kiedy w kwietniu tego roku przypadkiem w pociągu ją spotkałam, mogłam już powiedzieć z szerokim uśmiechem: Dzień Dobry Pani Mario

On był szczery, ten uśmiech. W jakimś sensie.

Ona zacięła usta i zrobiła minę pt. “co za chamstwo teraz w tych pociągach”.

Minęło pięć lat, a nadal silne tak emocje wzbudzam.

Pominę te dupy grzeszne, bo w temacie grzechów tego typu wybitnie czuję się rozdarta.

Dobranoc, mam nadzieję, że panujesz nad swoją rozszalałą jaźnią.

Też pójdę spać, bo już mi się Londyn włączył i oświadczył: pinot noir to Twoje mroczne, kryminalne altergegen.

Najwyższy czas zbastować, wolę się zbyt wiele nie dowiadywać o swojej własnej jaźni.

dobranoc jeszcze raz