Muszę przyznać, że już trochę boję się odezwać :)

Dawne to czasy kiedy chętnie i głośno byłam wiernym i oddanym do nieprzytomności członkiem KK.

Gdzież mi tam wtedy do letniości było! Oscylowałam gdzieś w rejonach Pana Poldka choć widzę różnicę i zastanawiam się na czym ona mogłaby polegać...

Każdy zapewne (mam nadzieję) ma jakiegoś prywatnego, proszę wybaczyć słowo, fisia w życiu. I ja chyba odkąd zaczęłam świadomie patrzeć na świat to zorientowałam się, że mój polega na stawaniu w obronie tych, którzy albo są w mniejszości, albo są jakoś z mojej perspektywy pokiereszowani, a inni ich źle oceniają.

Coś mi się tak porobiło jeszcze później kiedy już zaczęłam pracować, że zobaczyłam na własne oczy jak różne mogą być ludzkie motywacje, wartości, jak bardzo skompikowane są wewnętrzne ludzkie światy.

Widziałam, w tych dawnych czasach w chrześcijaństwie, wspaniałą filozofię życia (poza kwestią wiary). Jakoś to było kompatybilne z moim sposobem odczuwania.

Tylko, że ja niestety zadaję pytania. Co z tego wynika miał Pan sam okazję poczytać w ostatnich dniach (pyszne kakao!).
Więc wtedy też zadawałam.
Cielę ze mnie wtedy było nastoletnie.
Pamiętam dwa spośród tych pytań.

Pierwsze dotyczyło antykoncepcji. Jakiś sobie wydumałam przykład z kobietą co ma już siedmioro dzieci a pijany mąż ją gwałci i ona mogłaby z tego mieć kolejne dziecko…
Usłyszałam, że powinna zrozumieć męża. Że to żaden powód, że on ją gwałci by odrzucać życie.
Ok.

Drugie pytanie było zdecydowanie bardziej z gatunku soft.
Otóż w czasie kolędy, nasz Ojciec przewodnik coś wspomniał o zamykaniu przez niektórych ludzi drzwi przed księdzem.
I ja zapytałam dlaczego się więcej do takich drzwi nie puka. Że widzę w tym sprzeczność z nauczaniem Jezusa.
Usłyszałam mniej więcej to co w sprawie homoseksualistów od Pana Poldka.
Że każdy sobie sam wybiera, usłyszałam.
Ok.

Później ze względu na moją krnąbrność i brak zaufania do mnie odmówiono mi możliwości prowadzenia grupy.

Wiele lat później moja własna parafia odmówiła mi udzielenia ślubu ponieważ w trzeciej klasie liceum zdecydowałam się na zajęcia z etyki zamiast religii.
Proboszcz powiedział co prawda, że doskonale pamięta moje zaangażowanie w życie tej parafii, ale nic z tego.
Odgrażał się również, że ponformuje o tym inne parafie, by utrudnić mi całą sprawę jeszcze bardziej.

Od tego czasu minęło znowu wiele lat.
Wszelkie żale minęły choć niesmak pozostał.

Poszłam inną drogą, wybrałam co innego.

Mam przyjaciół katolików i wzajemnie szanujemy to, w co wierzymy.

Natomiast radykałów, fundamentalistów, dogmatyków się boję nieco.

Czy można znielubić przyjaciół?
Można Panie Merlot tylko po co?