (ojjjj nie), a raczej w pracy więc proszę mi powiedzieć, za ile pan zadzwoni.

- Za piętnaście minut.

Dobra. Mija piętnaście minut – telefon.

- Nie zabierzemy go. Ten człowiek może chodzić.

- Mówi, że nie może. Trzeba było zaprowadzić go do toalety. Siedzi już sześć godzin na tym krześle, a może mi pan wierzyć, że ono nie jest zbyt wygodne.

- Proszę pani my swój obowiązek wynikający z polecenia sądu wykonaliśmy. Mój policjant mówi, że ten człowiek jest chodzący więc niech idzie do domu.

- Dobrze, załóżmy że racja jest po pańskiej stronie i ten tu oto mężczyzna udaje, i mnie oszukuje. Proponuje mi pan żebym użyła szpilki w celu weryfikacji, które z nas ma rację?

- ...

- Poza tym niech pan sobie wyobrazi, że to pan tu siedzi od wielu godzin mogąc chodzić. Nie wkurzyłby się pan i nie wyszedł?

- To jest bezrobotny, co on ma lepszego do roboty?

- Pan sobie tak tutaj żartuje, ale ja pytam o propozycję rozwiązania.

- Nie mogę pani pomóc, nie mam mocy przerobowych. Jak się stanie coś poważnego?

- Macie jeden radiowóz na cały posterunek?

- Nie jeden, ale ja nie mogę pani pomóc. Wykonaliśmy swój obowiązek.

- W takim razie mam rozumieć, że to ja powinnam wziąć tego człowieka na plecy i zanieść na Żoliborz, tak? A może się rozłączymy i ja zadzwonię za kilka minut, że zostałam napadnięta to wtedy przyjedziecie?

- ... Nie mogę pani pomóc. Proszę zadzwonić może do jakiejś fundacji przewożącej niepełnosprawnych.

- To poproszę numer do takiej fundacji.

- Niestety nie mam numeru, ale może pani zadzwonić na 118 913…

– ... – ciśnienie mam na granicy zagrożenia życia – do widzenia panu.

- Do widzenia – mówi funkcjonariusz i szybko odkłada słuchawkę.

Przeczesuję sieć w poszukiwaniu jakiegoś transportu dla niepełnosprawnych. Nieodpłatnie nie widzę, natomiast widzę, że takie sytuacje trzeba zgłaszać na cztery, pięć dni przed. No to może do Wigilii dałoby radę.

Pogotowie. Pogotowie nie przyjedzie gdyż nie ma zagrożenia życia. Pewnie, że nie ma: kawka i ciasteczko, ciepło i krzesełko jest. Jakaś dziewczyna z naszej grupy (szefowa cały czas pracuje) dała mężczyźnie kanapkę.

Telefon. Dzwoni biegła, która człowieka badała w południe i twierdzi, że zadzwoniła do Stołecznej i tam jakiś kolejny funkcjonariusz obiecał jej wysłać patrol.

Istotnie po kilku minutach wchodzi dwóch wyrośniętych, nieustraszonych policjantów i zapytują w czym jest sprawa. Streszczam uśmiechając się głupkowato. Oni patrzą na mnie jakby nie rozumieli.

- Ci milicjanci z Żoliborze go kurwa nie wzięli?

- Nie wzięli. Doprowadzili i poszli.

- A Straż kurwa Miejska?

- Straż miejska nie może pana wziąć, bo pan nie chodzi. Gdyby chodził to by mogli, ale i tak optymalnie byłoby gdyby był pijany.

- Ty, dlaczego ty kurwa nie chodzisz?

- Uległem wypadkowi i mam spastyczne…

- Swastykę masz?

- Spastykę – rechocze pan

- Kurwa, usłyszałem swastykę. Daj dowód.

Jeden z czarnoodzianych krąży po korytarzu, a drugi mniej ruchliwy stoi i mi się przygląda.

- To co kurwa robimy? Zabieramy go?

- Ty no przestań, jak go zabieramy? Zaniesiesz go?

- Ja trochę mogę chodzić. Muszę się ustawić do pionu i trochę idę, ale rzuca mną na boki.

- Dobra kurwa, szkoda czasu – bierzemy go do samochodu. Tylko jak ty kurwa dojedziesz, ja tam nie mam nawet na czym cię posadzić.

Jest postęp, akcja nabrała dynamizmu. Cały czas gawędzimy, ale już wszyscy jesteśmy za drzwiami poradni.

I tu nastąpiło coś, czego cały czas się podskórnie obawiałam. Jeden z policjantów ze mną został i połączył się z przełożonym.

Przełożony wydał zakaz.

Nie ma podstaw, nie ma procedury, może pogotowie.

Pogotowie po długim namyśle odmawia, bo nie ma procedury.

Pat.

Policjant próbuje, cały czas próbuje.

Mnie ogarnia głupawka zupełna. Szefowa, która zdążyła już skończyć zajęcia, siedzi z twarzą w dłoniach i dziwnie dyszy. Ja sobie uświadamiam, że jestem na urlopie.

- Chyba go panowie nie zostawicie tam na dole? A jak zamarznie?

- Jak zamarznie to ktoś już po niego przyjedzie – mówię

- Może ja mu kupię bilet i go kurwa w tramwaj wsadzę?

- Nie ma bezpośredniego połączenia na Żoliborz – racjonalnie zauważa szefowa.

Krótkofalówka (czy jak to urządzenie się nazywa) trzeszczy i trzeszczy, jakieś głosy słychać.

Inny patrol interwencyjny zgłasza się do pogotowia, że tu i tu potrzebna załoga z powodu, że kobieta została psiuknięta gazem w twarz.

- Psiuknięta, kurwa – odrywa się od naszej sprawy policjant.

- Nie można go tak zostawić – mówi, a ja patrzę na niego jak na Supermana.

Nadal próbuje coś ustalić.

W końcu:

- Dobrze weźcie go .

???

- Powtórz

- Możecie go odtransportować .

?!?!?

Jest godzina i dziesieć minut po dobranocce. Jest nadzieja na wyjście z pracy po godzinach pracy, w czasie urlopu.

- No to jeszcze kurwa ta biurokracja – mówi Superman, Spiderman i X-man w jednej osobie, wyciagając bloczek służbowy.

Pisze i pisze i pisze i pisze. Troszkę sobie żartujemy, przystawiamy pieczątki, składamy podpisy. Czuję nadchodzące Święta.

- Mówię Pani jeszcze góra dwa lata i jak to wszystko kurwa pierdolnie wreszcie…

Tym zdaniem rozstajemy się z dzielną załogą policji.

Cisza. Krzesło jest puste.

Ja patrzę na szefową, szefowa patrzy na mnie: możemy iść do domu?

Gasimy światła, zamykamy drzwi. W tramwaju wyobrażamy sobie co by było gdyby ten niewidzialny policjant z urządzenia nadawczo-odbiorczego nie okazał się człowiekiem.

Telewizja. Całodobowa relacja na żywo. Mężczyzna staje się gwiazdą medialną. Przestaje być bezrobotny. Może nawet zaczyna chodzić bez rzucania na boki.

Śmiejemy się opętańczo jakoś.

Jakby co najmniej było z czego.