Jeszcze wracam. Boli mnie jednak stwierdzenie, że mój mentorski ton jest równie “wyraźny” jak Pański. Rzeczywiście, czasem zdarza mi się wpaść w rejestry, które postronnemu widzowi mogą przypominać wypowiedzi szanownego Pana (to znaczy osoby wypowiadającej się mentorsko sensu stricto), ale – proszę uważać – ja zawsze się tego wstydzę (czasem już kwadrans po sprawie), a bywa że miewam wyrzuty sumienia. W każdym razie brak kontroli nad tym zjawiskiem uważam za swoją niedoskonałość; tępię ją jak mogę, przy czym czasem otoczenie tak mnie, proszę Pana, wkurwia (pardą), że alternatywą jest spacer po Plantach. W Warszawie nie mam opcji. A czy Pan, Panie Merlocie, wstydzi się swojego mentorskiego tonu, że tak osobiście zapytam?

Różnica między naszymi tonami jest też taka, że ja na tym portalu na poważnie napisałem tylko kilka słów, a reszta jest bujdą na resorach. Żarcikiem takim. Na innych portalach napisałem jeszcze mniej na poważnie, żeby nie było że txt traktuję po macoszemu. A czy Pan wpada w mentorski ton na poważnie?

Jaka jest różnica między naszymi tonami? Co znaczy “inny wektor“mentorskiego tonu (połajanek)? Ja mam mentorski ton tzw. prawaka (tak Pan był łaskaw ostatnio mnie określić), a Pan ma mentorski ton tzw. leminga? W czym rzecz z tymi wektorami tonu? A może chodzi o to, że Pan mentorskim tonem utrzymuje ów mityczny standard txt (albo wypowiada opinie w imieniu txt, wypowiada się w imieniu txt), a mój mentorski ton służy wszetecznie i koszarowo? W czym, prawda, tkwi sedno?

Proszę o rozwinięcie myśli: “od pewnego czasu standard szwankuje, bo znacznie mniej ludzi tak się tu czuje [lepiej]”. Czy standard jest funkcją samopoczucia tych ludzi? Co jest najpierw: standard, czy ludzie. Co to za ludzie? Czy ja ich znam? Czy znam ich standard? Gdzie mogę poznać ten standard? Jaki jest ten standard? Czy ich standard jest poznawalny? Czy ich standard jest stabilny? Czy wahania ciśnienia wpływają na standard? Jakie mam szanse na standaryzację? Co mam zrobić jako niestandardowy? Czy nadaję się do zestandaryzowania? I tak dalej, i tak, prawda, dalej…

Nie lepiej było prosto i komunikatywnie odpowiedzieć na pierwotne pytania? Teraz tylko namnożył Pan wątpliwości.

Pozdrawiam,
referent

PS. Na marginesie tylko dodam, co – mam nadzieję – Pan widzi, że na postawione pytania nie można odpowiedzieć odwołując się do moich właściwości osobistych. Nie ma przejścia, no!, chyba że się umówimy, że argument z “a w Hameryce bijo Murzynów” ma jednak wartość objaśniającą... Uprzedzając zgadzam się dobrowolnie na przypisanie mi wszelkiego złego i brzydkiego. Miejmy to już za sobą.