dzięki za tekst, dedykację i zdjęcia.
Czyli jednak mam siłę przekonywania, a oczywiście czekam na więcej.
O tamerlanie to ja dawno temu trochę czytałem, pamiętam wzmianki o nim choćby u Jasienicy.
A co do zdjęć, to rada starców,orzechy i autostrada wymiatają:)
Co nie znaczy, że inne nieciekawe.

pzdr

P.S. jeszcze jakby był nastepny tekst, to wspomnij, co tam się je i pije, bo to też może być ciekawe w sumie.
Pamiętam jak czytałem “7 lat w Tybecie”, to wyczytałem o herbacie z masłem i solą, co mną trochę wstrząsnęło.
Może w tym Tadzykistanie i Uzbekistanie tyż coś takiego dziwnego mają?

jesienna deprecha?
A kto na TXT będzie rządził i igły wbijał celnie lub mniej celnie?

Pozdrawiam.

Cholera, ja chcę gdzieś wyjechać. Całe życie w tej zapleśniałej Europie…

Orzechy genialne. Ile to różnych ciast można by napiec.

Panie Igło, nie bardzo widzę Grzesia na tak odpowiedzialnym, kierowniczym stanowisku. On by nas bił gumowym młotkiem, zamiast kłuć.

pozdrawiam

ja tam boje u zetora w obronie czci Europy toczę, a ty mi morale podkopujesz.
Oj, niedobrze, niedobrze.

to polecam dworzec autobusowy w Mszanie Dolnej. Azja przy nim to pikuś, nie obraźając Azji.

Pozdrawiam z ekscytacją

no widzi Pan, ile jeszcze przygód przede mną.

Ale na Rynku Kleparskim już bywałam. I pewnie znowu się wybiorę, poszukując jajek od kury grzebiącej.

Aż się boję myśleć, co znowu sobie zinterpretuje Igła.

pozdrawiam

na rezolutną dziewczynę, co to się byle czego nie przestraszy, skoro na Rynek Kleparski Pani dotarla i bez uszczerbku na zdrowiu i kieszeni calo opuścila. Ale pewnych rzeczy juz Pani nie przeżyje, bo to – jak mawial klasyk: już se ne vrati.

Jak na przyklad nieistniejący od kilku bodaj już lat bar na rogu ulic Dlugiej i Szlaku zwany “Barem na Szpicu”. Istnial on tam od późnych lat 80-tych XIX w. A pijali w nim i degustowali kielbasę z widelca chlopi przyjeżdżąjący nocna porą na Kleparz, dorożkarze powracający do domu, murarze (jako że Krowodrza byla z nich znana w bliskiej i dalekiej okolicy), kloszardzi różnego autoramentu, miejscowi (z Krowodrzy) lotrzykowie, a nawet co bardziej sklonni do ryzyka artyści (między innymi artyści życia też).

Potem, za czasów PRL-u knajpa ożywiala się juz tylko w godzinach, a wlaściwie tylko na jedna lub dwie godziny, gdy puszczano piwo. Wtedy wszędzie tak bylo, więc gdy owo piwo puszczano, to spragnieni zamawiali od razu po kilka na raz, by mieć na potem. Takie cieple piwo do godzinie lub dwóch, to byl sam cymes.

Podobno w krakowskich restauracjach, barach i knajpach istnial w owym czasie system owego puszczania piwa. Pewna grupa stale spragnionych poznala chyba ten pilnie strzezony sekret, jako że mozna ich bylo zauważyć w określone dni, o określonych porach, pod określonymi knajpami, oczekujących na tę wytęsknioną godzinę. By potem, po spożyciu, pędzić natychmiast do następnego punktu dystrybucji zlotego plynu, który jednak z piwem mial niewiele wspólnego.

A ile pieknych anegdot wtedy się narodzilo, szczególnie związanych z bracią kelnerską. Ale nie będę Panu Griszqowi blogu smęceniem zaśmiecal.

Dzisiaj, gdy gatunków jest multum cale, co mlodszym obywatelkom i obywatelom trudno sobie wyobrazić taka sytuację.

Uklony

to teraz bardziej na Prądnikach Bialym i Czerwonym są. Cierpię z tego powodu, glównie rano (znaczy kolo 10-tej), gdy jadąc 29-tą do miasta telepię się, wraz z calą kolumną samochodów, za Panem Dorożkarzem jadącym dostojnie do pracy na Rynku.

A wspomnienia będą, będą Pani Pino.

To ja dla odmiany dygnę sobie przed Panią, by tradycja nie zginęla

Kawal dobrej roboty.
Zazdroszcze wyprawy.
pozdrowienia dla Ptaszyska.
Lacze sie w maniakalizmie orzechowym bom sam ich brat.

Co jedzą i piją. Jako że wyjazd był trekkingowy, to po 5 gwiazdkowcach się nie szlajaliśmy. No i restauracje omijaliśmy. Jedliśmy to co lokalsi. W miejscach.. hmmm czasem dziwnych. Kuchnię poznaliśmy zatem prostą. Szaszłyki – z mięsa baraniego w kawałkach, albo mielone. Opiekane na długich rusztach z węglem. Do tego obowiązkowo chlebek. O – taki:

Jest wypiekany w beczkowatych piecach, przyklejany od wewnątrz do ścianek i zbierany tuż “przed odpadnięciem”. Zdatny do jedzenia nawet po tygodniu. Ale najlepiej smakuje – i pachnie – zaraz po wyciągnięciu z pieca.

Z szybkich przekąsek: to samsy. CZyli wypiekane w piecach na świeżym powietrzu bułeczki z różnym nadzieniem. Ja preferowałem te z kapustą i cebula (choć trudno było je trafić). Większość jest z mięsem i łojem, który zostaje na zębach. A mieso lubi zaczynać sie w samsie i kończyć w zołądku. brrrr…
Samsy i piec:

Resztę opisze może w kolejnym poście?
Aaaaa…. jeszcze herbata. Pija się tam ogromne ilości herbaty. Czarnej i zielonej. mieliśmy wrażenie, że ta zielona to zbierana za płotem. A ta o której piszesz, to tak zwana tradycyjna. Moim zdaniem – robiona z lepszego gatunku czarnej herbaty. Faktycznie – mieszana z mlekiem i solą. Masło jest obowiązkowe, bowiem “wygładza” smak i niweluje sól. Jaa piłem i mi smakowało, reszta towarzystwa… no nie bardzo.
No i jak jprzystało na kraje muzułmanskie, pija sie sporo piwa i wódki. Tanie jak barszcz i nie dorastające naszym do pięt. ;-))))

Uzbekistan to bezkresne stepy. Płasko po horyzont. Spodobałoby się Panu. Tadżykistan to zasadniczo same góry. Ponad połowa kraju jest ponad 3tys mnpm. To już nie wiem. Nie potrzebujemy kucharza. Potrzebujemy towarzystwa. Najlepiej w dwie strony. ;-))))

Zdziwiwłabyś się, jak trudno zebrać ekipę do takiego wyjazdu. Wizja spania w namiocie na wysokości 4300, podróżowania lokalnym transportem z plecakami na garbie, targania ze soba wody, dość ekstremalnych warunków higienicznych skutecznie odstrasza. Można powiedzieć tak – takie wyprawy sa w połowie drogi pomiędzy wygodnym zwiedzaniem a ekstremalnymi wyprawami (takimi z prawdziwego zdarzenia). Dla wygodnych – za brudno. Dla ekstremalistów – za łagodnie. Jeśli będziesz zainteresowana, to poewnie w przyszłym roku też gdzieś pojedziemy – możemy pogadać. W sumie – i tak wszystko zależy od Ptaszyska.

A co do Europy – byłaś w Norwegii. Jest tam aż tak bardzo “zapyziale”? wolisz czegoś nbardziej naturalnefgo i mniej cywilizacyjnego? Nie ma sprawy. Bierz plecak i w Karpaty rumuńskie. Alpy Julijskie. Czarnogóra. Europa jest piękna.

Pozdrawiam ciepło.

Po primo – to proszę mi anegdotek wrzucać i śmieci jak najwięcej. Ba – domagam się wręcz tego. Wie Pan dobrze, że ja te opowieści cenię sobie tutaj najbardziej.

A w sprawie drogi. Trudno powiedzieć. Sprawa wyglądała następująco – dotarliśmy na granicę Uzbecko – Tadżycką, gdzie dowiedzieliśmy się, że jest “prazdnik” i jeśli się nie wydostaniemy na wschód kraju natychmiast, to ugrzeźniemy, bowiem Prezydent Tadżykistanu jedzie tą jedyną drogą z gospodarską wizyta i wobec tego ona będzie zamknięta. Udało nam się zdążyć przed Prezydentem. Te chorągiewki może były więc związane z tym przejazdem. Ale równie dobrze mogły oznaczać kraniec drogi – bowiem żadnych barier tam nie było, a przepaście po 700m. W dodatku droga osuwała sie i była podmywana. W wielu miejscach droga po oberwaniu miała szerokość “jednego Kamaza”.

A tu mam ciekawostkę dla Pana. Meblowóz:

Faktycznie, Grześ mnie docisnął do ściany z tym tekstem, więc wyrwany brutalnie ze słodkiego lenistwa dedykacje mu zapodałem. Ale pamiętam doskonale, że i
Ty mnie molestowałeś. ;-)))

Nie było mandarynek. To znaczy – nie spotkaliśmy. Arbuzy. Niespotykane u nas. Czerwone po brzegi, z dwa razy cieńszą skórką, soczysta, bez wody, pachnące i słodkie. Melony. Jabłka. Brzoskwinie. No i wszechobecne winogrona.

Po przyjeżdzie do Osh (Kirgizja), poczuliśmy się prawie jak w Europie. W dodatku nie ma problemu, by po tych krajach poruszac się Toyota czy Nissanem 4×4 i spać w dobrych (naprawdę dobrych) hotelach z cena ok 50$ za dobę. Są też lepsze restauracje, dla turystów z Niemiec czy Francji. Jeśli ktoś więc przepada za większą wygodą, nie ma sprawy. I ja to popieram – nie ma sensu się katować, taki wyjazd musi być wypoczynkiem.

Nie bedąc tam, staci Pani możliwość zobaczenia choćby takiego widoku:

Przyznam, że znacznie bardziej działa na moje zmysły opis i zdjęcie owoców w komentarzu do Maxa:)

No tak, nie oszukujmy się: mam same wady. Nie dość że złośliwiec, to jeszcze łasuch:)

Zdjęcia ciastek to staram się omijać wzrokiem…nie prowokować wyobraźni, nie wodzić się na pokuszenie, nie pieścić myślą, że w pobliżu mam jakąś cukiernię i może by tak…
Apage satanas!!!

Jakby to podsumować finansowo, to jest tak:

Trzy tygodnie w Pakistanie i Indiach, w tym treking pod Nanga Parbat, zwiedzenie Lahore, Islamabadu, Gilgit, Karimabad (i w ogóle Hunza), Citralu, doliny Kalaszy, Peshawaru a potem przejazd do Radżasthanu (na tydzień). Całkowity koszt (wraz z przelotami, wizami i całością kosztów na miejscu) ok. 3.100,- zł.

Uzbekistan, Tadżykistan, Kirgizja – trzy i pół tygodnia. Urgench, Xiva, Buchara, Samarkanda, Sachrisabz, Khorog, Iskhashim, Jolandy, Murghab, Karakol, Osh. Całkowity koszt (wraz z przelotami, wizami i całością kosztów na miejscu) ok. 3.800,- zł.

Moim zdaniem – to jak za darmo.

papryka tylko ostra:)

no i bakłażany:)))

na zdjęciu jak i w smaku nieostre:)

_{prezes,traktor,redaktor}

Zdradze Ci w wielkiej tajemnicy, że te bakłażany na zdjęciu, to one nieostre być miały. Znaczy sie – specjalnie to było. To takie “artystyczne” ustawianie głębi, czy jak tam sie to zwie, ja tam nie wiem. Ale tu nasz jeszcze jedno takie, które mnie podoba sie bardzo:

A ten gość z tyłu, to ręcznie wymalowuje takie rzeczy:

Jest to dość istotne – większość tego typu rzeczy, to rzeczywiste rękodzielnictwo. Widzieliśmy na oczęta własne (to znaczy Pataszysko i Obi, bo ja akurat oglądałem niemiecką wycieczkę, oskubywaną przez zaradnych jedenastolatów-handlowców), cały proces malowania, suszenia i składania tych pudełeczek.

Pozdrówka.

Toż to uczta prawdziwa. Tyle wspanialości.
Koszty podróży rzeczywiscie śmiesznie małe. Noclegi pod chmurką?
Czy Ptaszysko jest pelnoletnie?

Na tle tej budowli to pani Ptaszysko wygląda jak Ptaszyna. I chyba nie tylko na tle takich murów, jak te uwiecznione.

A poza tym, to zgodzę się z panią Delilah w kwestii Pańskiego sadyzmu kulinarnego.
Teraz już nie mogę powstrzymać ślinianek od produkcji a siebie od przełykania produktu działalności tychże ślinianek. Tym bardziej, że zapomniałem dziś o śniadaniu.

Znęca się Pan.

To idę spożywać. Niestety nie szaszłyki uzbeckie.

też się ujawnił !!
Jaki ten świat mały, kurde?

A Ptaszysko to któremu na ramieniu przysiada?
I czy tylko okruszkami z tych placków się żywi, sądząc po zdjęciu?

Czuję się trochę wywołana do odpowiedzi:) Sam Griszeq poinformował mnie o trwającym wątku. Pewnie nie spodziewał się, że skłoni mnie to do zalogowania się na forum. Znam niektórych z Was z jego opowieści.
Ale wracając do meritum. Miło, że tego typu wyprawa jest w stanie zainteresować. Azja Centralna jest godna polecenia. Wielka sympatia mieszkańców,tym bardziej, jak należy się jeszcze do rocznika, któremu w głowie gdzieś błąka się język rosyjski.
Pozostaje mieć nadzieję, że Griszeq zamieści również foto z tym, do czego jechało każde z nas, choć z innym nastawieniem.

Ptaszysko

w dobrym tonie tak bezkrytycznie przyłączać się do chóru, ale przyznam, że tego sie po Panu nie spodziewałem. Od wczesnych godzin przedpołudniowych serwuje nam Pan zdjęcia dobroci wszelakich kuszących do konsumpcji. Oczy wybałuszone (u mnie), ślina zatyka gardło (o zazdrości nie wspominając), oskoma – jak mawiała pewna dama dawno po 18-ce – opanowała całe me jestestwo.

A fe.

Niemniej serdecznie pozdrawiam

a pani to z drapieżnych, czy z sikorek?

Oczywiście w kwestii tych arbuzów&melonów versus szaszłyków pytam?

Czołem.
:)

Ze mnie okaz drapieżny, choć jedzenie nie jestem moim ulubionym zajęciem. Sikorką, choć zapewne nie z wyglądu, jest Griszeq. Zjedzenie “obcej cywilizacji” w jednej somsie pozbawiło go chęci do dalszej konsumpcji na długo:)

No to mamy kolejną wojującą&drapieżną babę na TXT.
A chłopy to tylko na drabinie siedzą albo do Israel wieją.

Jak tu nie wierzyć w teorie spiskowe albo Sexmisję?
;)

Ten przystojny i zalotnie spoglądający brunet to Obi, trzeci uczestnik wyprawy. Ja, jak każdy szanujący się Grześ, noszę okulary. Nie widze wprawdzie związku, ale jakie to ma znaczenie? ;-)

Nareszcie. Z tym foto co to ja niby miałem zamieścić gdzie kto jechał i po co z jakim nastawieniem czy jak to ja nie zatrybilem (super napisać takie zdanie i nie wstawić przecinków).

Na Pana Igłę uważaj, ale sie nie przejmuj. On i tak chce być u nas kucharzem, więc będzie grzeczny.Jakby co, to porzucimy go gdzieś na stepie i będzie szczęśliwy.

No i coś specjalnie dla Ciebie:

Już wiem!!!

Oni do Talibów jechali.
A Ptaszysko to tajna broń i dla niepoznaki & zamaskowania.
Ciekawe kurde jak ona się w tę niszę wtapia i przenika?

Trza być czujnym, wróg nie śpi.

ja to kurde:) wojującym babskiem nie jestem choć opowiadam się za demokracją sterowaną:). Choć lepiej w tej kwestii to niech się raczej Griszeq wypowie, bo może obiektywna nie jestem.
Co do mojeij obecności na txt to cieszę się, że zostałam wciągnięta do grona, choć występ tutaj traktuję raczej jako gościnny, bo polityka to mój konik zbytnio nie jest.

A Ty Griszq tyle datali nie podawaj. Na wizualizację co prawda się zgodziłam, ale 2 to już przegięcie.

Kremom do opalania zdecydowane NIE!

Natomiast używaliśmy kremu kwiatowego do wysuszonych dłoni, twarzy i nóg.

Dzięki! I może jeszcze parę fotek? Z tych tadżyckich gór.
I uzbeckiej Samarkandy. I Buchary. Bo piękne wielce.

Wiele miałem pytań, ale na większość już odpowiedź przeczytałem. Może jeszcze tylko dopytam, co i jak załatwialiście stąd, a co było improwizacją na miejscu. Mieliście na 100% zaplanowaną trasę?

No i ostatnie. Dokąd w przyszłym roku?

No norm to tam akurat nie ma. Żadnych. A juz zwłaszcza higienicznych. Ważne, by jeść smażone i pić gotowane. Cywilizacyjnie odrywasz się tam od swiata po 3 dniach…
Gorąco polecam takie czyszczenie głowy…

No i opowiastka:
Startujemy z Moskwy do Urgench samolotem marki TU-154M. Piknym, zielonym. Siedzimy w drugim rzędzie. Reszta samolotu to lokalsi. W jakiś czas po starcie, do czwórki mężczyzn siedzacych w przednim rzędzie podchodzi stewardesa i cos tam do nich szepce. Faceci wstają, biorą ze soba TORBY Z NARZĘDZIAMI i idą na tył samolotu. Nam oczy robią się okragłe, lokalsi patrzą jedynie z zainteresowaniem. Po 15 minutach panowie wracją, ręce po łokcie uwalone smarem. Siadają, stewardesy zapodają im ciepły posiłek. Jeden z nich idzie do kapitana zdać relację z naprawy. Udało sie, dolecieliśmy. Żadnego zrzucania paliwa, powrotu na lotnisko, paniki. ;-))))

Pozdrawiam.

Zdjęcia dla Ciebie poprzeglądam i powieszę już same jako mały fotoblog. Bo Samarkandę i Bucharę gdzieś pogubiłem. A góry to muszę powybierać...

Co do organizacji – to raczej Ptaszysko powinno się wypowiadać. Ja nadal biję czołem w posadzke w podzięce i skrusze za me lenistwo w tym względzie.

Ale zasadniczo, wszystkie wizy i pozwolenia załatwione na miejscu w Warszawie oraz w ambasadach w Berlinie. Pocztowo. Bilety na linie S7 kupione przez internet. Opłacone kartą. Trasa wymyślona w Polsce, zasadniczo zrealizowana terminowo. Ale tak po prawdzie, to ewenement. Bo na przykład wyjazd do Pakistanu był improwizowany i większość decyzji zapadła na miejscu. Jak masz plecak na garbie i lużny stosunek do miejsc , gdzie chcesz spać, to żywioł jest najlepszy.

Bardzo pomocne są komleksowe relacje trampów, którzy dany kraj zwiedzili. W oparciu o takie relacje nie tylko planujesz gdzie jechać, a gdzie nie warto, ale też i dowiesz się co ile kosztuje i jak się załatwia różne rzeczy na miejscu.

Co w przyszłym roku? Kto to wie… ;-))))

jak One się tu wszystkie na raz zlecą. Ale natura nie znosi próżni: jesień przyszła, ptacy odlecieli, to ktoś przylecieć musi.

Ukłony

Witam Pana serdecznie.

Niestety, relacji z rynku winnego zwiedzanych krain nie mam, bo nie trafiliśmy na wino. Jedynie obżeraliśmy sie winogronami. Takimi bez pestek. A piwo było w plastikach po 1,5l. Zimne ok. Potem duuuużo gorzej.

A gdyby zacząć wymieniać, o czym Pan ważnym pisze, a my potem z uwaga czytamy, to by trzeba osobny post w odcinkach trzasnąć. Tyle powiem. Coby nie słodzić.

A z tymi sabatami to coś mi umkneło. Co i rusz ktoś pisze o czarownicach wiedźmach i kim tam jeszcze, a ja sie zastanawiam: “ale ło so choźi”?

Pozdrawiam, że ściągnięcia nowego Konfederata dumny. Sciągnałem jeszcze jednego, ale na razie milczy.

Jakoś zwykle bywa tak, że organizację biorę na siebie. Wynika to z faktu, że najpierw mam plan, a potem się ekipa pojawia, albo i nie. Wtedy jadę sama. Prawda jest taka, że żadna dotychczasowa wyprawa, pod względem organizacyjnym, nie zabrała mi tyle czasu co ta. Związane jest to pośrednio z chęci maksymalnego obniżenia kosztów. Czasami jest to jednak inny problem, np. znalezienia kogoś, kto zaprosi do Uzbekistanu. Co prawda Ambasada jest w Polsce, ale wniosku wizowego nie można złożyć bez zaproszenia. Dwie pozostałe Ambasady w Berlinie, niby blisko, ale po co jeżdzić tyle razy do tego miasta?
Sama trasa jest przemyślana zwykle dokładnie przed wyjazdem, przy czym wszelkie modyfikacje są możliwew czasie trwania wyprawy, bo przecież nie cel ważny, ale podróż sama w sobie. Nie o to chodzi, żeby odkreślać kolejne punkty.
Przy czym w każdej wyprawie jest element górski, bo de facto to jest pierwszym kryterium wyboru miejsca wyjazdu. Kolejnym są kafeli:)

Po pierwsze to chciałbym rozwiać wątpliwości (gdyby się takie pojawiły), że jak poszedłem od Pana wczoraj tuż po południu spożywać, to spożywałem do tej pory.
Nie! :)
I bardzo proszę mnie nie podpuszczać, kusić, zanęcać, czy co tam Pan sobie jeszcze życzy. Tym razem “smakoszkowo”.
“Nie ze mną te numery, Bruner” – czy jak tam było.

Wcale się nie dziwię, że Pan trykasz pokłony przed panią Ptaszyskiem. Kobiety bardzo są przysposobione do działalności organizacyjnej na szczeblach różnych, myślę sobie.
Oraz widzę, czytając o zasługach pani Ptaszyska w doprowadzeniu Waszej ekspedycji azjatyckiej do skutku.

Muszę przyznać, że zdjęcie czajnika na tle urządzenia grzewczego mnie powaliło.
Czy na wysokości niższej o jakieś 3000 m takie coś też będzie działać? – zastanawiam się, bo już nie mam jak sprawdzić. Stary “talerz” na złom pojechał.
Okazję straciłem chyba.

A te trzy fotki górskie, to kicz, proszę Pana, straszny. Tak straszny, że piękny. (Znaczy: zazdroszczę okropnie.)

I pozdrawiam, choć zazdrość dalej mnie skręca.

p.s. Napisał Pan, tam gdzie ja już nie komentuję, o “kartkach”. Na początku były trzy. Potem 451 (a nie ponad 700), świeżo sprawdzone (tak się złożyło, że mam cały tekst tego kretynizmu).

Ano myślę, że poniżej 3000 to “urządzenie grzewcze” raczej nie zafunguje:) Zatem stratę talerze można spokojnie odżałować.

Wyczuwam, że byłby Pan skłonny w taką drogę wyruszyć. Nic prostszego. Spakować plecak i ruszyć. Sam Griszeq nawet napisał na początku, że jeszcze niedawno te rejony Azji były dla niego obce. Na początek nie trzeba aż tak daleko. Czarnogóra, Bośni i Hercegowina itd. jest pełna uroczych miejsc i sympatycznych ludzi.
Najwięcej wypadków zdarza się w domu:)

Jeszcze raz dzięki za fotki i opisy wrażeń.

Jeszcze jedna prośba – o opisanie trasy z orientacyjnym terminarzem. Na ile taki wyjazd planować? Bo dwa tygodnie to cośkolwiek za mało będzie. Tak sobie na razie niezobowiązująco planuję...

Doskonała rozpiska – teraz tylko mapa + Google Earth.

Nasłuchałem się opowieści z Kirgizji jednego z dalszych znajomych i kierunkiem się zainteresowałem, tyle że on był na “full wypasie”, w pełni zorganizowanym przez biuro (skandynawskie) za ciężkie pieniądze. Czyli odwrotnie, niż ja bym chciał.

Problem z moją grupą będzie taki, że dla części uczestników czasy ostrego trekkingu już minęły, więc planujemy zwykle dziennie max. 3-4h ostrego łażenia, a później leżenie bykiem, picie lokalnych napojów lub pstrykanie fotek. Stąd pewnie Twój plan podzielę przez 3 zanim w ogóle zacznę myśleć o organizacji.

Co do kierunków… Różne już były, ale azjatyckiego “Sojuza” jeszcze nie. No może kawalątek. Korci, by wybrać się dalej, ot choćby na Księżyc: 22d57m S, 68d18m W, ale na razie to tylko plany i marzenia.

Jeszcze raz dzięki.

hahah ano trzasnęłam. Czemu nie?, tym bardziej, że trasy nigdy tak dokładnie nie opisuję. Leciała ona do Obiego, którego znalismy przed wyjazdem mniej niż samą trasę:)
Faktem jest, że nie można w podróży jak i w życiu być zbyt konsekwentnym, ale warto dać grać nutkom różnym. Z takiego melanżu zawsze coś ciekawego wyjść może i zwykle wychodzi.

Z tym przygotowaniem Griszeq już nie przesadzaj. Gdyby uczestnicy wiedzieli, że puszczam czasami paszporty w świat do ludzi, których nie widziałam wcześniej na oczy to pewnie parę piórek straciłabym niechybnie:)

A wysokością Oszuscie się nie przejmuj, bo może 5 tys. brzmi groźnie, ale start jest z całkiem przyzwoitej wysokości. Da się przeżyć:) Na pewno nie jest to podejście do bazy pod Nangę, które to Griszeq pewnie zapamięta do końca swych dni:). Zapewne jak same widoki.

mnie zżera no:(