Czytają ten akapit ma wrażenie jakbyś warunkował swoją wiarę i identyfikację z Kościołem wspaniałością wspólnoty. Czyli tym – jacy są inni, ta wspaniała lub teraz mało_wspaniała Wspólnota.

Zacznijmy od początku. Przynależność do Kościoła zaczyna się Chrztem: który oznacza wyrzeczenie się zła i przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swojego OSOBISTEGO także nie tylko wspólnotowego(Kościelnego) Pana. Podczas chrztu każdy otrzymuje niezatarte znamię na duszy co oznacza szczególną łaczność z Bogiem i kanał przepływu Łaski. Który to kanał ma Kranik tylko ze strony ochrzczonego.

Problem często nijakości ludzi będących na świeczniku zniechęca, i osobom nieugruntowanym w wierze i osobistej relacji z Bogiem jest trudno akceptować taką przynależnoć “urzędową” do Kościoła. Nie pisze tego aby Cię oceniać – nie znam Cię przecież i nie mam ani podstaw ani wiedzy by to czynić.

Piszę o pewnym zjawisku jakie postrzegam, jakie rownież kiedyś i mnie dotknęło i spowodowało, że nie rozumiałem Kościoła.

Napisałem tekst na ten temat i ja postrzegam kiepskie świadectwo kudzi na świeczniku jak znaki drogowe które wskazują drogę do miasta. Sami nie idą ale pokazuję... . To, że “te znaki” są czasami denerwujące, niedoskonałe.. , nie znaczy, że droga ktorą wskazują jest ślepa…. .
Stąd postanowiłem nie czekać aż oni pójdą “do miasta” ale sam się udałem w tę podróż... .

No to masz bardzo szerokie rozumienie Kościoła. Ja tej definicji nie przyjmuję gdyż Ktoś kto podziela jakąś część nauki Kościoła nie oznacza, że jest Kościołem -> człowiekiem żyjącym w osobistej relacji z Jezusem Eucharystycznym, żyjącym i ożywiającym ten Kościół.
Eucharystia to jak Krew która krąży w krwioobiegu Kościoła. Ten kto spożywa…. – jest w Krwioobiegu a więc jest W Kościele.

Jednak inni, podzielający pewną część idei, prawd, tradycji nie mogą mówić w sensie ścisłym o Kościele. Są bardziej jego może sympatykami w pewnych dziedzinach a w innych są nawet jego kontestatorami. Gdyż to oni tworzą swój prywatny obraz Kościoła, który z Tym co Zbudował Jezus na Fundamencie Apostołów nie ma wiele wspólnego… . Pamiętasz takie zdanie JEzusa skierowane do Apostołów: – “Kto Wami gardzi Mną gardzi. Kto Was Słucha, Mnie słucha…”.

Więc w moim przypadku daję sobie spokój za “tropieniem” grzechów kapłanów, proboszczów, biskupów ale Trwam przy Źródle na które wskazują i z którego rozdają Kapłani na Eucharystii innych sakramentach.

[qupte]To ludzie wszelkich zawodów i różnych poglądów politycznych; lepiej i gorzej wykształceni, inteligentni i bystrzy inaczej, bardziej lub mniej grzeszni itd. itd.
Tym wszystkim ludziom z takim samym przejęciem i wzruszeniem podaję rekę przekazując Znak Pokoju, gdy tylko moje lepsze ja zaciągnie mnie wreszcie do kościoła (rzadko, za rzadko…).

Ale jedno drugiemu nie przeczy. To, że jestem W KOściele z przekonania i wiem w co Wierzę, wiem także, że ktoś kto mówi, że Jest w Kościele ale wybiera sobie tylko to co mu odpowiada mogę mu podać znak pokoju ale nie będę udawał, że wszystko jest w porządku. Powiem mu, że Jego trwanie w Kościele jest złudzeniem .. . Możemy się nawet pokłócić. Ale sobie dobrze życzyć i żyć w przyjaźni. Jednak pewne rzeczy muszą być powiedziane. Taką mam naturę... .

Ja nie mówię “albo-albo” ale mówię, że nie można się oszukiwać. Wspólnota narodowa, patriotyczna, poczucie wspólnoty wynikające ze wspólnej historii, wspólnych ideałów to coś innego niż Wspólnota Kościoła a więc życie w Zjednoczeniu z Bogiem w Kościele. Źle mnie zrozumiałeś.
Ja warunkuję przynależność do Kościoła nie po deklaracjach i metryce chrztu ale w codziennym życiu -> żyjąc wg Nauki Kościoła a nie wg swoich poglądów na naukę Kościoła.

Napiszę jak ja to “czuję”.
Fundamentem i korzeniem na którym opiera się Identyfikacja w Kosciele nie jest relacja do Mnie – grzesznego, Terlikowskiego – grzesznego, biskupa – grzesznego, Tomka(Merlota) – grzesznego ale poprzez relację z Jezusem Zmartwychwstałym.

To On jest pryzmatem przez który trzeba( i nie można inaczej wg mnie) patrzeć na siebie, Terlikowskiego, Poldka, i tych których widzisz w tym ogonku.

Jeśli popatrzysz na siebie innych prze pryzmat nie Jezusowy – wszystko traci sens. Grzechy lidzi wychodzą “jak szczury” z każdego kąta i człowiek traci resztki wiary.

Stąd – może to ktoś uważa za głupstwo przed którym się niepotrzebnie klęka – nie jest mozliwe (wg mnie) bycie autentyczne w Kościele bez relacji z Jezusem.
ta relacja porządkuje nie tylko moje, Twoje, ale każde życie oraz relacje z Kościołem jako Wspólnotą tu na ziemi a także Kościołem niebiańskim – tych którzy odeszli już.

Nie znam innego sposobu Tomku na to aby utrzymać się w Kościele “na dobre i na złe” niezależnie od “wspaniałości tej wspólnoty”.

Nie wiem czy komunikatywnie mi się udało – bo mi ostatnio wielu pisze, że piszę dziwnym językiem. Starałem się.

Z przynależnością do Koscioła to jak z Samochodem. Jak wyrzucisz silnik, samochód do niczego się nie nadaje. Silnikiem jest Osobista, szczera i prawdziwa relacja z Bogiem który jest Bijącym Sercem Kościoła.

Innej możliwości trwania w Kościele bez tej relacji dla mnie nie ma. Nie zagrzałbym ani minuty w tej wspólnocie bez tej relacji.

Pozdrawiam serdecznie!

p.s.
Tego “doświadczenia” każdemu szczerze życzę. Należałoby zadać pytanie jak tego dokonać. Ale to może temat na kolejny wpis… ? :-)))
Nie wiem czy są chętni i odważni, :-)))

************************
“Kto pyta nie błądzi…”