Czytam Twój tekst już “fafnasty” raz i nic z tych słów nie pasuje do mnie.
Teoretycznie powinien pasować akapit:

Teoretycznie. Bo ja swoich korzeni nie wyzbyłam się nigdy. Jak drzewo.
Pozbyłam się tylko pośredników, którym wydaje się, że są właściwymi Ogrodnikami.
Bo, jeśli słowa Nicponia (uśmiecham się) o tym, że “warto przy tym pamietać, że Bóg rodzi sie wraz z kazdym z nas. W kazdym z nas. I tylko od nas zależy, czy my temu Bogu w sobie pozwolimy rozkwitnąć, czy go stłumimy” są prawdą (a ja tak właśnie uważam), to nikt nie jest nikomu potrzebny, jako “pośrednik” między “Bogiem” a własną duszą/sumieniem.

Jeśli Bóg rodzi się w każdym z nas, to każdy z nas może “uprawiać imię i nauki Boga” organicznie (wg swojego uznania) lub na skalę przemysłową (za pomocą pośredników.)

Osobiście, zdecydowanie preferuję sposób pierwszy. On (ten pierwszy, organiczny sposób), dając prawdziwą wolność, nakłada też niewzruszoną odpowiedzialność za własne słowa i czyny.
Sposób drugi mnie mierzi, bo nie wyobrażam sobie, kiedy stanę “przed obliczem” i będę się tłumaczyć: “to nie ja, to Oni tak kazali mi wierzyć i czynić”. Ten ostatni sposób jest wygodny (bo praktykowany przez stulecia) ale też i obrzydliwy. Dla mnie.

Pzdr.