Bliżej mi w swoich opiniach na ten temat do Artura Nicponia, aczkolwiek przyznaję że w sprawach uzależnień brak mi jakichkolwiek poważnych doświadczeń.

Nie neguję oczywiście wiedzy psychologicznej na ten temat, odnoszę jednak wrażenie, że praprzyczyną wielu chorób o podłożu psychicznym jest zwykłe, życiowe rozmemłaństwo.

Abulia ( gr.. αβουλία – brak woli) – to objaw kliniczny pod postacią zaburzenia aktywności, polegający na chorobliwym niedostatku lub braku woli, który przejawia się w niemożności podejmowania decyzji i działania, a nie hipotetyczny, czy “abstrakcyjny twór powstały w badaniach psychoterapeutów”.

Jest to objaw charakterystyczny dla depresji endogennej, schizofrenii oraz uszkodzenia płatów czołowych (zespół czołowy), czyli “żarty” z jakimiś kozetkami się kończą. Czasem zamiast terminu abulia używa się słowa hipobulia – podkreślając tym samym, że chodzi o obniżenie aktywności, psychiczną niezdolność do wysiłku a nie jej całkowity zanik.

Można powiedzieć jeszcze tak. Jest abulia niczym innym jak utratą zdolności do podejmowania decyzji i realizacji działania, której towarzyszy spowolnienie napędu psychoruchowego.

A jak mnie Pan jeszcze “zaczepi”, to coś Panu o charakterze powiem, chyba, że spać pójdę. Jak tam, strajkował Pan…?

Pozdrawiam współczująco, znaczy się, jako nauczycielowi :)

PS. Cosik mi się zdaje, i nic w tym odkrywczego, że wolunaryzm, Drogi Panie, jak za Gierka Panu przyświeca… Chcieć, to móc… No, no, no…

Nie mnie pytasz, ale może nie zaszkodzi że coś dorzucę od siebie?

Nie myl psychologów z psychoterapeutami… :))

Ale nie o tym chciałabym.

Pewnie więcej napiszę w tekście obiecanym Arturowi o (nie)istnieniu uzależnienia w obiektywnej rzeczywistości.

Na razie to mogę powiedzieć tak. Istnienie wielu jakoś tam nazwanych przez badaczy ludzkiej psychiki zjawisk nie uzasadnia potrzeby istnienia psychoterapeutów.

Ich istnienie uzasadnia jedna i wyłącznie jedna “rzecz”: ludzie, którzy nas potrzebują. W swoim subiektywnym widzeniu świata i swoich problemów.

Jeden z najsłynniejszych psychoterapeutów świata Carl Rogers mówił, że te wszystkie bajdy o ograniczeniach w możliwości wykonywania zawodu do czegoś tam to są brednie. Pozwólmy ludziom weryfikować nasze umiejętności.

Inaczej mówiąc rynek wszystko zweryfikuje.

Teoria jest pacjentowi czy klientowi (określeń tych używa się w zależności od filozofii pracy) do niczego niepotrzebna. To sobie może w książkach poczytać.

On/ona potrzebuje pomocy a nie teorii psychologicznych.

Ja mam za dużo do powiedzenia więc może to czas żeby się przymknąć...

gdzie ja bym tam, hipobulią nasączony jak gąbka, po książkach i słownikach latał... Zerżnąłem z pracy magisterskiej sprzed 3. lat córy młodszej, pt. tytułem “Sportowa jazda samochodem -pasja czy uzależnienie”.
A z tym “osiowym”, to ma Pani rację, gamoń jestem, wiem o tym nie od wczoraj :)
Wymieniałem dzisiaj w aucie półośkę – może stąd ta osiowość...?

Pozdrawiam serdecznie…

Tak mi do głowy, ta Modlitwa GESTALT przyszła:

- Oto jestem tu,
jako osoba, z moim ciałem,
uczuciami, myślami, wartościami.
A tu jesteś ty. Postarajmy się
spotkać i stworzyć razem nową
sytuację. Przychodzisz do mnie
po pomoc – specyficznego rodzaju – a ja jestem tu, by ci pomóc.
W ramach tej sytuacji jesteśmy
ludźmi, osobami.

Ja robię swoje, a ty robisz swoje.
Nie jestem na tym świecie po to,
by spełniać twoje oczekiwania.
A ty nie jesteś na tym świecie,
by spełniać moje.
Ty jesteś ty, a ja jestem ja,
a jeśli przypadkiem się odnajdziemy,
oboje, to cudownie.
Jeśli nie, nic nie można na to poradzić.*

Jako przedstawiciel(ka) czy też reprezentant(ka) psychoterapii systemowej (tylko niech żaden oszukaniec Hellinger Panu do głowy nie przyjdzie) w jej ujęciu narracyjnym, znaczy postmediolańskim przyłączam się.

Niekoniecznie do modlitwy, ale do sposobu widzenia pomagania.

do mnie to jedynie o tej porze przyjść może Morfeusz i ululać. Podejrzany jest feste ten zakonnik, co?

Wylazłem, ale tylko jedną łapą, i jednym okiem zamglonym na świat spozieram.
Serdecznie pozdrawiam…

znaczy znowu na kobiecej znalazłem się łasce.

Dziękuję za samą możliwość zadania pytania

Pozdrawiam

nawet nie skończyłem marudzić, a już miałem odpowiedź.

Dziękuję Pani, Pani Gretchen, stokrotnie!

dzięki… Dwa razy rzucałem fajki. Pierwszy raz na własnym balu maturalnym, a paliłem w domu, przy Matce od 5 klasy podstawówki, bo chciałem być wybitnym sportowcem. I na wiele lat rzuciłem. Po zakonczeniu przygody z lekkoatletyką zacząłem na nowo. Świadomie, sprawiało mi palenie frajdę, tym bardziej, że kumple palili “Sporty” i “Żeglarze” a ja “Camele”.
Dwadzieścia lat temu z okładem (paląc dwie paki dziennie) rzuciłem z marszu w ciągu jednego dnia. Nie, nie taki “charakterny” byłem. Ze strachu, z bólu, z choroby, rzuciłem…

Pozdrawiam…

mój kumpel Stachu mówi, że ludzie lubią być oszukiwani. Czy to jest duża szkodliwość społeczna czynu? To ciągle Stachu, żeby na mnie nie było.

A Hellingera ustawić w kolejce i szlus. Niech czeka. A nawet zanuci, choćby “Za czym kolejka ta stoi…?”.

Pan to już samego siebie przechodzi, jak się zdaje.

Osiowym objawem uzależnienia jest uzależnienie…

Idźmy dalej tym tokiem rozumowania…

Osiowym objawem schizofrenii jest schozofrenia.

Osiowym objawem zespołu maniakalno-deresyjnego jest zespół maniakalno – depresyjny…

Pan jest psychologiem więc musi Pan wiedzieć, że odnoszenie się do kogoś nie wprost może być przejawem biernej agresji.

Zna Pan to pojęcie, nieprawdaż?

miło, że p[an jest.
Świetnie, że z takim tekstem.
Trochę się dowiedziałem, do meritum się nie odniosę, bo niestety ignorancja ma w tym przedmiocie wielka jest.

Pozdrawiam

nawet jeśli sama tylko elegancja a nawet kokieteria przez Pana przemawia, to jest mi miło.
Pozdrawiam serdecznie…

Może tekst o Hellingerze nie powinien długo oczekiwać na swoją kolejkę?

Ze szczątków informacji, które docierają do nas nie wyłania się bowiem obraz człowieka, który może szkodzić innym. Santorski z uporem godnym maniaka wydaje jego kolejne wypociny.
Natomiast w Niemczech od dawna huczy w temacie “metody ustawienia rodzin” i samego jej autora. I te obrazki budzą grozę.

Więc może…

Pozdrawiam zachęcając…

Może nie powinien faktycznie?

Santorski to wydaje ponieważ to się sprzedaje. Prawie tak jak gorące bagietki.

Hellinger stał się u nas jakimś guru psychoterapeutycznym, tylko że ja nie znajduję do tego podstaw.

Ale nie będę tu Panu Andrzejowi wątków mieszać.

Pozdrawiam piątkowo…

Stawia Pan podstawowe pytanie jak znaleźć dobrego psychologa czy terapeutę. Problem polega na tym, że nawet polecenie znajomego/krewnego nie jest pewne, bo psycholog z Pana znajomym/krewnym może łapać kontakt świetnie a z Panem wcale lub na odwrót.

Mam bardzo złe zdanie o większości psychologów, gdyż ludzie motywowani chęcią rozwiązania własnych problemów powinni iść do psychologa, a nie na psychologię. Również chęć zarabiania pieniędzy nie jest dobrą motywacją do podjęcia tych studiów. O psychoterapeutach nie będących psychologami nie mam wyrobionego zdania.

Pozdrawiam

fajnie, że Pani wpadła, pozdrawiam serdecznie…

Pan: – Chciałem, żeby pan Kleina bardziej po ludzku przemówił, a nie plagiatował córki pracę, bo co mnie obchodzą te nazwiska jak ich nie znam. Może wychodzę na ignoranta, ale czy chce pan Kleina sobie pogadać z Gretchen i Jerzym Maciejowskim czy też tekst jest do szerszego odbioru?

Ja: – Ma Pan rację, nazwiska Panu nieznane nie muszą Pana obchodzić, one poza tym, rozbijają Pana hermetyczny, poukładany świat. One go Panu dezintegrują. Wot, i ból.
Ja rozumiem, że Pan – proszę się nie gniewać – zatrzymał się na J.H.Pestalozzim, J.J. Rousseau, czy choćby Jordanie… Poza tym, ten kawałek Pana wypowiedzi jest alogiczny. Proszę dociec samodzielnie, dlaczego? Jak się mylę, to odszczekam…
Nazwiska są nieistotne, treści są istotne, czy rzeczywiście nastąpiła u Pana blokada na wejściu do sterownika? Naprawdę ci faceci tak pieprzą niezrozumiale? Że tylko Pani Gretchen i Pan Jerzy Maciejowski…?

Pan: – Jak rozpoznać czy brak woli wynika z abulii, a nie z mazgajenia się uzależnionego?

Ja: – Nauczyciel, który przez swe długie, bolesne, a nawet traumatyczne pobieranie nauki na studiach, miał bodajże 1 (słownie: jeden) semestr psychologii, nie rozpozna, ile by mu Pani Gretchen dodatkowo nie naopowiadała. Zero szans.

Już na zakończenie. Pani Gretchen „podziwiała” moją pracowitość, no to odbiłem piłeczkę, że córka. Przecież nie mogę się ciągle podpierać Stachem… A poza tym, cytowanie kogoś, z jednoczesnym podaniem źródła informacji, nie jest absolutnie plagiatem…

Pozdrawiam…

ja z tych słów na “in” się zaczynających, to najlepiej mam opanowaną – proszę o wybaczenie – teoretycznie intromisję.
Ostatnia majówka przed nami. Znaczy się w tym roku.
Pozdrawiam majowo…

No tak. Wpadłam na chwilę, żeby Gretchen zachęcić do pisania o tym… tam..

Dla mnie kwestia uzależnień jest dość prosta w sensie pojęciowym, definicyjnym. Choć nieco zapomniana pewnie. Być może dlatego, że studiując za poprzedniego reżimu na kierunku pedagogicznym miałam psychologię wielokrotnie dłużej niż przez 1 semestr. Od ogólnej zaczynając na społecznej kończąc.

A poza tym, to uprzejmie donoszę, że podziwiam Gretchen i Pana za wysiłek, jaki wkładacie by wytłumaczyć wiedzącym immanentnie i absolutnie, jak bardzo się mylą.
No cóż, taki folklor…

Pozdrawiam popatrując zza węgła…

:) :) :)

no nie wierzę, że go splawili. Największego filozofa wśród budowlanców (sic!) i najlepszego budowlańca wsród filozofów (sic!)? To mi Pan zawód raczył zafundowac. Ale on, jak Wańka – wstańka, rano obalony a po południu wierzgający. Ja już nawet tekst pisać zacząłem, nie wiedząc gdzie go raczyć przyjmą. Leci to tak: – Mój idol i guru, Paweł Paliwoda, stwierdził bez cienia wątpliwości: – Na świecie jest trzy razy więcej zła niż dobra. Skąd bierze się przewaga zła? Obliczyć to łatwo (logikas niebywała: mówi “skąd” a na obliczeniach konczy). Ludzie dzielą się na inteligentnych i tępych, dobrych i złych. Mamy więc cztery kombinacje: inteligentni i dobrzy, głupi i dobrzy, głupi i źli oraz inteligentni i źli. Źli-głupi oraz źli-inteligentni zawsze czynią zło (przy czym źli-inteligentni czynią zło szczególnie perfidne). Dobrzy-inteligentni zawsze czynią dobro. Kluczowa jest grupa dobrych-głupich.

A farmer – felietonista się nie odezwie. Co on z rencistą gadać będzie. Jego dziadek to jest gość, a reszta dziadków, to nawóz… historii (sic!).

Pozdrawiam…

Pierwsze primo-swoje mało wyszukane uwagi proszę zachować dla siebie.

A nastepne primo-opowiem Panu dwie historie, obie jak najbardziej prawdziwe, gdyż znam osobiście główne bohaterki.

Jedną z nich z nich jest Maria-jedna z nawiększych życiowych optymistek jaką zdarzyło mi się poznać. Wulkan pozytywnej energii, pełna poczucia humoru i życzliwości wobec świata i ludzi. Nikt, kto nie zna jej bliżej nie domyśliłby się nawet jaką tragedię kryje jej życie.
Wiele lat temu Maria w bardzo tragicznych okolicznościach straciła męża, który był jedynym żywicielem rodziny. Zostałała młoda wdową z kilkuletnim dzieckiem. Drugie akurat od kilku tygodni było “w drodze”. Załamała się całkowicie, do tego stopnia, że przestała całkiem wychodzić z domu, unikała ludzi, przestała o siebie dbać. Gdyby nie pomoc życzliwej sąsiadki być może ona i dziecko nie mieliby nawet co jeść. Taki stan trwal wiele tygodni. Wyczerpały się skromne oszczędności. I pewnego dnia przyszło otrzeźwienie. Maria wykąpała się, ulożyła włosy, zrobiła manicure, założyła najlepsze ciuchy i …wyszła do ludzi. Tego samego dnia ktoś życzliwy zaoferował jej pracę, co prawda bardzo skromną i poniżej jej kwalifikacji, lecz pozwalającą przetrwać najgorszy okres. Gdy urodziła swoje drugie dziecko, był już inną kobietą. Nauczyła się walczyć. Zrozumiała, że jesli w życiu upadamy, to nie możemy pozwolic sobie na to aby leżeć plackiem, że koniecznie trzeba wstać i iść dalej.

Przypuszczam, że gdyby się poddała,pogrążając w depresji i marazmie, prędzej czy później można by było zdiagnozować u niej jednostkę chorobową na podobieństwo abulii. Gdyby się poddała…

A teraz dla odmiany historia Basi. U Basi już to i owo zdiagnozowano, nie abulię co prawda lecz nadciśnienie, cukrzycę i ponad pięćdziesięciokilową nadwagę, która w dodatku wciąż rośnie. Rośnie, gdyż Basia uwielbia jeść, najbardziej te produkty, których powinna unikać. Wszelkie sugestie na temat wprowadzenia diety Basia natychmiast torpeduje argumentem, że przy swojej cukrzycy żadnej diety wprowadzać nie może, gdyż groziłoby to zapadnięciem w cukrzycową śpiączkę.
Przypuszczam, że na użytek lekarzy wymyśłiła jakąś inną bajeczkę, niestety nie mam pojęcia jaką. Być może przekonuje ich że sklepy ze słodyczami omija szerokim lukiem, a wzrost wagi jest działaniem destrukcyjnych sił kosmicznych, ktore się na nia uwzięły.
W ocenie znajomych Basia jest klasycznym przypadkiem wykorzystywania swojej choroby jako argumentu usprawiedliwiającego folgowanie swoim konsumpcyjnym namiętnościom. Biedna Basia….
Szkoda tylko, że jakoś nie potrafię się nad nią rozczulić.

Pan: – resztę zmilczę
bo mnie ciuciubabka nie interesuje. Za to ciekawość na temat abulii i jej diagnozy nie została zaspokojona.
Pan omijasz odpowiedź, bo
1 nie chcesz
2 nie możesz
3 nie umiesz odpowiedzieć
czy można odróznić abulię od mazgajstwa i po jakim czasie wytrawny specjalista może tego dokonać.

Odpowiadam: – Nie mam stosownej wiedzy, a co najistotniejsze nie jestem też klinicystą czy też psychoterapeutą. To, co wiem na ten temat jest pokłosiem studiów sprzed 100. bez mała lat i okazjonalnego ocierania się o literaturę tzw. fachową. A skoro tak, to wiedza moja na ten temat jest fragmentaryczna i niewystarczająca. Niemniej jednak spróbuję kilka zdań napisać.

Wydaje mi się, że samo zestawienie abulii, w jej klinicznym (nie filozoficzno – egzystencjalnym) znaczeniu z „mazgajstwem” jest zbyt dalece idącym skrótem myślowym. W psychiatrii występuje tzw. zespół apatyczno – abuliczny. Nie można nie zauważyć, że składa się z apatii i abulii, na ogół łączy się ze znacznym zmniejszeniem zainteresowań i obniżenia napędu psychoruchowego, co skutkuje znaczną redukcją lub brakiem aktywności złożonej. Zespół ten występuje w depresji endogennej, schizofrenii, endokrynopatiach, chorobach organicznych mózgu.

Apatia – stan zobojętnienia, obniżenia poziomu motywacji i słabszego reagowania na bodźce, często objaw chorób psychicznych lub somatycznych, zaburzeń nerwicowych lub reakcja na uraz psychiczny. Niekiedy apatia łączy się ze szczególnym typem konstytucjonalnym. Może być konsekwencją niedomogów np. tarczycy, przysadki, nadnerczy. Występuje w okresie rekonwalescencji po przebytych chorobach somatycznych i zakaźnych.

Abulia – niedomoga lub brak woli, uzewnętrznia się w obniżeniu lub braku zdolności do podejmowania decyzji i działania. Zwykle łączy się z obniżeniem napędu psychoruchowego. Abulia wyrażona w dużym stopniu nie pozwala chorym na wykonanie jakiejkolwiek czynności, choćby takiej jak powstanie z łóżka i ubranie się. Występuje w schizofrenii, przy uszkodzeniu płatów czołowych, w depresjach endogennych, nerwicowych, a także (UWAGA) w niektórych narkomaniach.

Po jakim czasie „wytrawny specjalista” będzie mógł postawić diagnozę? NIE WIEM. Wiem natomiast, że winna być konsekwencją badania w wielu aspektach (wywiad, katamneza…).

Mazgajstwo, powinien choćby intuicyjnie, z dużą dozą prawdopodobieństwa, nauczyciel umieć wychwycić. Nie kojarząc go z patologią, bo to nie ta sfera…

Pozdrawiam…

Pierwsze primo-swoje mało wyszukane uwagi proszę zachować dla siebie.

PRZEPRASZAM!

Pozdrawiam ekspiacyjnie…

Dziękuję. Lepiej pózniej niż wcale.

ciekawość ma nie ze względu na jakieś szkolne doświadczenia. Powątpiewam czy w warunkach szkolnych jest szansa na “takie zabawy” Zderzenie z setką indywidualności przez kilka godzin dziennie w specyficznym środowisku nie jest chyba dobrą okazją do wyciągania daleko idących wniosków.

Bardziej mnie interesuje przykład z domu rodzinnego, gdzie mam typa znerwicowanego, wycofanego często popadającego w depresje, z uzależnieniami. I tak sobie z boku popatruję zastanawiając się dlaczego jest taki jaki jest. Pan zaś skonstruował jakąś dziwną nadbudówkę i mi tu jakieś łatki ponalepialeś. Po co? Nie ważne.

Zapraszam do grzesia. U niego relaksujący tekst i świetna muzyka. Muzykoterapia :>

Nie doceniasz naszego pieszczocha. Znalazł już sobie inne miejsce do skłócania ludzi.

http://blog.media.pl/content/wpis/Rybitzky-Matrioszka25-Ketman

o rany! miód :D

“Kambei Shimada i jego wojownicy znaleźli schronienie na blog.media.

Po chwili odpoczynku znów wejdą do akcji.”

ten człowiek jest infantylny jak 6 letni malec

“Kto pyta wielbłądzi”

Mialem podobne do Pani reakcje. Nie wiedziec czemu cala ta sytuacja i jej aktorzy przypominaja mi stado rozgdakanych straszliwie kur. podskakujących przed i w kurnikach rozlicznych, pozbawionych na dodatek przywództwa sensownego koguta.

Pozdrawiam serdecznie

a niebawem jakiś Japończyk pozwie PP do sądu o szkalowanie i szkodzenie wizerunkowi Kambei S. Pomieniony Kanbei i jego samurajowie z pewnościa popelnili by harakiri, gdyby zobaczyli do jakich spustoszeń ducha i umyslu mogą doprowadzić idee przepracowywane przez ludzi pozbawionyc jakichkolwiek predystynacji do tego. Pewną dozę samokrytycyzmu należy jednak mieć, chociaż wlasnie przyszlo mi do glowy, że w zakladach psychiatrycznych wielu jest Napoleonów i innych wybitnych postaci.

Pozdrawiam serdecznie

tuszę, że przeprosiny z głębi serca złożone, przyjęte przez Panią zostały? Byłem tą Pani frazą tak zdołowany, że już dalej nie czytałem, błędnie jak się okazuje zakładając, że reszta tekstu również mnie poświecona, jest naganna ocennie w całości.

Dopiero zdecydowanie później zapoznałem się z całością, i dlatego też pozwalam sobie na odpowiedź dopiero teraz…

Przepiękne historie, przecudne, epickie opisy. Problem wszelako polega na tym, że do opisu tych dwóch case study, miast jedynie adekwatnego języka operacji, używa się języka komunikacji.

Obydwie te historie mają udokumentować, ze wskazaniem na pierwszą, iż siła woli potrafi góry przestawiać. Z całym szacunkiem, ale… obie historie są nie tyle być może świadomie pod tezę dobrane, ile, jak to Pani na blogu Pana Jerzego Maciejowskiego zauważyła: –
Opisałam te dwie różne historie aby uświadomić Panu Kleinie dlaczego w sporze na temat nałogów i uzależnień bardziej przemawiają do mnie argumenty Artura Nicponia. Choć oczywiście nie neguję, że są przypadki, w których bez pomocy zawodowego psychologa lub psychoterapeuty ani rusz.

Gwoli przypomnienia, wypowiadałem się, niezbornie niestety, na temat abulii w kontekście uzależnień. Tylko.

Pierwszy opisany przez Panią przypadek, w mej ocenie (to psychozabawa, nie diagnoza, co naturalne…) nie ma związku z abulią, i sądzę też, iż nie abulia, a co najwyżej apatia mogłaby się przez pewien czas utrzymywać. Wydaje mi się, że mamy tutaj do czynienia z traumą, która w początkowej fazie wycisnęła silny ślad w psychice Pani `Marii. Świat, opisanej przez Panią kobiety się zawalił, ogarnęła ją depresja. Depresja jednobiegunowa (nie psychoza maniakalno – depresyjna…).

Używa Pani do opisu całej tej sytuacji wiele przepięknych i trafnych, być może, określeń: – nauczyła się walczyć; zrozumiała, że jeżeli upadamy…(Wyrus zapytałby, a skąd to Pani wie?); nie możemy leżeć plackiem, trzeba wstać etc… Proszę zauważyć, że w zasadzie nie pisze Pani o faktach, a jedynie o ich interpretacji. Własnej interpretacji. Posuwa się Pani nawet w swym modelu probabilistycznym do stwierdzenia: – (..) prędzej czy później można by było zdiagnozować u niej jednostkę chorobową na podobieństwo abulii. Gdyby się poddała.

Jakoś tak mi się kojarzy to stwierdzenie z rodzajem myślenia magicznego…

Jest bardzo prawdopodobne, iż Pani znajoma, czy nawet przyjaciółka, jest osobą dojrzałą społecznie, odpowiedzialną i „obudziła” się do życia dlatego przede wszystkim, że była matką. Pomogła zapewne też trywialna fizjologia (młoda kobieta) i jej wcześniejszy życiowy optymizm. Jej cechy charakterologiczne moim zdaniem pozwoliły jej na szybkie przezwyciężenie traumy…

Drugi przypadek jest zdecydowanie inny. Zdiagnozowano u Pani Basi to – tamto – i owo… Nie wiemy jednak kompletnie (poza przypuszczeniem), że być może cierpi na bulimię. Nie wiemy, czy ośrodek łaknienia w mózgu nie jest uszkodzony. Możemy przypuszczać, że „wilcza żarłoczność” jest symptomem nerwicowym. Może kobieta siebie nie akceptuje, może, to, a może tamto. Nic Pani o tym nie pisze, więc niewiele w zasadzie Pani o niej wie. Poza tym, że „nie potrafi się Pani nad nią rozczulać.

Pani Basia „wymyśla bajeczki”. To dość normalne i oczywiste. Uruchamia jakieś mechanizmy obronne. Jakie? Nie wiem. Może racjonalizację? Jest dla mnie raczej pewne, wbrew Pani opinii, że w tym przypadku, bez pomocy zewnętrznej obejść się nie może. Siła woli to za mało. Nawet gdyby ta kobieta ją posiadała…

Dużo można by jeszcze pisać, ale kto będzie chciał to czytać…?

Pozdrawiam serdecznie w ostatnim dniu majowym…

Ja przeczytałem! Uważam za wyważony, merytoryczny komentarz. Być może jak będę rozwijał wątek zdalnego diagnozowania to będę do niego odsyłał.

Pozdrawiam

Opisując przypadki należało zaznaczyć, że to nie obserwacja pani Marii, a jej opowieść. To zmienia optykę.

Pozdrawiam