przypadkiem nie z Krakowa, z rodu Centusiów? Albo – nie daj Boże – z tych preSzkotów, czyli Pyrlandii? Chociaż oni też z Krakowa. Ale i tak pachnie mi to wszystko pewną wadą, zwaną w Polszcze rozsądkiem.

Pozdrawiam popołudniowo

Pan z Wrocławia? To może być wyjaśnienie fenomenu, bo oni (ci preSzkoci) tamtędy szli, ale na szczęście (?) się nie zatrzymali.

Ukłony

z oglądu sytuacji na TxT wynika bowiem, że każdy niemal miał lub ma coś wspólnego z Wrocławiem. Poza kilkoma biednymi myszkami (i szczurkami oraz lajkonikami) z Krakowa.

Zaś Warszawiacy to się z Konstancina i Wesołej podobno wszyscy wywodzą. I Młocin. Ale już tam na wycieczki niedzielne nie jeżdżą.

Dobrego samopoczucia życzę

z tymi kartami…

choć pewnie znowu się wygłupię, ale może i nie, bo przecież to tekst o zakupach, a nie o bankach… No zobaczymy.

Tak słyszałam kiedyś od kogoś, że takie karty lojalnościowe to głównie służą do obracania danymi osobowymi.

Ze mną jest taki kłopot, że ja takie karty gubię... Nigdy nie udało mi się dojść do bezpłatnej kanapki.

A jak uzbierałam na darmową kawę, to właśnie zmieniłam portfel, i gdzieś się karta z pieczątkami zapodziała.

Poza tym to oszuści są. Mam kartę, którą wydał pewien sieciowy sklep handlujący kosmetykami. I zmienili warunki udzielania rabatów, na bardziej korzystne dla nich.

A tak bardziej ogólnie to ja nie mam czasu na takie rozmyślania więc albo kupuję, albo nie.

Pan pisze, że skoro dają rabaty iluś tam procentowe, to myślenie o zawyżonej wartości dóbr może być przygnębiające…

To co powiedzieć o przecenach? Do 70 procent na przykład?

Byłam ostatnio w markowym sklepie odzieżowym.

Marka głównie dla mężczyzn, ale mają już i kobiece fatałaszki.

Patrzę sukienka. O! Ładna nawet.
Taka sportowa, troszkę odjechana, ale nie za bardzo.
Wysmakowany zgrzebny styl, nie dla pracowniczek korporacji.

Dopadłam do niej i z bliska zyskała w moich oczach.

Spojrzałam na cenę: 1 600 złotych polskich.

Noooo ludzieeee!

A za kilka miesięcy, albo też tygodni oddadza ją niemal darmo.

W porównaniu ma się rozumieć.

No to sobie pomarudziłam.

Dziękuję za uwagę.

co do danych osobowych, to ma Pani szanowna świętą rację. Tylko, że ja, jako rzymski katolik, w bałwany nie wierzę, lista lokatorów mi nie przeszkadzała, mam filtr antyspamowy i znajomego w stosownym urzędzie. Innymi słowy jak mi przeszkadza, to się umiem wypisać. A jak dzwonią, to ćwiczę asertywność z dobrymi rezultatami.

Ta paranoja z danymi osobowymi to mnie nieco bawi. Znam to z bliska, choć nie osobiście i powiem, że tak durnych w swym rygoryzmie przepisów nie ma nigdzie.

Ale jak komuś zależy na prywatności, to OK. Niech do puszczy wyjedzie i w ziemiance mieszka. A rentę (bo w takich stanach renta się należy, prawda?) na konto mamusi niech mu przelewają.

Co do gubienia, to polecam moją kartę kinową. Do niej smycz jest dodana. Można sobie zawiesić. Poza tym ja piszę o moich przeżyciach, a ja nie mam torebki, więc się nie potrafię utożsamić z kobiecym oglądem świata. Nawet kiedyś próbowałem, ale nie umiem chodzić na obcasach i rajstopy mnie swędziały, więc zaniechałem po 15 sekundach. Ale rozumiem, ze to może być kłopot.

Proszę jednak pamiętać, że to co pisałem, w znacznej mierze odnosi się także do systemów lojalnościowych wirtualnych, do których karta nie jest potrzebna tylko login i hasło.

Oszuści? A pewnie, że tak. Widziałą Pani darmowe drugie śniadanie? Ja tylko piszę o tym, co robi, żeby mnie mniej oszukiwano. Nic więcej.

A na przecenach się znam mało. To znaczy nie unikam, ale i nie szukam. Czasem jacyś ludzie płacą za mój telefon, czasem ja zapłacę za czyjąś przecenioną sukienkę, kupując sobie koszulinę. Ekosystem.

Wzbudziła Pani we mnie piękne wspomnienie, jak to kiedyś, bardzo dawno temu w mieście Amsterdamie, na Kalverstraacie, niedaleko historycznego muzeum, kupiłem sobie jeansy dobrej bardzo firmy, które swoją karierę zaczęły na poziomie 300 guldenów, a ja je kupiłem za 20. Pani może nie pamiętać, bo Pani dzieckiem wtedy była (jeśli w ogóle), ale silnie znaczny byłem wtedy, bo to mało kto wtenczas w żółtych jeansach po szarym mieście chodził. To moja ulubiona przecena była, bo to jedyny czas w moim życiu kiedy się kobiety za mną oglądały. A mnie było obojętne, z jakiego powodu to robią.

Fajna przecena to była…

Pozdrawiam

Pani Gretchen, sam o psie z Petersburga wspominałem. Ale bez przesady.
Ja tam Pani nie zachęcam. Ktoś musi płacić za moje zniżki. Może być, że to będzie Pani.

Mechanizm Pani opisała celnie, ale proszę zauważyć, ze opiera się on na zwykłym, mechanicznym konformizmie. Jeśli widzimy mechanizm i potrafimy się oprzeć stadnemu zachowaniu, to parę groszy zaoszczędzimy.

Proszę zauważyć, że trudniej jest uwiązać, jak ktoś ma dwie albo cztery karty. Podobnie jeśli ma karty nie do jednej sieci, ale do czterech.To też łatwo zgadnąć , dlaczego. “Pluralizm przybliża nas do wolności”, jak był łaskaw powiedzieć kiedyś profesor Stanisław Ehrlich, promotor wielu wybitnych uczonych, oraz braci Kaczyńskich.

A smyczą się proszę nie urażać. Nowopolszczyzny się mi zachciało.

A w kwestii tych not for sale produktów, to ja nic nie wiem prawie. Ale jakby Pani chciała coś napisać, to chętnie przeczytam.

Pozdrawiam

Jest taki sklep na Ursusie przy samym Urzędzie Gminy, co mu powagi dodaje, gdzie jak się jedzie po buty zimowe ty wraca się w letniej koszuli.
Bo okazja była akuratna.
Np na jesionki albo na stringi, albo na śpioszki dla 3miesięcznego..
Akurat.

I wcale nie za 1600zł.
I bez karty lojalnościowej.
Tylko tak jakby.

porze, to tylko całkiem, tak jakby.
Czytam.
A co dopiero piszę?
Proszę pani.

a ja nie kawaler.
:(

może Pani powinna napisać cykl taki “Kobieta zagalopowana zapędzona”? Bo jak to czytam, co Pani po nocy napisała…

A czy ja mówię, że to dla Pani i dla mnie te systemy ustanowiono? Pochlebiam sobie, że nie, ale bacznie pilnuję, żeby się nie okazało, że tak.

Co do paragonu, to dziwię się Pani zdziwieniu, albowiem jest on podstawą reklamacji. Zazwyczaj.

Ostatnio kupowałem dwa drobiazgi: jeden miał gwarancję na pięć lat, a drugi na dziesięć. Pomijając już rozważania terminalne, jakie mnie naszły, ciekawe było to, że pani ekspedientka uprzejmie poradziła mi, żebym sobie zrobił kopię paragonu. A kiedy się odpowiednio wybałuszyłem, pouczyła mnie, że paragony z drukarek termicznych są nieczytelne już po kilku miesiącach. Zazwyczaj.

Niby to wiedziałem, bo czasem znajduję takie świstki w papierach i się im dziwuję, ale żeby zaraz kopię robić? No robić, robić, bo jak drobiazg zakupiony, w dziesiątym roku eksploatacji, ale przed terminem, szlag trafi, to jak Pani udowodni sklepowi? Tylko czy ten sklep jeszcze będzie? Przypuszczam, że wątpię., u nas tak długo sklepów nie trzymają.

O tych próbkach, co Pani pisze, wiem mało. Do takich sklepów nie chodzę. Żona sobie nie życzy, ze względu na moją powierzchowność. Pani pisze, że inaczej Panią obsługują w zależności od regału. Widać zaraz, że kobieta luksusowa i przebiera.

Jak ja czasem do perfumeryjnego sklepu, z wolnym dostępem do regałów, wejdę, to natychmiast ochrona wykonuje manewr oskrzydlający.
To nawet miłe, bo człowiek nie czuje się taki wyalienowany.

W innych sklepach mam podobnie, a kobiety na mój widok zaciskają torby pod ramieniem.
Nie każdy jest Belwederskim... Miałem czas przywyknąć.

Tylko mówiąc szczerze, nie wiem co Pani w tym wątku o próbkach chciała powiedzieć. Czy to źle że dają? Ja bym nie narzekał. Zwłaszcza w przypadku termosu. Czy to jest za darmo ? No pewnie, że nie jest.
Że za małe te próbki?

Proszę Pani, ja jestem człowiek w wieku starszym i znaczną część życia przeżyłem w komunistycznej biedzie. Ja mam etyczny dylemat w hotelu, czy sobie tych małych szmponików nie zabrać, a Pani narzeka na darmowe próbki.

Ktoś płaci, a inny nie. Jak ktoś chce się darmo najeść, to przecież wystarczy, żeby w sobotę do dużego sklepu poszedł, takiego z przyzwoitszych. Tamże panny, kuso odziane, kanapki robią, zagraniczni obywatele na gorąco podają, a w alkoholowym dziale można spróbować jakiegoś wina. Co prawda niezły się z tego robi fusion, ale młodszy człowiek, ze wszystkimi jeszcze organami, może zaoszczędzić i w eleganckim obracać się świecie.

A kto za to płaci?

Proszę sobie zacytować cytat.

Więc ja zarys mam, ale nie wiem o co ma Pani pretensje i do kogo.

Pozdrawiam porannie

Nie mówię o paragonie, któren to niezbędnym jest do celów relamacyjnych.

Ja mówię o tym, że dostałam kartonik, na którym widniał napis, że jak dowlokę się do nich jeszcze kiedyś i coś kupię to dostanę rabat.
Informacja, że dodatkowym warunkiem rabatu jest okazanie paragonu zawarta była po drugiej stronie tekturki i druczkiem malutkim napisana.

Myśli Pan, że ja trzymam wszystkie paragony jak leci?

Za bułkę? Za kulki do kąpieli? Za…

Nie trzymam, to i rabatu nie otrzymam. Proste. Sama żem sobie winna. Było wykazać się śprytem i przenikliwością.

A o próbkach to chciałam powiedzieć tyle, że jak większość rzeczy na tym świecie, niesprawiedliwie są rozdawane i w zależności.

A co do reakcji osób zatrudnionych w sklepach i Pańskiej powierzchowności, to się odniosę do własnych doświadczeń.

No więc ja też muszę mieć coś dziwnego w fizyczności, bo odnoszę wrażenie, że zazwyczaj biorą mnie za kradziejkę. I chodzą za mną. Obserwują.

Może to brzmieć jak bym na urojenia cierpiała, ale wątpię by tak było.

Ochrona uspokaja się dopiero kiedy skieruję się w stronę kasy.

Ale najwięcej radości to mam w takich sklepach z ubraniem dla człowieka, które informują, że w przymierzalnie są monitorowane za pomocą kamer.

Nie, no proszę Pana – przeskakuję z wątku na wątek, a to nieporządek jest.

Zanim napiszę swój własny tekst komentując ten Pański, lepiej się oddalę.

A Panu życzę bardziej rozsądnych godzin wstawania.

:)

No więc w świetle tego co ja wypisuję u Pana i tu, i tam to zaczynam się nad tym Lombroso zastanawiać...

Chyba pójdę do lustra spojrzeć... A może lepiej nie?

Inna rzecz, że u nas bardziej niż gdziekolwiek chyba, obsługa ma zwyczaj oceniania zdolności zakupowej klienta zaraz przy wejściu do sklepu.

Mierzą, ważą, oceniają.

Mnie to zniechęca.

Tylko, że ja to robię zakupy raczej w takich sklepach z ubraniami dla młodzieży.

Nie w Smyku, uprzedzając Pana złośliwość.

Pamiętam jak w moich czasach licealnych już chyba (a może to był koniec podstawówki? nie… chyba liceum jednak) otworzyli na Nowym Świecie pierwszy poważny salon Diora. I szłam sobie z koleżanką.

A obleczone byłyśmy w szaty dla tego wieku należne: jakieś swetrzydła wyciągnięte w barwach ponurych, włos rozwiany, żaden tam makijaż.

Wchodzimy, a tu PANI – starannie ubrana w garsoneczkę, w kolorze granatowym, ze złotą przypinką, z kokiem starannie upiętym.

Wzroku jakim nas omiotła nie zapomnę.

Do dziś żałuję, że nie miałyśmy ze sobą gitar.

A co też Pan Szanowny sugeruje?

Niech Pan sobie wyobrazi, że są kobiety aktywne (niekiedy nadaktywne) zawodowo, które nie mogą w pracy wyglądać zbyt atrakcyjnie.

Co oczywiście nie oznacza, że mają wyglądać tak, jak w początkowych latach edukacji licealnej.

całkowicie się z Panem zgodzić przyszło.

Będę się z Panem tam wykłócać

Serdeczności wzajemne (póki co:))